Fa'ienna M'al Usri Yusra.

24. Nog een leugen

Flashback
"Hamid er belt iemand aan. Ga even kijken anders brand het eten!'' Riep mijn moeder vanuit de keuken. Gefocust zat ik tv te kijken. ''Ja ik ga al ." Antwoordde mijn vader. Hij stond op en liep naar de voordeur. Hij maakte de deur open en zag daar politie agenten staan. ''Bent u meneer El Yousfi?'' Vroeg de agent. ''Ja dat ben ik. Is er iets aan de hand?'' ''We komen voor u zoon.'' Mijn vader keek geschrokken naar de agent.

''DAT KAN NIET. MIJN ZOON ZOU ZOIETS NOOIT DOEN!'' Hoorde ik mijn vader schreeuwen. Wie stond er aan de deur? En waarom schreeuwde mijn vader zo? Bezorgd liep ik naar de gang. Buiten zag ik een paar politie agenten staan. Wat was er aan de hand? ''Rustig meneer El Yousfi. We hebben een huiszoekingsbevel gekregen. Zou u zo vriendelijk willen zijn om mee te werken?'' ''Mijn zoon woont hier niet! en ik weet verder ook niet waar hij uithangt!'' De agenten liepen naar binnen en gingen naar boven. Mijn vader's ademhaling versnelde.''Papa gaat het wel?'' Vroeg ik bezorgd. ''Haal mijn puffer snel!'' Vol met paniek rende ik naar de woonkamer. Ik zocht naar zijn puffer. Ik kon hem niet vinden. Waar lag die nou? Mijn moeder kwam aangelopen. ''PAPA HEEFT EEN ASTMA AANVAL!'' Huilde ik. Mijn moeder keek me geschrokken aan. Ze trok de la open en haalde daar de puffer uit. ''HAAL WATER SNEL!'' Riep ze. Ik rende naar de keuken en haalde een glas water. Paniekerig rende ik naar de gang. ''Hier drink wat water.'' Mijn moeder gaf de glas water aan me vader.

Ik keek naar de agenten die bezig waren met het doorzoeken van de woonkamer. Ik snapte nog steeds niet waarom ze alles doorzochten. Waarom waren ze hier? Mijn vader keek ongeduldig naar de agenten. Gelukkig was hij bij gekomen van zijn astma aanval. "Het is goed zo." Zei de agent tegen de andere agenten. De agent kwam naar ons toe. "We hebben niks kunnen vinden van u zoon meneer el Yousfi." Mijn vader keek geïrriteerd naar de agent. "Voordat staat mijn huis helemaal onderste boven?"Vroeg me vader boos. "Graag willen we jullie meenemen naar het bureau voor verhoor." Zei de agent. Mijn vader stond op ontploffen. ''Mag mijn dochter mee gaan?'' Vroeg me moeder. ''Ja ze mag mee.Ze kan ik de wachtkamer blijven met toezicht.' "Laten we met ze mee gaan." Zei ze tegen me vader. "Goed we gaan mee." Waarom moesten we mee? Gaan we de gevangenis in? Ik voelde de tranen komen. "Niet huilen. We zijn zo weer thuis." Mijn vader pakte me hand vast. Huilend en tegelijkertijd bang liep ik met ze mee naar de politie auto.

Einde flashback

Ik liep naar de bushalte ondertussen pakte ik mijn telefoon om me moeder te bellen. Ze nam op. ''Ik ben aangenomen!''Zei ik blij.  ''Wat goed van je dochter.'' ''Volgende week maandag moet ik beginnen.'' ''Zo snel al?''  ''Ja is dat een probleem dan?'' Vroeg ik. ''Nee dat is het niet. Ik weet alleen niet wat ik tegen je vader moet gaan zeggen. Je bent 4 dagen in de avond weg.'' ''Uhm. Je kan zeggen dat ik voortaan s' avonds stage heb.'' ''Ik weet niet.'' Ik wist gewoon dat ze twijfelde.''Mama kom op hij gelooft het wel.'' '''Ik vind het gewoon niet leuk om tegen je vader te liegen. Maar dit is het beste voor ons gezin.'' Ik had begrip voor mijn moeder. Ik wist hoe het was om tegen je dierbaren te moeten liegen. Opeens zag ik mijn bus aankomen rijden. 'Ik ga op hangen. Mijn bus is er. We praten thuis verder.'' ''Is goed dochter.'' Ik hing snel op en rende naar de bus.

