Το Τέλος μου... Η Αρχή μας...

Κεφάλαιο 3

  Ξύπνησα και κοίταξα το βομβαρδισμενο σαλόνι γύρω μου. Χτες μόλις γυρίσαμε η Αναστασια έφτιαξε πίτσες τις οποίες και καταβροχθισαμε ενώ αποφασίσαμε να δούμε ταινίες με αποτέλεσμα να γεμίσουμε τον τόπο πατατακια, μαξιλάρια και χαρτομάντιλα. Δεν είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα για 22 χρονών γομαρες αλλά εμείς οι δυο δεν έχουμε σκοπό να μεγαλώσουμε ακόμα. Ο ήχος του κουδουνιου με έβγαλε από τις σκέψεις μου, έφτασα στην πόρτα αφού πρώτα προσπαθησα να φτιάξω λίγο τα μαλλιά μου στον καθρέφτη δίπλα από την πόρτα αλλά δεν μπόρεσα να σώσω την κατάσταση. Θέλω να πιστεύω πως οποιος και αν είναι δεν θα τρομάξει. σκέφτηκα και άνοιξα την πόρτα.
Μπροστά μου στέκεται η μεγαλύτερη λατρεία μου, ο άνθρωπος με τον οποίο έχω κάνει όλες τις σκανταλιες μου όταν ήμασταν μικρά και πάντα νευριαζαμε την Αναστασία και τον Χρήστο που μας το έπαιζαν ήρεμοι, ο αδερφός της κολλητης μου και κατα έναν χρόνο μεγαλύτερος.
"Λουκακο μου?" τσιριξα ενώ έπεσα με φορά πάνω του ξαφνιαζοντας τον με την απότομη συμπεριφορά μου.
"Κοτόπουλο μου τι κάνεις? "με έσφιξε στην αγκαλιά του και μου έδωσε ένα γλυκό φιλι στο μέτωπο γελώντας με το υποκοριστικό που μου είχε δώσει όταν ήμουν 15 επειδή έτρωγα συνέχεια κοτόπουλο.
" Δεν θα σταματήσεις πότε να με λες έτσι εε? "
" Με ξέρεις τόσο καλά. "Γέλασε και κοιταξε γύρω του το σπίτι ψάχνοντας."Η αχαιρευτη η αδερφή μου?" ρώτησε ερωτηματικά ενώ το βλέμμα του αλλάξε μόλις είδε την Αναστασία να μας πλησιάζει αγουροξυπνημενη.
"Μικρό μου Πονυ? "αναφώνησε χαρούμενος και ανοίξε τα χέρια του περιμένοντας την να πέσει στην αγκαλιά του.
" Δεν σχολιάζω τον χαρακτηρισμό σου αλλά πόσο μου έλειψες ρε γαϊδούρι ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρες. "τον πήρε μια σφιχτή αγκαλιά και γελώντας κατευθύνθηκε στον καναπέ περνοντας τις υπόλοιπες 2 ώρες μας ακούγοντας τις ιστορίες του Λούκα από το Βερολίνο όπου δουλευε ως μπάρμαν ενώ μας διαβεβαιωσε πως θα μείνει Ελλάδα.
" Είσαι σίγουρος πως δεν θα ξαναφυγεις έτσι? Έλειπες για 3 ολόκληρα χρόνια. "ρώτησε δύσπιστα η κολλητή μου με την αγωνία να είναι εμφανής στο λόγο της.
" Δεν έχω λόγο να ξαναγυρίσω πίσω παραιτήθηκα από την δουλειά και επίσης ξέρω πως εδώ είναι η οικογένεια μου. "
" Και η Λενα? "άλλος ένας λόγος που δεν έρχονταν ο Λούκας ήταν η κοπέλα του όπως επίσης εκείνη ήταν και ο λόγος που έφυγε. Το έβλεπαν σοβαρά και μάλιστα όταν είχαμε μιλήσει μια φορά από Skype μαζί του - μόνο έτσι μιλούσαμε - μας είχε πει πως θα της κάνει πρόταση γάμου γιατί αυτή είναι η γυναίκα της ζωής του. Το πρόσωπο του στο ακουσμα του ονόματος της σκληρύνει.
