Call it stupid (voltooid)

2.13. Shane is wat grootst van plan

Shane is wat grootst van plan

Het is drie dagen nadat Ilsy hét heeft bekend.

Ik loop naar Engels, met gemende gevoelens. Ik heb zin om meneer Hoogers te wurgen, maar dan gaan mijn cijfers van omlaag. Ik schud serieus mijn hoofd en plof op mijn stoel neer waar ik normaal altijd zit, met naast mij Ilsy. Maar zoals mijn verwachtingen is ze er niet. Ze was vandaag van plan om een zwangerschapstest te kopen op mijn aandringen.

Het is rumoerig in de zaal en iedereen wacht ongeduldig op meneer Hoogers, die nog niet is komen opdagen. 'Is deze plek vrij?' Een meisje wijst naar de stoel waar Ilsy behoort te zitten. 'Nee... ik bedoel ja,' zeg ik en glimlach naar haar. 'Ik was al wat aan de late kant,' zegt het meisje en ploft naast mij neer, terwijl ze haar laptop uit haar tas haalt. 'Maar gelukkig is hij er nog niet.' Ik knik langzaam.

'Ik hoop dat hij komt, want ik wil graag praten over mijn cijfers,' lieg ik. Eigenlijk wil ik hem confronteren en hem bedreigen... misschien wel kidnappen. Ik fantaseer over een spartelende meneer Hoogers en ik die een mes tegen zijn keel houd, maar al snel word ik ruw verstoord door een zware mannenstem. 'Meneer Hoogers is niet komen opdagen,' zegt de directeur. Iedereen is meteen stil. 'Hij is verdwenen.' Iedereen hapt naar adem, wat wordt vervolgd door geroesemoes.

'Huh, vreemd...' zegt het meisje en schudt langzaam haar hoofd.

'Wat is vreemd?' vraag ik nieuwsgierig en houd gespannen mijn adem in.

'Nou. Ik heb hem nog zien lopen op het terrein,' zegt ze hoofdschuddend. 'Ik snap die man echt nooit.' Haar handen vliegen in de lucht en ze begint wild te typen op haar laptop.

'Waar heeft hij gelopen?' vraag ik me af. Het meisje kijkt mij droog aan en scant mijn gezichtsuitdrukking. 'Waarom wil je dat weten?'

'Alsjeblieft! Mijn vriendin kan in gevaar zijn,' hijg ik en sta paniekerig omhoog. Het meisje haalt haar wenkbrauwen op en zucht. Ze zegt nog net niet: die is gek geworden. Ik zit midden in de collegezaal, dus eruit komen gaat moeilijk. Ik schuif me door de mensenmassa heen en mensen kijken mij geërgerd aan. Helemaal als ik struikel over iemands rugzak, die lomp op het smalle pad is gedumpt. Snel grijp ik iemands schouders vast, voordat ik op de grond lig en ren naar de deur. Mijn telefoon gaat af en snel neem ik op. 'Met hailey?'

'Ik ben niet zwanger,' zucht Ilsy. 'Vandaag ben ik ongesteld geworden.' Zuchtend van opluchting laat ik me zakken op mijn knieën. 'godzijdank. Is meneer Hoogers bij je?'

'Nee. Ik heb hem niet gezien trouwens vandaag.'

'Hij is ook niet bij college,' zeg ik. 'Ga alsjeblieft niet meer met hem om.' Ilsy zit zwijgend naar me te luisteren. 'Kom naar de binnenplaats. Ik denk dat hij iets van plan is.' Ilsy stemt toe en belooft om binnen tien minuten op de ontmoetingsplek te zijn.

Opeens zie ik meneer Hoogers de parkeerplaats op komen scheuren. Snel ga ik achter een boom staan, die helaas een stuk dunner is dan ik. Dus ik kan beter achter de boom vandaan komen en hem achter volgen. De autodeur wordt dichtgegooid en meneer Hoogers kijkt nog even van links en rechts. Snel buk ik me en ik voel mijn hart tegen mijn borstkas aan hameren. Mijn ademhaling is gehaast en ik probeer mijzelf rustig te krijgen, wat niet bepaald lukt.

Zijn voetstappen komen steeds dichterbij en voel zweetdruppels op mijn voorhoofd ontstaan. 'Mevrouw Summers. Zit je lekker?' Verdikkie...

Langzaam kom ik overeind met een knalrood hoofd. 'Niet echt. Mijn horloge moet hier ergens liggen...' Ik doe alsof ik druk aan het zoeken ben en probeer mijn rode hoofd niet te laten zien.

'Je horloge zit om je pols,' zegt hij met een harde stem. Waar is het gat waar ik voorgoed kan verdwijnen? 'Och!' zeg ik en lach overdreven. 'Wat een gekkigheid. Ik ga maar eens snel naar de les.'

