Melez Günlükleri

Bölüm 4- Arkadaşlarıma Ne Oldu?

Işıklar sönünce,temizlikçi ve okulun ayak işlerinden sorumlu Argus Filch’in homurdanmaları bitince Amy çantasını sırtına astı ve yavaşça odadan çıktı.

Işıklar sönene kadar zaman geçmek bilmemişti.Amy kitap okumuş,kendine kıyafet dikmeye çalışmış,hatta kızların ona aldığı makyaj malzemelerini bile denemişti.Suratını daha da çirkinleştirince de bırakmıştı.

Şimdiyse dışarıdaydı.Kimse ona emir vermek zorunda değildi.Kapının önünde çılgınca hula dansı yaparken Filch’in kedisi Mrs.Norris’i gördü.Koridorun ucundan kendisine bakıyordu.Gözlerini kısmıştı.Kendini beğenmiş bir edayla döndü ve kuyruğunu sallaya sallaya sahibine haber vermeye gitti.

‘’Bu kedi ne zaman beni ispiyonlamaktan vazgeçecek?’’ diye düşündü Amy ve koşa koşa merdivenlerden indi.

Çantası ona ağırlık yapıyordu.Dün (teknik olarak dündü,çünkü şuan saat 00:30’u gösteriyordu) bir devin kendisine saldırdığını düşünerek içine en keskin aletleri koymuştu.İki şişe su,mutfaktan arakladığı meyve bıçakları,kantinden kaçırdığı birkaç paket bisküvi,yedek iç çamaşırı,bir ayna,kalem,kağıt ve annesiyle kendisinin bir fotoğrafı.Neden yanına bunları aldığını bilmiyordu.Sadece bir geziye çıkıyorlardı.Hayati bir şey yoktu ortada.Ama yine de Amy alması gerektiğini düşünmüştü.Daha doğrusu beynindeki ses alması gerektiğini düşünmüştü.

Arka bahçeye vardığında orda kimsenin olmadığını gördü.

‘’Vay be Harry ne kadar dakiksin.’’ diye bağırdı sinirle.

Uzaktan gelen bir ses ‘’Biri bana dakik mi dedi?’’ diye bağırdı.

Üç saniye sonra da,salına salına Harry geldi.

‘’Nerde kaldın?’’ dedi Amy sinirle.

‘’Ah hadi ama sadece beş saniye geç kaldığımı biliyorsun.’’ dedi Harry gülerek.

Amy dişlerini sıktı.

‘’Ee,burada sallanacak mıyız yoksa gidecek miyiz?’’ diye sordu Harry.

Amy sıkılı dişlerinin arasından ‘’Gidiyoruz’’ dedi.

‘’Vay canına,bana çok sinirlenmiş olmalısın.’’ dedi ve sırıttı Harry.

‘’Hayır Harry!’’ diye çıkıştı Amy. ‘’Senin bu umursamaz hallerin beni deli ediyor,o kadar.’’

‘’Oo,sinirlendik galiba.’’

‘’Boşversene.’’

Perili(!) eve giderken yol boyunca konuşmadılar.Harry saçma sapan hareketler yapıp onu güldürmeye çalışıyordu ama Amy’nin mimiklerinde hareket yoktu.

Evin bahçesine vardıklarında Amy yutkundu.Yanında duran Harry’nin de stresle sarsıldığını gördü.

Önlerinde heyula gibi bir ev vardı,tabi buna ev denirse.

O kadar büyüktü ki evden başka her şey olabilirdi.Eskiden deliler hastanesi olduğuna dair söylentiler bile vardı.

Boya moya kalmamıştı üstünde.Her yeri toz ve kirle kaplıydı.Bazı yerlerinde kargalar yuva yapmıştı.Korku filmlerindeki üç katlı korkunç evin ta kendisiydi.

‘’Evi neden yıkmıyorlar?’’diye düşünüyordu herkes.Yıkılmama sebeplerinden birisi,cadılar bayramıydı.Diğeriyse,bahçe o kadar büyüktü ki ve o kadar çok ağaç vardı ki görüntü kirliliği yapmıyordu.

‘’Ee?’’ dedi Harry tereddütle. ‘’İçeri giriyor muyuz?’’

Harry’nin korktuğunu gören Amy sırıttı ve eve doğru ilerledi.

Kapıyı açmak için dokunduğunda kapı kendi kendine açıldı.Yutkunup eve adım attı.

Aslında biraz bakım yapılsa iyi bir evdi.Koskocamandı.Mobilyaların üstündeki toz,onları yorgan gibi örtmüştü.Merdivenler korkunç derecede büyüktü.Ama basılsa kırılacak gibi duruyordu.Bodruma inen merdivenler de mutfağın hemen ordaydı.

Amy araştırmacı kişiliğiyle hemen öne atıldı.Tam merdivenleri çıkacaktı ki Harry onu durdurdu.

‘’Amy bence ilk önce aşağıya baksak daha iyi olur.’’

Ne aradıklarını bilmiyordu.Ama ikisi de sanki bir şey bulacakmış gibi hareket ediyordu.

Amy sıkıntıyla iç çekti ve ‘’Tamam.’’ dedi.

Tam bodruma inen merdivenlere adım atmıştı ki dışarıdan bir ses geldi.

İkisi de anında dışarı koştular.Neden böyle yaptıklarını ikisi de bilmiyordu.

Dışarıda,tam tepelerinde iki silüet vardı.Birisi diğerinden daha büyüktü.

Büyük olanın sarı saçları ve mavi gözleri vardı.Daha çok büyük bir yarasaya benziyordu ama elleri ve upuzun tırnakları vardı.Kıyafetleri üstüne küçük geliyordu.İnsan görünümlü yarasa gibi bir şeydi.

Küçük olan diğerinin aynısıydı,yalnızca kahverengi saçları ve kahverengi gözleri vardı.Üstündeki kıyafetler de Amy’nin en sevdiği mağazadan alınmış gibi duruyordu.Bu kıyafetleri nerede görse tanırdı.

Bunlar Harriet ve Jenny'ydi.