" Μας τελειωσε "απαντησε χωρίς κανένα συναίσθημα στην φωνή του και σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα του. " Λοιπόν ντυθείτε και πάμε για καφέ. '' ανακοίνωσε και πήγε προς την κουζίνα.
"Εγώ δεν μπορώ να έρθω πρέπει να μαζεψω το χάλι που έχουμε δημιουργήσει εδώ μέσα. "κοίταξα απελπισμενη το σαλόνι χωρίς να ξέρω από πού θα μπορέσω να ξεκινήσω.
" Είσαι σίγουρη? Δεν θες να έρθεις και να το φτιάξουμε μαζί μετά? "χαμογέλασε η Τασια ενώ είμαι σίγουρη πως σκεφτονταν τι θα φορεσει.
"Ναι σίγουρα πήγαινε." χαμογέλασα ένα την άκουσα να μουρμουζει "Τι φοραμε τώρα?" γέλασα και άρχισα να μαζεύω το σπίτι.
Μετά από μια ώρα και ένα καλό σκουπισμα και σφουγγάρισμα εφτιαξα έναν χυμό και κάθισα στον καναπέ σχετικά κουρασμένη.
Πυρκαγιά τα μάτια σου φωτιά
κρυμμένα μυστικά να ζω μέσα στο
κορμι σου
άκουσα το κινητό μου να χτυπάει και βαριεστημενα σηκώθηκα να το πάρω.
*Παρακαλώ? *
*Ελα παπακι μου *και ναι αυτός είναι ο μπαμπάς μου. Δεν μπορώ να πω όλοι με φωνάζουν με τον δικό τους τρόπο.
*Ελα μπαμπά μου. Τι κάνεις? Η Μαμά? *
* Καλά είμαι κορίτσι μου. Και εκείνη καλά όπως μας ξέρεις με την γιαγιά σου σπίτι και τσακώνονται όλη μέρα*
χαμογέλασα φέρνοντας την εικόνα τους στο μυαλό μου. Μου έχουν λείψει πρέπει να παω να τους δω κάποια στιγμή όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό τώρα.
*Μπαμπά πως και με πηρες? *
*Παιδι μου πρέπει να συναντηθούμε και να συζητήσουμε κάτι πολύ σημαντικό. "ακούστηκε αγχωμένος και κάπως θλιμμένος.
*Μπαμπα με τρομαζεις τι εννοείς? *
*Δεν μπορώ να σου πω από το τηλέφωνο αύριο έλα από το γραφείο μου στις 9:00. Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς*προσπάθησε να με ηρεμήσει όμως τσάμπα κόπος καθώς ούτε ο ίδιος δεν ακουγονταν ήρεμος. Προσπάθησα να μην σκέφτομαι τα χειρότερα και αφού συμφωνησα μαζί του κλείσαμε το τηλέφωνο και κοίταξα μπερδεμένη την τηλεόραση μπροστά μου.
Τι να είναι αυτό το τόσο σημαντικό που δεν μπορεί να μου πει από το τηλέφωνο? Και γιατί ήταν τόσο ανήσυχος? Λες να έπαθε κάτι η γιαγιά ή η μαμά?
" Είσαι καλά? "πεταχτηκα από την τρομάρα μου και κοίταξα την Αναστασία δίπλα μου. Ποτε ήρθε και δεν την άκουσα?
" Ναι μια χαρά κάτι σκεφτόμουν. "
" Τέλος πάντων ότι και αν ήταν άστο για μετα τώρα πάμε για φαγητό με τον Λουκα. Τραβα ντύσου, σε περιμένουμε " έφυγε πριν προλάβω να απαντήσω.