Ik hoorde mijn vader's telefoon afgaan tijdens het avond eten. Hij pakte zijn telefoon en keek er naar. "Deze moet ik even nemen." Mijn moeder knikte. Hij stond op en liep de woonkamer uit. Ik nam een hap van me rijst. "Wanneer moet ik het aan je vader vertellen?" Fluisterde me moeder. Ik keek haar niet begrijpend aan. "Wat vertellen?" Mijn moeder keek me serieus aan. "Je stage natuurlijk." "Heb je dat nog niet tegen hem gezegd dan?"Vroeg ik."Nee. Ik klapte dicht toen ik het hem wilde vertellen. Ik kan het echt niet." Mijn vader kwam de woonkamer binnen gelopen en ging zitten. Hij nam een slok van zijn water. Ik zag mijn vader en me moeder rare blikken naar elkaar uitwisselen. "Ik heb voortaan ook s' avonds stage." Zei ik. Ik wilde zo snel mogelijk van dit af zijn. Ik keek twijfelend naar me vader. Zou hij het wel geloven? "Oh." Zei hij kortaf. Hij vond het zo te zien niet leuk. "Het is maar 4x in de week." "Daar ligt het niet aan. Wat mij dwars zit is dat je stage s'avonds is." Ik slikte."Later moet ik dat ook papa en anders haal ik mijn diploma niet." "Ze heeft gelijk Hamid. We moeten haar echt meer loslaten het is nu anders dan eerst. Het is veiliger en Sihem is nog meer wijzer." Verdedigde me moeder mij. Ik dacht terug aan de tijd. Waar ik leefde in angst en verdriet. Dat wou ik nooit meer van me leven mee maken.Ik wilde een zo normaal mogelijk leven lijden. "Je hebt gelijk alles is nu veranderd." Ik keek medelijdend naar me vader. "Ik geloof in je dochter. Je mag s'avond op stage." Ik glimlachte nep en at met een dubbel gevoel verder mijn eten op.

"Dus vergeet allemaal morgen niet om het verslag in te leveren!" Riep mijn docent door de klas. Shit. Ik was er nog niet eens aan begonnen dat zou ik wel vanavond wel gaan maken. Ik pakte mijn boeken van tafel en deed ze in me tas en deed vervolgens mijn jas aan. Vervolgens liep ik naar buiten om daar op Senna te wachten. Ik zou samen met Senna naar de stad gaan. Na 5 minuten kwam ze haastig aangelopen. Ze liep gelijk door. Was ze het nou vergeten of had ze me niet gezien? Ik liep achter haar aan. "Senna wacht!" Riep ik. Ze stopte met lopen en keek me aan. "Oh shit. Ik was het helemaal vergeten te zeggen maar ik ga niet met je mee. Ik moet snel weg." Zei ze haastig "Oke dan zie ik je morgen." Ze knikte en liep weg. Ik besloot om wel naar de stad te gaan zonder Senna want ik had dringend nieuwe schoenen nodig. Ik liep naar de bushalte. Over 15 minuten kwam de bus. Ik keek naar me telefoon. Fijn! Mijn batterij was leeg. Ik deed mijn telefoon in me tas en keek wat voor me uit. Opeens zag een auto naar me toeteren.Ik keek naar de auto. Was dat nou de auto van Khalid?