Το Τέλος μου... Η Αρχή μας...

Κεφαλαιο 40

  Κατερίνα

"Θα σας εξηγησω" έβγαλε το μαυρο σακάκι του και μαζεψε τα μανικια από το άσπρο πουκαμισο του. Οι μύες του τεντωνονταν και χαλάρωναν με τις απότομες κινήσεις του. Καθισα βαριά στον καναπε πίσω του και το ίδιο έκανα και εγώ. Το προσωπο του ηταν καλυμμένο πίσω από ένα μαύρο φάσμα. Ένα φάσμα που έδειχνε την ανησυχία και το άγχος του. Όμως εκρυβε και ένα ιχνος λύπης.
   Φοβάμαι...
   Φοβάμαι πως αυτό που θα μας πει δεν θα με αρέσει καθόλου.
   "Αν έχεις κάτι να πεις πες το γρήγορα." η υπομονή του Μανου φαινονταν πως ειχε αρχισει να μειώνεται. Το προσωπο του ηταν σκυθρωπο και δύσκολα μπορούσες να καταλάβεις τι ένιωθε πόσο μάλλον τι μπορεί να σκεφτονταν εκείνη την στιγμή. Η Βερονικα καταλάβε πως η κατάσταση δεν ήταν καλή και πως ολη αυτη η συζήτηση θα έχει άσχημη κατάληξη οπότε πήρε την μικρη και σιγά σιγά ανέβηκαν πάνω λέγοντας της πως έχει περισσοτερα παιχνίδια να της δώσει.
   "Λοιπόν όπως θυμάμαι Μανο πριν από τέσσερα χρόνια περίπου είχες περάσει ένα βράδυ με την Ανθη το οποίο και οι δυο σας το θυμόσαστε αμυδρα." σταματήσε για λίγο και κοιταξε τον Μανο. Το ίδιο έκανα και εγώ. Εκεινος κουνησε καταφατικα το κεφαλι του και ετριψε το κουτελο του. Μπορεί να ήξερα πως αυτούς τους δύο τους ενωνε ένα παρελθόν γεμάτο έρωτα, μπορεί να τους είχα δει να κάνουν έρωτα μπροστά στα μάτια μου αλλά τώρα που τον είδα να το παραδέχεται τόσο εύκολα ένιωσα ένα κομμάτι της καρδιας μου να ξεκολλάει.
    " Για να μην τα πολυλογώ η Ανθη μετά από λίγες μέρες αρχίσε να έχει ανακατοσουρες, τάση για εμετο και ζαλαδες. Στην αρχή νομιζαμε πως ήταν αρρωστη αλλά αυτό συνεχισε για αρκετές μέρες και -"
  "Σταματα. Μην συνέχισεις γιατί αυτό που θα πεις δεν ισχύει. ΑΥΤΌ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΌ ΜΟΥ. ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?" σηκωθηκε ορθιος και ορμησε πάνω στον Άρη πιανοντας τον από τον γιακα σφιχτα.
  " Μανο σταματα. " Πηγα πίσω του και προσπαθησα να τον σταματήσω όμως δεν τα κατάφερα. Ήταν ένα αγρίμι έτοιμο να τον κατασπαραξει. Το βλεμμα του ειχε θολωσει ενώ τα χερια του μετακινηθηκαν στον λαιμο του και τον εσφιξαν δυνατα.
   " Μανο σταματα θα τον πνίξεις." προσπαθησα να τραβήξω το χερι του έτσι ώστε να τον αφήσει όμως ήταν σαν βράχος. Κοιταξα τον Αρη και γουρλωσα τα ματια μου μόλις είδα πόσο κόκκινος είχε γίνει ενώ έπαιρνε ανάσα με δυσκολια.Τα ματια του κοντευαν να πεταχτουν εξω και το προσωπο του ειχε αρχισει να μελανιαζει. Φαινεται πως τα ουρλιαχτα μου τον ξυπνησαν απο τον θυμο του μιας και αφησε τον λαιμο του Αρη και γυρισε να με κοιταξει κολλωντας το βλεμμα του στο δικο μου.Ηταν τοσο κενος.