The return

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2
Kayla p.o.v

'Waar breng je me naar toe?' Vraag ik zacht. 'Terug naar de roedel.' Antwoord hij kortaf. 'En dan? Hoezo ben je er überhaupt?' Vraag ik boos. 'Ik breng je naar de roedel, omdat die van mij is. En ik ben hier om mijn mate, jijzelf dus, op te halen.' Zegt hij simpel. Ik scan zijn gezicht, terwijl hij zijn gezicht op de weg houdt. Hij is veranderd. Heel erg veranderd. Zijn vrolijke, ontspannen gezicht staat emotieloos, wat mijn wolf laat piepen.

'Hoe heb je je wolf terug gekregen?' Vraag ik. Hij kijkt me even kort aan en richt zich dan weer op de weg. 'Ik heb m'n vader's familie gevonden. Hij heeft één andere zoon en twee dochters. Zij zijn ook hybrides, ze hebben me geholpen.' Zegt hij. Ik zucht. Ik zal hem nog verder willen vragen, over wat hij allemaal heeft gedaan en wat er is gebeurd, maar ik doe het niet.

'En? Wat is je plan?' Vraag ik. 'Hoe bedoel je?' Vraagt hij. 'Nou, wat je plan is? Je hebt me anderhalf jaar alleen gelaten. Daarnaast: ik heb een vriend.' Zeg ik. 'Laten we dan gelijk wat afspreken, als jij hem ooit nog spreekt of ook maar aankijkt, breek ik zijn nek. Begrepen?' Zegt hij simpel, alsof hij over het weer praat. Ik frons. 'Of je laat me gewoon met rust en gaat weer lekker naar je hybride groepje, waarvoor je me alleen hebt gelaten.' Zeg ik met een grote nep glimlach. Jacob grinnikt humorloos en houdt zijn blik op de weg. 'Je bent bijdehand geworden.' Zegt hij. 'Ik heb de roedel overgenomen, Jack. Als Luna leer je wel bijdehand te zijn.' Zeg ik en zucht.

Ik had er zo'n moeite mee. Om al die mensen onder controle houden, bedoel ik. Als er bijvoorbeeld een rogue kwam, dan riep de ene helft dat we hem of haar een kans moesten geven, de andere helft riep dan weer het compleet tegenovergestelde. Ik voelde me hierdoor nog eenzamer, omdat ik er alleen voorstond. Toen Kylie, de moeder van Jacob, het doorhad, hebben Lamar en zij het weer een maand of twee overgenomen, waarna ik, met hun hulp, de roedel ben gaan leiden.

'Waarom had je je gevoel uitgezet, Jack...' Zeg ik zacht en probeer de tranen weer binnen te houden. Het is even stil. 'Ik weet het niet, La.' Zegt hij dan. Een warm gevoel gaat door mijn lichaam heen als hij me "La" noemt. Mijn bijnaam, die Jacob altijd zo lief uitsprak. 'Weten je ouders dat je eraan komt?' Vraag ik, als we het territorium naderen. Jacob haalt zijn schouders op en rijdt gewoon langs de wachters heen, die niks doen. Verbaasd kijk ik om me heen. Wat? Waarom houden ze hem niet tegen?

'Weten ze het of niet?' Vraag ik verward. 'M'n broer en zussen zijn hierna toe gegaan. Blijkbaar heeft het gewerkt.' 'Je broer en zussen dus? Herinner je Justin en Chelsay überhaupt wel?' Vraag ik boos. Jacob slaat agressief op het stuur. 'Jezus Kayla! Ik weet zelf ook wel dat ik jullie allemaal heb achtergelaten hier! Wat wil je dat ik erover zeg?' Roept hij ineens. Ik schrik van zijn uitbarsting, maar houd mezelf sterk. 'Nou, wat dacht je van een sorry! Je hebt ons verdomme een anderhalf jaar lang alleen gelaten! Dan kom je aangelopen, sleur je mij mee en verwacht je dat je familie en ik je zomaar gaan vergeven?' Jacob gromt agressief en zegt niks meer.

Hij is écht veranderd...

