Soundtrack van mijn rocksterleven

24.

And you're singing the songs, thinking this is the life
Amy Macdonald – This is the life

- - -

Op zondagmiddag waren de audities voor Superpop. Alle bandjes moesten twee nummers spelen voor een jury, zodat die kon bepalen wie er uiteindelijk op het festival mocht optreden. De audities werden gehouden in het gebouw van de lokale omroep. Redelijk bekend terrein dus voor mij.

Toen we er arriveerden, krioelde het er al van de jonge muzikanten. Het waren vooral jongens. Volgens mij waren wij de enige band die volledig uit meisjes bestond.

"Hoeveel bands denken jullie dat dit zijn?" vroeg Sarah zich hardop af.

"Ik heb gehoord dat er zich wel dertig hebben opgegeven," antwoordde Fayza. "Sommige komen niet eens hier vandaan, die doen alleen maar mee omdat ze zo bekender hopen te worden."

"Net als wij dus," merkte Annick op.

Fayza knikte. "Maar wij wonen hier. Wij hebben er recht op. Zij moeten maar lekker op hun eigen festivals gaan spelen."

In slakkentempo werd de rij korter. Na drie kwartier wachten waren wij aan de beurt. Ik was blij dat ze de audities hadden verdeeld over twee dagen, anders hadden we wel uren in de rij kunnen staan.

In de ruimte waar de audities werden gehouden stond al een drumstel, zodat de bands dat niet iedere keer mee hoefden te sjouwen. De rest van de instrumenten hadden we wel zelf bij ons. Het kostte dan ook een paar minuten voor we klaar waren om te beginnen.

"The Delilahs, toch?" vroeg een man die ik herkende als de eigenaar van café Het Hellevuur. Dat was een café waar Jente vaak heen ging met haar vriendinnen.

"Yep, dat zijn wij," antwoordde Fayza. "En voor u erover begint, dat is inderdaad Britt van den Bergh en zij hoort bij ons."

"En zij blijft bij ons," hoorde ik Sarah achter me eraan toevoegen.

"Zullen we beginnen?" Nu had ik nog niet veel last van zenuwen dus ik wilde graag zo snel mogelijk klaar zijn om de zenuwen helemaal geen kans te geven.

"Goed idee," vond het andere jurylid, dat ik nog nooit eerder gezien had. Hij leek sterk op Marco Borsato, maar zijn stem klonk heel anders.

We speelden de twee nummers die we van tevoren zo zorgvuldig uit hadden gekozen. Ondertussen probeerde ik uit de gezichten van de juryleden af te leiden wat ze van ons vonden. Dat lukte echter niet.

"Goed," begon de café-eigenaar zodra we klaar waren. "Waarom hebben jullie geen 'Where's your sister?' gespeeld? Daar had ik eigenlijk op gehoopt."

"Dat is niet van ons samen." Ik vond het vervelend dat hij erover begon. Werd ik nu letterlijk door anderen tegengehouden om iets met mijn band te doen?

"Ik snap het." Jurylid nummer twee, mister Borsato, tikte met zijn pen op de tafel voor hem terwijl hij op zijn blaadje met aantekeningen keek. "Hoe dan ook, ik zag er wel wat in. Komende week maken we de winnaar bekend."

De andere knikte instemmend. "Bedankt voor jullie komst. Laat de volgende maar binnen."

Opgelucht gingen we weer naar buiten. Dat ging helemaal niet slecht.

"Serieus, als we dat optreden krijgen, speel ik met alle liefde tijdens alle concerten de rest van mijn leven 'Where's your sister?'," zei Fayza. "Britt, ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar misschien werkt dat verraderlijke gedoe van jou hier wel in ons voordeel."

"Ik zei het toch?" Nu alleen nog een platencontract voor mijn band regelen en ik had alles waar ik ooit van durfde te dromen.

"Gaan we ergens wat drinken om te vieren dat ze ons goed vonden?" stelde Annick voor.

Dat vond iedereen een prima idee, dus trokken we de stad in. Even was het weer net zoals vroeger, voordat ik beroemd werd. Lekker ouderwets een gezellig middagje met mijn vriendinnen.

-

Of toch niet, want er werd me steeds meer om handtekeningen gevraagd. Terwijl we bij de Hema in de rij voor de kassa stonden om onze drankjes en gebakjes af te rekenen, kwamen er twee meisjes naar me toe en later ook nog een paar toen we aan een tafeltje zaten. Onderweg naar de parkeerplaats waar we met Fayza's moeder hadden afgesproken om ons op te halen, wilde er zelfs iemand met me op de foto.

"Let maar goed op hoe ik het allemaal doe, dan kunnen jullie dat straks ook," grapte ik terwijl ik nog even naar het meisje zwaaide en met mijn vriendinnen mee verder liep.

"Ja, jij bent ons grote voorbeeld," lachte Annick. "Wel handig eigenlijk, want nu weten we precies wat we kunnen verwachten als wij ook ooit zo beroemd worden."

Sarah snoof. "Nou, ik hoop dat wij dan iets meer aandacht krijgen van lekkere jongens in plaats van gestoorde brugklassers."

"Jij wel in ieder geval, want jij bent de knapste van ons," zei Fayza. "Toch Britt?"

"Gaan we nou pesten?" Zogenaamd dreigend ontblootte ik mijn tanden.

"Nee, natuurlijk niet," reageerde Fayza met een stalen gezicht. "Jij hebt daar gewoon veel meer verstand van dan ik. Jij bent het wel gewend om naar mooie meisjes te kijken, of niet?"

"Fayza el-Amrani, nu moet je echt uitkijken. Ik kan altijd nog stoppen met de band en alleen maar verder gaan met Lucas, hè. En trouwens, ik hoef helemaal nergens naar te kijken, want ik heb Jente al."

"O kijk, daar heb je mijn moeder." Fayza vluchtte snel de auto in voordat ik haar iets aan kon doen.

Ikzelf kroop op de achterbank. "Kijk maar uit, straks is het besmettelijk."

Fayza draaide zich om en keek me ernstig aan. "Even serieus. Ik wil niet dat je denkt dat ik ergens problemen mee heb. Jij bent goed zoals je bent, oké?"

"Oké," antwoordde ik, lichtelijk verward van deze plotselinge omslag in het gesprek.

"Mooi. Het zou pas slecht zijn als ik je daarom liet vallen, want dat is nog erger dan zonder je band een muziekcarrière beginnen."

Hoofdschuddend richtte ik mijn blik uit het raam. Toch vond ik het fijn dat ze het hardop gezegd had. Dat was alvast een ding minder om me zorgen over te maken.

- - -

A/N IK BEN ER WEER! Wat een opluchting dat het bestand met dit verhaal toch niet echt weg was. Ik zal zo nog een hoofdstuk plaatsen om alle schade in te halen.