Φόρεσα μια μαύρη φούστα και από πάνω μια μπορντο κόκκινη μπλουζα με μανίκι μέχρι τον αγκώνα ενώ από κάτω βανς ίδιο χρώμα με την μπλουζα. Χτενησα τα σπαστά μακριά μαλλιά μου και αφού βαφτηκα απαλά ακολουθησα την Αναστασία στο αυτοκίνητο όπου μας περίμενε ο Λούκας.
***********************************
" Λουκα? "την ηρεμία από την ησυχία της θάλασσας κι το βουητο των κυμάτων στην παραθαλάσσια μικρή ταβέρνα που βρισκόμασταν ήρθε να χαλάσει μια αντρική βαριά φωνή. Μια φωνή που με εκνευρίζει αφάνταστα πολύ και που θα καταλάβαινα παντού. Κανονικά θα έπρεπε να έχω ξεχάσει την φωνή του αλλά για έναν λόγο, που δεν μπορώ να ξέρω, μου ήταν αδύνατον να την βγάλω από το μυαλό μου. Ήταν εκείνος. Ο Σκουληκης από χτες το βράδυ. Ήλπιζα πως δεν θα τον ξαναδω. Η Αθήνα είναι μεγάλη πόλη τόσα μέρη έχει και αυτός εδώ βρήκε να έρθει? Να μας χαλάσει την μέρα?
"Φίλε? Τι κάνεις ρε?" ρώτησε χαρούμενος ο δικός μας ενώ εγώ συνεχισα να κοιτάω τον χώρο γύρω αδιαφορώντας για εκείνον.
"Καλά ρε Μαλακα μαύρη πέτρα εριξες πίσω σου. Πότε ήρθες? " ήρθε και καθισε στην άδεια καρέκλα που δυστυχώς βρίσκονταν δίπλα του. Αυτοπροσκαλειται κιόλας μην χάσει. Η Αναστασία είχε πέσει με τα μούτρα στο φαγητό ενώ οι άλλοι δύο συζητούσαν και χωρίς να το καταλάβω έμεινα να τον παρατηρώ. Είναι ψηλός με μαύρα μαλλιά και κάστανα ματιά .  Είναι γοητευτικός δεν μπορώ να πω αλλα τι να τον κάνεις αμα είναι σπαστικός? Είδα τα χείλη του να κουνιούνται ενώ με κοιτούσε χαμογελοντας λόξα. Ωραίο χαμόγελο εε? εσύ τι πετάγεσαι τώρα? Αντε κοιμησου.
"Θα μου χαρίσεις το ονοματάκι σου?"με ρώτησε ειρωνικά χωρίς να αποχωριστεί λεπτο το λοξό του χαμόγελο. Πόσο κλισέ?
" Γιατί δεν έχεις δικό σου? "πόσο μου την σπάει το ύφος του. Είναι σαν να μου φωναζει 'χτύπησε με'. Με προκαλεί. Μου το παίζει και τζεντλεμαν τώρα.
" Ρε Κατερίνα  "τσιριξε αγανακτισμενα η Αναστασια και με κοιτάξε έντονα.
" Καλά."μουρμουρισα και τον κοιταξα " Κατερίνα Νικολοπουλου"το ύφος του προδιδε έκπληξη και ταραχή σαν να μην το περιμενε όμως γρήγορα καλυφθηκε από ένα τρομακτικά πονηρό χαμόγελο ενώ προφερε και ο ίδιος το όνομα του προσφέροντας το χέρι του σε μια τυπική χειραψία
"Μάνος Λιβερης "
Μάνος Λιβερης? Ωραία δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα, καθόλου καλά ξεμπερδέματα.

Κοριτσαρες μου αυτό ήταν άλλο ένα αρκετά αποκαληπτικο κεφάλαιο με αρκετές εκπλήξεις. Νέο πρόσωπο εμφανίζεται αγαπητό και από τα δύο κορίτσια. Όμως γιατί ο Μάνος ταραχτηκε?? Τι μπορεί να γίνει που θα τους μπλέξει? Πλιζ θέλω μόνο 3 πραγματακια
*vote
*comment
*share
σας λατρεύω. Μέχρι το επόμενο φιλιαα.....