'Kom, we zijn er.' Jacob zet zijn auto neer voor mijn huis, wat eerst zijn huis was, en stapt uit. Eigenwijs blijf ik zitten, maar Jacob rukt mijn autodeur open. 'Prinses, ga alsjeblieft niet zo doen.' Zucht hij geïrriteerd. Ik kijk alleen maar voor me uit en probeer hem te negeren. 'La, kom uit die auto of ik...-' 'Wat ga je dan doen? Ga je me slaan?' Sis ik naar hem. Jacob fronst met een humorloze grinnik en leunt naar me toe. 'Kayla, al moet ik je eruit slepen, je komt gewoon die auto uit.' Ik kijk weer voor me uit. Hij durft me toch niet aan te rake...-

Jacob pakt mijn bovenarm vast en trekt me hardhandig de auto uit. Ik piep luid en kijk hem, meer verward dan bang, aan. Hij drukt me hard tegen de muur aan. 'Laat ik je gelijk wat duidelijk maken. Dit is mijn roedel, dit is mijn territorium en jij bent mijn mate. Als je daar niet naar kan luisteren, moet je voelen, prinses.' Gromt hij.

'Jacob?' Ik kijk achter Jacob, die zich omdraait. James staat er met een verward gezicht bij. Jacob kijkt hem aan en zijn beste vriend en beta, James, kijkt terug. Het enige verschil is dat Jacob er geen gevoel bij toont en James wel. James lijkt eerst zowat blij, maar zijn blik veranderd dan als hij ziet hoe Jacob mij tegen de muur aan heeft gedrukt.

'Jacob, laat haar los.' Zegt hij. Jacob fronst en laat me los. 'Ook fijn om jou te zien.' Zegt hij bijdehand. 'Kayla, ga naar binnen.' Zegt Jacob. 'Ik wil niet.' Piep ik en merk hoe bang ik voor hem ben, omdat ik hem niet meer terug zie in de persoon die voor me staat. 'Oh vervelend.' Zegt hij droog en duwt me, niet al te hard, richting de deur. 'Raak me niet aan!' Roep ik en stap bij hem vandaan.

Jacob gromt en wilt m'n arm vastpakken, als er een grote wolf hem bespringt, waardoor hij op de grond valt. Ik betrap mijn wolf erop, dat ze luid piept. Ze voelt zijn pijn.

De grote wolf herken ik als Jeffrey, waardoor mijn menselijke kant bang wordt. Jeffrey, hoe sterk hij ook is, gaat het nooit winnen van een hybride als Jacob. En ik krijg gelijk, want Jacob duwt hem hardhandig van zich af en pakt hem, zonder emotie of enig gezichtsuitdrukking, bij zijn keel vast en drukt hem tegen de muur aan.

'Jacob! Stop!' Roep ik en ren naar hem toe. Ik trek zo hard als ik kan aan zijn arm, maar er komt geen beweging in zijn arm. 'Jacob! Laat hem los. Alsjeblieft!' Jacob kijkt me, terwijl hij Jeffrey vasthoudt. 'Alsjeblieft!' Huil ik. Jacob kijkt weer naar Jeffrey en gooit hem dan letterlijk op de grond. Jeffrey, die naar adem hapt, veranderd weer terug ik zijn mensenvorm. Ik wil naar Jeffrey rennen, maar James trekt me naar achter. 'Rustig, je maakt Jacob alleen maar bozer.' Zegt hij zacht. Jacob hurkt naar Jeffrey neer. 'Moet je eens naar me luisteren. Je kan hier wel de held uit hangen, maar dat redt je niet, echt niet. Als je een beetje slim bent, blijf je op een goede afstand van Kayla.' Zegt hij en kijkt hem aan. 'Begrepen?' Vraagt hij. Jeffrey kijkt terug, maar zegt niks. 'Nogmaals, de held uit hangen heeft geen zin.' Zegt Jacob rustig.

'James, laat me los.' Sis ik en probeer me los te trekken. 'La, als je je ermee gaat bemoeien...-' 'Laat me verdomme los! Ik ben nog steeds je Luna!' Roep ik naar hem. James doet even niks, maar laat me dan los.

Ik sta in een flits naast Jacob en Jeffrey. Jacob kijkt me ongeïnteresseerd aan. 'Prinses, hij wilt niet meewerken.' Zegt Jacob en kijkt me ongeïnteresseerd aan. Ik bijt op mijn onderlip. Jeffrey ligt hoestend op de grond, wat een naar gezicht is. Ik slik en zeg niks. Ik weet dat Jeffrey mij nooit zal opgeven, ook al wordt het zijn dood. Maar ik wil hem niet kwijt...

Ik bijt harder op mijn onderlip en probeer tranen binnen te houden. 'Jeffrey, misschien is het beter als je me met rust laat.'