ARAF

6. Bölüm

Genç adam gözlerini hastane odasında açmıştı.Kafası çorba kazanı gibiydi.Önce kulaklarını uğultu kaplamış, ardından çevresindeki insanların seslerini duymaya başlamıştı.Ama hala seçemiyordu..Sadece büyük bir uğultu vardı.Kısık ve buğulu gören gözlerini iyice açıp, gözbebeklerini netliğe kavuşturmuştu.Yatağının kenarında duran ailesi ve ellerini sıkıca tutmuş karısı arasından bir kişinin yokluğunu fark edince, huzursuzca yerinde kıpırdanmıştı.

Uyandıktan sonraki ilk cümlesini dudaklarının arasından serbest bırakmıştı.

-Bukre nerede ?

Şehnaz'ın, kocasının ellerini sımsıkı tutan küçük elleri bir anda uyuşmuştu.Sırf kocasını kazanmak uğruna kaybettiği onca şey gözlerinin önünden geçmişti.İlk sırada ziyan olan gençliği değil de, bebeği vardı.Yavrusuna daha kavuşamadan, kokusunu doya doya içine çekemeden hayatlarından bir yıldız gibi kayıp gitmişti.Ve bir daha hayatlarına hiçbir yıldız uğramayacaktı.Bukre önce kocasının onu sevme ihtimalini, şimdiyse anne olma özelliğini elinden almıştı.Tüm bu yaşananlara rağmen kocasının uyandığında ilk sorduğu şey o kadının nerde olduğu olunca, bütün yaşanmışlıklar gözlerinin önünden hiçliğe doğru kayıp gitmişti.

İşte şuan, bu adam için hiçbir şeye değmeyeceğini anlamıştı.

-Bukre mi ?

Şehnaz ağlamaya başlarken bir yandan da kocasının solgun yüzüne alayla gülümsemişti.

-Kusura bakma, bir hafta yoğun bakımda yattıktan sonra uyandığında da ilk onu görmek isteyeceğini düşünemedik.

Yekta gözlerini kapatıp derin bir of çekmişti.

-Şehnaz, kıskançlığın sırası değil.Kızı buldukları ilk yerde öldürecekler.

Şehnaz ayağa kalkıp üstünü göstermişti.Elleri sinirden titriyordu.

-Bak bana, üstümde hastane kıyafetleri var.Sor bakalım bu kadın neden bu halde diye.Bizim bebeğimiz öldü ! Senin o ismini sayıkladığın kenar mahalle dilberi yüzünden öldü ! Üstelik enfeksiyon kaptığım için bir daha asla anne olamayacağım ! Ama yeter artık.Benim de bir gururum var.3 yılımı sevgini kazanmak uğruna heba ettim ama görüyorum ki sen beni sevmemekte ısrarcısın.Sana şu saatten sonra harcayacak 3 saniyem bile yok ! Çünkü ben artık seni kazanmaya çalışırken kendimi ve bir sürü şeyi daha kaybetmekten yoruldum.Benim artık hiçbir şeye gücüm kalmadı.Bebeğimi kaybettim.Avutulması gereken benken, avutan taraf benim.Bencilliğinden de, beni değersizleştirmenden de yoruldum artık.

Şehnaz odadan ağlayarak çıktığında Bukre'yle burun buruna gelmişti.Tiksinerek genç kadını süzdükten sonra kaldığı odaya giderek hızla üstünü değiştirmişti.Onun için baba evine dönme vakti gelip çatmıştı.

•

Bukre gözlerini yerden ayırmıyordu.Suçluydu.Sevdiği adama, sevdiği adamın ailesine, bebeğine sebep olmuştu.Uzun süren sessizliğin ardından, "Özür dilerim." diyebilmişti.

Yekta sessiz odada dalgın bakışlarını Bukre'ye çevirmişti.

-Hangisi için ?

Genç kadın bakışlarını birden Yekta'ya çevirmişti.Böyle bir açık sözlülük beklemiyordu.

-B-ben..

Yekta elini yattığı yataktan biraz yukarı kaldırmıştı.

-Tamam..Açıklama yapmana gerek yok.Olan oldu.Benim de hatalarım var.Yüzüne o kapıyı en başında kapatmam gerekirdi.

Bukre elleriyle oynamaya başlamıştı.Yekta çok değişmişti ya da adamına göre davranmaya başlamıştı.

-Ben böyle olsun istemezdim.

Genç adam derin bir nefes vermişti.

-Bende.

-Annengili dışarı çıkarıp sadece beni çağırdığına göre sanırım bir şey konuşacaksın.

Yekta gözlerini sıkıntıyla tavana dikmişti.Gözlerini ayaklarına diken genç kadın Yekta'nın ne diyeceğini büyük bir merakla bekliyordu.Yekta odanın her köşesini uzun uzun izlemişti ama ağzından tek kelime çıkmamıştı.Şu an nazarında, karşısındaki kadın bebeğinin katiliydi. En acısı kendisi de bebeğinin katiliydi.

-Bu benden çaldığın kaçıncı şey ? Bebeğimde bile mi gözün vardı Bukre ? Bir kere kokusunu içime çekemeden sebep oldun yavruma.Daha ne kadar yakacaksın canımı ?

Bukre Yekta'nın sözleri bittiği anda sessizce ağlamaya başlamıştı.Hıçkırıkları arasından fısıltıyla, "Yemin ederim size bu kadar zarar vereceğimi bilmiyordum.Küçük yavrudan ne isteyeyim.." demişti.

Yekta tebessüm etmişti.

-Şu hayatta şimdiye kadar yaptığım hiçbir şey için pişman olmadım.Ama az önce hayatımı dağıtan kadın için, hayatımı eski düzenine koyan kadını kaybettim.Kendimi asla affetmeyeceğim.Seni de.

Bukre sevdiği adamdan duyduğu bu sözlerle hançer yarası almış misali iki büklüm olmuştu.Sanki kalbi kanıyordu.Bukre Yekta'nın gözünde artık yoktu.

-Telafi etmek için elimden ne geliyorsa yapmaya hazırım.

Yekta gözlerini genç kadının ağlamaktan şişmiş gözlerine çevirmişti.Bu kadın için bir zamanlar canını bile vermeye hazırdı.Bu düşüncesine birden gülesi gelmişti.Demek ki hâlâ hazırdı ki şu an hastane odasındaydı.Bu masum gözlerin altında yatan bir kötülük var mıydı? Derin bir nefes vermişti.Hem kaybolan yıllarına, hem ziyan olan sevdasına..Hem de kafasında dört dönen onca soruya...

-Gerçekten elinden ne geliyorsa yapar mısın?

Bukre merakla sevdiği adamı süzmüştü.Acaba ondan ne isteyecekti? Ölmesini mi? Gitmesini mi? Ya da Şehnaz'dan özür dilemesini mi isteyecekti?

-Hazırım..

-Ölen bebeğimize karşılık Şehnaz'a bir bebek vereceğiz.Sonra bir daha dahil olmamak üzere hayatımızdan çıkacaksın.