Ava #Netties2017

Hoofdstuk 1

Ava

Ik ren door het bos. Dat doe ik het liefst. Ik mag niet te ver weg. Anders kunnen de Evilanten mij ontdekken. Evilanten zijn de soldaten van Jax. Weerwolven. Het zijn klootzakken die zomaar mensen en weerwolven aan vallen zonder reden. Je wilt hun te vriend houden. Anders kan het je kop kosten.

Ik zie mijn huis. De boederij. Ik zie mijn moeder met een hark op de akker staan. Ze is altijd hard aan het werk. De boer heeft altijd gezegt dat ze niet mee hoeft te helpen. Maar mijn moeder is eigenwijs.

Ik loop naar haar toe. 'Lieverd waar was je?' Zegt ze bezorgd als ze mij ziet. 'In de bossen aan het rennen.' 'Lieverd. Je weet toch dat de Evilanten in de buurt zijn.' 'Ik ben voorzichtig. Zoals altijd.'

Ze zucht. 'Ik wil gewoon niet dat ze je vinden. Ik wil niet dat je 1 van hun word.' 'Ik zou nooit een Evilant worden. Ik doe geen onschuldige mens of weerwolf pijn. Dat weet je toch?' Ze knuffelt mij. 'Dat weet ik lieverd. Dat weet ik.' Ze pakt haar hark op. 'Kom. We gaan wat drinken. Heb jij boer Hans nog ergens gezien?' Ik schud mijn hoofd en loop met mam naar huis.

We lopen naar binnen en ik doe de deur achter mij dicht. 'Hans?' Roept mijn moeder door het huis. Geen antwoord. Ik kijk uit het raam. 'Zijn auto staat er nog. Misschien is hij in de schuur bezig.' Ze knikt en zet de thee pot op het fornuis. Dan word er op de deur geklopt. Mijn moeder en ik kijken elkaar aan. We mogen nooit de deur open doen. Want je weet nooit wie het is. Straks is het een Evilant.

Weer word er hard op de deur geklopt. Maar weer blijven we stil. 'Charlotte, ik ben het.' Horen we Hans zeggen. Mijn moeder zucht opgelucht en loopt naar de deur. Maar dit klopt niet. Boer Hans heeft gewoon de sleutels. Hij klopt nooit aan.

Mijn moeder pakt de deur klink. 'Wacht!' Zeg ik en ga staan. Maar het is al te laat. Ze doet de deur open. Meteen lopen er verschillende mannen naar binnen. Evilanten. Verschrikt gaat mijn moeder bij mij staan. 2 Evilanten komen met boer Hans tussen hun in. Hij zit onder het bloed.

'Dus onze spion had gelijk. Er zijn hier 2 weerwolven.' Grijnst 1 man en bekijkt ons goed. Bij mijn moeder blijft hij even hangen. 'Droom ik. Of staat de Luna van de White Moon echt voor mijn neus.' Zegt hij verbaasd. Mijn moeder gromt zachtjes. Dan kijkt hij weer naar mij. 'En blijkbaar hebben de Alfa en de Luna een dochter gekregen.' Mijn moeder gromt wat harder maar stopt al snel. De Evilant loopt op ons af. Mijn moeder blijft beschermend voor mij staan. 'Je raakt haar niet aan.' Gromt ze naar hem. 'Ik wil haar alleen beter bekijken. Alfa Jax zal haar heel graag willen ontmoeten. Hhmm...wat denk jij wat hij met haar zal doen? Doden? Martelen? Misbruiken? Na, dat laatste laat hij wel aan zijn zoon over.' Mijn moeder gromt dreigend naar hem. Ik wist dat Alfa Jax slecht was. Maar nu is het een bevestiging. Ik wil echt niet naar hem toe. Nooit.

De Evilant kijkt mij aan. 'Ze heeft de ogen van Scott.' Mijn vader... Ik weet niet eens hoe hij er uit ziet.

Dan begint de fluitketel te fluiten. 'Willen jullie misschien een kopje thee.' Zegt mijn moeder en loopt naar de keuken kast. Ze pakt een paar kopjes en schenkt het hete water er in.

Ik weet niet wat ze doet, maar dit is niet echt het moment om thee te drinken. 'Charlotte, wij hoeven geen thee. Als we thuis zijn drinken we een biertje. Om te vieren dat 2 goudstukken hebben gevonden.' 'Maar dit is een speciaal recept.'

'Lieverd. Als ik zeg. Ren. Dan ren je, en kijk je niet achterom. Begrepen?' Mindlinkt ze. 'Jij gaat ook mee toch.' 'Doe wat ik zeg.' 'Oke...' 'Ik hou van je.' Op dat moment gooit ze de hete thee op de Evilanten. Ze schreeuwen van pijn. Mijn moeder beukt meteen een paar Evilanten opzij. 'Ren!' Roept ze. Meteen ren ik uit het huis. Ik verander in een wolf en ren zo hard als ik kan.