Soundtrack van mijn rocksterleven

8.

When music really mattered and when radio was king
Sandi Thom – I wish I was a punk rocker

- - -

"Hoe was het zaterdag?" vroeg Fayza terwijl we maandagmorgen samen naar het aardrijkskundelokaal liepen voor onze eerste les. Het hele weekend hadden we elkaar niet gesproken.

"Raar," antwoordde ik. "Ik had nooit verwacht dat het zo zou lopen." Als kind dacht ik dat mensen altijd bij elkaar bleven. Dat het gewoon zo hoorde, vooral als ze al twintig jaar getrouwd waren.

"Nee, ik ook niet. Maar het is wel gelukt?"

"Wat?" vroeg ik verward. Nu volgde ik haar niet meer. Had ik met mijn verliefde kop soms een deel van het gesprek gemist omdat ik Jente een eindje verderop door de gang zag lopen?

"Het nummer opnemen," zei Fayza. "Wat dacht jij dan?"

"O." Ik schoot in de lach. "Ik dacht dat je bedoelde dat ik zaterdag voor het eerst bij mijn vader in zijn flat heb geslapen. Nee, het opnemen ging echt super. Het was in dezelfde studio als waar we ons album op hebben genomen. En het allerbeste was nog wel dat we niet hoefden te betalen. De oom van Lucas zei dat het een verlaat kerstcadeautje was."

"Krijg jij altijd late kerstcadeautjes van onbekenden?" lachte Fayza. Inmiddels waren we bij het lokaal gearriveerd en gingen we op onze vaste plek bij het raam zitten.

"Lucas had nog iets van hem te goed en hij hoefde zelf ook praktisch niks te betalen." Mijn vingers vonden de ritssluiting van mijn tas en trokken die open. Op dat moment drong het tot me door dat ik mijn huiswerk helemaal niet gemaakt had. En ik had me nog zo voorgenomen om het nu eens bij te houden, in verband met de examens. "Fays, heb jij het huiswerk af?"

Fayza bladerde door haar schrift. "Ja, alleen opdracht drie heb ik niet, want daar snapte ik geen ruk van."

Dat kon me bar weinig schelen. Als ik maar iets in mijn schrift had staan, was het goed. Als rockster had je nou eenmaal niet altijd tijd om je huiswerk te maken.

-

In de pauze nodigde ik Lucas uit aan onze tafel. Gezien hij nog steeds ruzie had met zijn vrienden zat hij de laatste tijd vaak in de mediatheek tijdens de pauzes. Dat vond ik zielig, dus vroeg ik of hij bij ons kwam zitten. Dat vond hij geen probleem.

"Heb je je nieuwe vriendje weer meegenomen?" merkte Annick op zodra we twee lege stoelen in beslag namen.

"Hij is mijn vriendje niet. Toch, Lucas?" Nu kwam het me maar wat goed uit dat hij mijn geheim kende. Anders zou dit een vreselijk gênante situatie zijn geweest.

"We zijn gewoon vrienden," bevestigde Lucas. "En vrienden helpen elkaar. Dankjewel Britt, dat je me hebt gered van weer een saaie pauze in mijn eentje."

"Kijk jongens, Lucas hoort tegenwoordig bij de meisjes," klonk ineens een stem achter ons. Ik hoefde me niet om te draaien om te weten bij wie die hoorde. Ramon.

"Heb je wat tegen meisjes?" reageerde Fayza. "Je moeder, dat is ook een meisje. Opzouten Ramon."

Ramon stak zijn middelvinger op, maar liep wel met zijn twee meelopers Bryan en Abu naar buiten om voor het raam van de aula te gaan staan roken. Daar waren we tenminste vanaf.

"Rook jij ook?" vroeg ik aan Lucas. Ik kom me niet herinneren dat ik hem ooit een sigaret op had zien steken.

"Nee," antwoordde Lucas. "Ik heb het wel eens geprobeerd, maar ik vond het gewoon niet lekker. Plus ik had er nooit geld voor. Ramon jat die pakjes gewoon, maar zo ben ik niet."