Opeens raakt iemand mij mijn schouders aan en ik maak een sprongetje in de lucht en een kreet verlaat mijn mond. 'Ssst,' fluistert Ilsy. 'Kom, we gaan Dominique achtervolgen.' Ik tril nog steeds op mijn benen van schrik, maar als ik na een paar seconde tot rust ben gekomen, knik ik langzaam. 'Waarom zouden we hem achtervolgen? Het is gewoon een vuile,' sis ik. Ze schudt langzaam haar hoofd en bijna zie ik een verdrietige sprankel in haar ogen. 'Ik denk dat hij met ook met andere studenten rommelt,' zegt ze treurig. Opeens gaat haar hoofd omhoog en kijkt recht mij aan. 'We moeten hem heterdaad betrappen.' Haar handen gaan in een vuist en ze speurt in de rondte opzoek naar meneer Hoogers. 'Kom. Die kant op'. Haar vinger wijst richting een gebouw, ook wel bekend als het café. We gaan als echte spionnen die sluipen in de nacht, richting het gebouw.

We drukken onze ruggen tegen de muur aan en hijgen het uit. 'We hebben een paar meter gerend en zijn nu al buitenadem,' hijgt Ilsy. Ik kan alleen maar knikken. Goede spionnen zouden wij nooit kunnen worden. 'Zullen we het café binnen gaan?' vraag ik me af. Ilsy schudt haar hoofd.

'Laten we eerst door het raam kijken, of hij misschien een geheime afspraak heeft of iets.' Ik knik en we kruipen naar het raam, die erg laag is. Langzaam gaan onze hoofden omhoog en stiekem kijken we het café binnen. Meneer Hoogers is rustig aan een biertje aan het nippen en leest een tijdschrift. 'misschien wacht hij op zijn date?' zegt Ilsy en ze wilt al opstaan en naar binnen lopen, maar ik hou haar tegen. 'Wacht nou even,' sis ik.

'We gaan gewoon naar binnen sluipen en pakken dat tafeltje in de hoek.' Langzaam laat ik haar arm los en knik langzaam. 'Wat zeggen we als hij ons betrapt?' vraag ik me af.

'Gewoon. We zeggen dat we hadden afgesproken. Niks ergs aan toch?' Ik kijk haar wat onzeker aan en schud langzaam mijn hoofd. 'Kom. Laten we maar gewoon naar de les gaan.' Ik grijp haar hand vast en probeer haar mee te trekken. 'Wacht!' sist ze en ze laat mijn hand los. Ze gaat weer gebukt onder het raam zitten en kijkt stiekem over het randje. 'Hij praat met iemand. Geen meisje, maar een jongen.' Ik kom naast haar zitten op mijn knieën en net voordat ik over het randje wil kijken hoor ik Ilsy al zeggen: 'Wat? Het is Shane,' fluistert ze. Geschokt ga ik kijken naar meneer Hoogers en inderdaad. Shane zit tegenover hem. Het lijkt alsof ze druk in een gesprek zitten. 'Zouden zij op dat zijn?' vraagt Ilsy zich af.

'Denk het niet. Ze lijken erg druk in een stevig gesprek te zitten,' fluister ik. 'Er gaat wat gebeuren, maar ik weet niet wat.'

Ilsy pakt mijn hand en samen rennen we snel weg bij het raam. 'Dit voelt niet goed,' zegt ze. Ik schud ernstig mijn hoofd. 'Chris moet dit weten en ook zo snel mogelijk.'

****

Mijn volgende missie voor vandaag is, met Annabel praten. Na tien keer te hebben geklopt en vijf minuten te hebben gewacht, gaat de deur eindelijk open. 'Hailey,' zegt ze en doet de deur een stukje open. 'Kom verder.' Ik slik. Kan ik haar wel vertrouwen? 'Ik bijt niet,' zegt ze ongeduldig en doet de deur een tikje verder open. Langzaam kom ik binnen en blijf vlakbij de deur staan, zodat ik ook kan wegrennen als ze toeslaat. 'Ik heb geen aids,' zegt ze. Ik zucht opgelucht en er gaat weer een last van mijn schouders. 'Ik vind het echt erg voor je neef.' Ze zucht en loopt naar een loungestoel en ploft erin. 'Ik wil graag met hem in contact komen, maar ik kan het gewoon niet.' Ik blijf staan waar ik sta, ongemakkelijk heen en weer wiebelend op haar benen. 'Tja... Misschien is het beter als jullie dan geen contact nemen samen?' stel ik voor. Annabel haalt haar schouders op en kijk wat treurig uit haar ogen. 'Hij was de eerste jongen met wie ik toekomst zag. Zelf na één avond wist ik het meteen.' Haar handen vliegen de lucht in. 'Kom alsjeblieft zitten. Ik word zenuwachtig van je,' zegt ze. Snel haast ik naar haar toe. 'Luister, Annabel. Ik kwam ook voor iets anders en ik heb je hulp nodig,' flap ik uit. Annabel kijkt mij neutraal aan. 'Wat dan?' vraagt ze koeltjes.

'Het gaat over Shane. Hij is wat groots van plan,' zeg ik serieus. 'Jij hebt het best contact met hem en je moet achter komen wat hij van plan is.'

Annabel kijkt op haar schoot en zucht. 'Shane is echt een loser. Ik ben net als jij verraden door hem.' Zwijgend kijken wij voor ons uit.

'Ik wil je helpen,' zegt ze na een tijdje. 'Geef me tijd.' Ik knik en besluit om het nieuws aan Chris te vertellen dat Shane wat van plan is. 'Je hoort nog van me,' zeg ik. Annabel knipoogt naar me en begeleid me naar buiten.