Το Τέλος μου... Η Αρχή μας...

Κεφαλαιο 21

Αναστασια

"Να παρεις και φορεματα."φωναξα στην Κατερινα μιας και ήξερα πως το μόνο που θα έπαιρνε ήταν παντελόνια και μπλούζες. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το κορίτσι δεν τα πάει και πολύ καλά με τα φορέματα.Πηρα την τσαντα μου και κοιταξα την ωρα στο κινητο μου, ηταν επτα το απογευμα ειχα ακομα δυο ωρες δικες μου.Ωραια παμε για καινουργια ρουχα και φυσικα για τα εισιτηρια.Αρκει να μην τα ξεχασω.

Μετα απο δυο ωρες και γεματη σακουλες εφτασα σπιτι μου.Με αρκετη δυσκολια ανοιξα την πορτα και αφου ακουμπησα τις σακουλες στο πατωμα αρχισα να γδυνομαι πετωντας τα ρουχα μου απο δω και απο κει πηγαινοντας προς το μπανιο.Ανοιξα την βρυση και αφησα το νερο να γεμισει την μπανιερα .Προσθεσα το αγαπημενο μου αφρολουτρο και βυθιστικα μεσα της νιωθιντας τους μυες μου να χαλαρωνουν.Ακουμπησα το κεφαλι μου στην μπανιερα και εκλεισα τα ματια μου με σκοπο να απολαυσω την χαλαρωση που υπεστει το σωμα μου.Αλλα που τετοια τυχη.Το κουδουνι χτυπουσε ασταματητα και για μια στιγμη σκεφτηκα να μην σηκωθω καθολου και οποιος ειναι να βαρεθει και να φυγει αλλα τελικα φαινονταν πως οποιος ητανειχε σκοπο να μου σπασει τα νευρα.

"Τωρα ντε ανυπομονε."αναφωνησα εκνευρισμενη και αφου τυλιχτηκα με μια πετσετα πηγα να δω ποιος ηταν αυτος που σιγουρα ειχε σηκωσει την πολυκατοικια στο ποδι με την ανυπομονησια του.Ανοιξα την πορτα και μπροστα μου εμφανιστηκε ο τελευταιος ανθρωπος που ηθελα να αντιμετωπισω να με κοιταει με ενα στραβο χαμογελο.

"Τι θες Φιλιππε ?"ρώτησα με ενα κουρασμενο τόνο στην φωνή μου μιας και δεν μπορώ να ανεχτώ και άλλο τον εγωιστή και χαζο χαρακτήρα του. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα.
" Ωραια υποδοχή "Τα μάτια μου σκαναραν το σώμα μου πράγμα που με έκανε να κοκκινισω. Φαίνεται να το παρατηρησε γιατί μου χαμογέλασε πονηρά και με δική του πρωτοβουλία μπήκε μέσα σέρνοντας μια βαλίτσα πίσω του.Με αφήσε μόνη στην είσοδο και στρογγυλοκαθισε στο καναπέ μου. Έμεινα να τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια και το μονο που ήθελα ήταν να του αρπαξω το κεφάλι και να του το ξεριζώσω.
" Δεν θα έρθεις να μου κάνεις παρέα?Τι σόι οικοδέσποινα είσαι τότε? Ζουμπα? "η φωνή του πειρακτικη και είμαι σίγουρη πως είχε αυτό το ηλιθιο χαμόγελο του.
" Φιλιππε γιατί είσαι εδώ? "κάθισα στο μπρατσο του καναπέ αρκετά μακριά από εκείνον και τον κοιταξα επίμονα.
" Πήγε να ντυθεις και θα σου πω. Γιατί αν μείνεις εδώ λίγο ακόμα δεν ξέρω τι είμαι ικανός να κάνω. "Καλά πότε προλαβε και ήρθε μπροστά μου? Το χέρι του χαιδευε το μάγουλο μου γλυκά όσο εγώ τον κοιτουσα. Θυμήθηκα τα λόγια του και πεταχτηκα όρθια εκνευρισμενη. Πηγα στο δωμάτιο μου και αφού άρπαξα στην τύχη ένα ζευγάρι πιτζάμες αρχισα να ντυνομαι.
" Ωραίες πιτζάμες Ζουμπακο "γελασε και αυτό που έκανα ήταν να κοιταξω πρώτα τις πιτζάμες μου και μετά εκείνον ξυνισμενα.
" Δεν θα τις ξαναβάλω "
" Μα γιατί? "ρώτησε ειρωνικά.
" Γιατί έχουν την μούρη σου επάνω."του είπα με ένα χαρούμενο ύφος και έδειξα την φάτσα μιας αγελάδας που είχε η μπλουζα μου . Ξέσπασα σε γέλια και κάθισα στην άκρη του μεγάλου γωνιακου μου καναπε. Δεν είπε τίποτα παρα μόνο δαγκωσε με λύσσα την γωνία Από το σάντουιτς που είχε φτιάξει με το δικό μου ψωμί, το δικό μου τυρί και την δική μου γαλοπούλα στην δικιά μου κουζίνα? Θα τον πνίξω.
" Σαν στο σπίτι σου. " Σταυρωσα τα χέρια μου στο στηθος μου και τον κοιταξα περιμενωντας να μου πει τον λόγο που βρίσκεται εδώ μέσα. Και περιμενα, και περίμενα, και περίμενα. Είχαν περάσει πέντε λεπτά και βρισκόμασταν ακόμα στην ίδια θέση αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως πλέον είχε καταβροχθισει το τοστ που είχε φτιάξει. Θέλω να ελπίζω πως δεν θα βρω βομβαρδισμενη την κουζίνα μου μετά.
Εντάξει νομίζω πως αρκετή υπομονή έκανα. Δεν μπορώ να τον βλέπω να είναι τόσο ήρεμος και να κοιταει τηλεόραση όσο εγώ νιώθω πως θα σκάσω σαν μπαλόνι. Σηκώθηκα όρθια και έτρεξα προς το μέρος του. Πήρα φορα, πηδηξα πάνω του και άρχισα να τον χτυπάω παντού.
"Πες μου ρε ρεμάλι τις θες και μου έχεις κατσικωθει εδώ μέσα? Κυρίως τι θες την βαλίτσα. " συνεχισα να τον χτυπάω και να τον τσιμπαω οπότε μπορούσα. Προσπαθούσε να με σταματήσει αλλά πραγματικά δεν ηξερε τι να κάνει. Ευτυχως για το δικό του καλο κάποια στιγμή καταφερε να με απομακρύνει από πάνω και σηκώθηκε όρθιος
"Εντάξει θα σου πω ηρεμησε. Να κάτσω?" με κοιτάξε περιμένοντας την απάντηση μου την οποία και πήρε από το δολοφονικό μου βλέμμα
"Καλά θα κάτσω όρθιος . Το μόνο που θέλω από εσένα είναι ανασουλες έλα μαζί μου. Εισπνοη - εκπνοή. Εισπνοη - εκπνο..."
" ΦΙΛΙΠΠΕ" ουρλιαξα αγανακτισμενη με την συμπεριφορά του.
" Σκάω. Λοιπόν έμαθα από τον Λιανο πως ζήτησες άδεια και μου έβαλε να κάνω προπόνηση στον Βελισσαριου. "
" Ναι εντάξει καλά όλα αυτά αλλά δεν με μοιάζουν. Και άσε που δεν ξέρω ποιος είναι ο Βελισσαριου. Το θέμα μας τώρα είναι ο λόγος που είσαι εδώ και μάλιστα με βαλίτσα. "
" Γιατί τελικά πήρα και εγώ άδεια και θα πάω διακοπές για μια εβδομάδα."
" Ααα ωραία και εγώ που κολλάω?" προσπάθησα να κρατήσω την υπομονή μου μιας και τους τα βγάζω με το τσιγκέλι.
" Στο ότι θα πάμε μαζί διακοπές αύριο όπως και ο Μάνος με την Κατερινα. " είπε με έναν αυτονόητο τόνο κάνοντας με να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου. Κοίταξα το ταβάνι και άρχισα να μονολογω.
" Γιατί Θεέ μου? Γιατί το σου έχω κάνει και με τυρρανας με τουτον εδω? Γιατι να τον έχω παντού μαζί μου? Δεν φτάνει που σε ανέχομαι στην δουλειά, στην Κατερινα - είμαστε και κουμπάροι τους και τώρα για μια εβδομάδα θα είμαι μαζί σου?" γύρισα και τον κοιταξα. Το ύφος του ήταν διαφορετικό, ηταν κάπως λυπημένος.
" Ωστε τόσο πολύ με αντιπαθείς δηλαδή. Δεν πειράζει θα πάρω τον Μάνο και θα του πω να το ακυρώσει. " είπε με κατεβασμένο ύφος και έχοντας χάσει το χαμόγελο του. Κάτι μέσα σου τον λυπήθηκε και μια φωνούλα μου φωναζε να του δώσω μια ευκαιρία. Ποτέ δεν ξέρεις.
" Απλά μου την σπας δεν είμαι παιχνιδι για να μου φέρεσαι όπως θες. Απλά θέλω να με αφήσεις ήσυχη." " Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Πάμε για ύπνο τώρα. "ήρθε πίσω μου και αφού με γυρισε αρχίσε να με σπρώχνει από την μεση και να με οδηγεί προς το δωμάτιο. Μόλις έφτασε στην πρώτη πόρτα του διαδρόμου σταματήσε το σπρώξιμο και άνοιξε ελπίζοντας πως θα είναι το δωμάτιο μου. Όμως ήταν το μπάνιο. Τότε βρήκα την ευκαιρία και τον εσμπρωξα μέσα κλειδωνοντας την πόρτα γρήγορα. Ακουμπησα πανω της και άφησα την ανασα που κρατούσα εδώ και ώρα.
" Μικρή την έχεις βάψει άσχημα. " τον άκουσα να φωνάζει και γέλασα ικανοποιημενη. Πηγα στο δωμάτιο μου και πήρα ένα ζευγάρι σεντόνια και ένα μαξιλάρι και γυρισα πίσω στο μπάνιο. Ξεκλειδωσα σιγά σιγά και πριν προλάβει να βγει του έδωσαν τα πράγματα και ξανακλειδωσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Καληνυχτα Φίλιππε. " του φωναξα τραγουδιστα όταν τον άκουσα να γρυλιζει.
Αύριο θα είναι μεγάλη μέρα.

Καινουργιο κεφαλαιο και πολύ γρήγορα . Όπως καταλάβατε η ιστορία αναφέρεται και στους τέσσερις ήρωες της. Ελπίζω να σας αρέσει το δίδυμο Αναστασία - Φίλιππος.
Το τραγούδι είναι :Can't feel my face - The weekend

Μέχρι το επόμενο φιλιααα...!!!!