Fa'ienna M'al Usri Yusra.

16. Stop!

Flashback
Goedkeurend keek ik naar mijn kleding. Vandaag was het Suikerfeest. (Feestdag voor de moslims na de Ramadan.) De dag waarin je je mooi kleed, de familie bij elkaar komt en veel zoetigheid eet. Suikerfeest was altijd mijn favoriete feestdag geweest. Suikerfeest vond ik nog steeds leuk maar het was anders dan de voorgaande jaren. We gingen vroeger altijd naar familie toe of ze kwamen naar ons. We lachte en aten gezellig met elkaar en de sfeer was top. Maar nu is dat allemaal veranderd. Sinds ons vertrek uit Nederland hadden mijn ouders en ik geen contact meer met mijn familie. Tot de dag van vandaag weet ik de reden nog steeds niet. Ik heb zo vaak aan me ouders gevraagd waarom we geen contact hadden. Maar steeds werd er kortaf geantwoord of het kwam zogenaamd niet uit. Zou het iets met me broer Mohammed te maken hebben? Hoe dan ook ik was het helemaal beu ik zal het hoe dan ook te weten komen.

Einde flashback

"Sihem maak je niet zo druk het komt goed." Zei Senna. Ik staarde naar de grond. De gedachte al dat Hanane het niet zou halen maakte me al bang. "Die jurk staat jou beter dan mij." Ze glimlachte. "Kom op Sihem zeg iets." Ik keek naar de klok voor me die aan de muur hing. Het was 11 uur s middags. Me telefoon was leeg. Ik moest me ouders bellen. "Mag ik je telefoon? Mijne is leeg." Ze gaf me haar telefoon. "Pff wat moet ik tegen me ouders zeggen? Ik kan echt niet tegen ze zeggen dat ik in het ziekenhuis bij Hanane ben." " Uh zeg dat je met mij mee bent jurk uitkiezen voor de bruiloft." Ik toetste mijn vaders nummer in. "Hallo wie is dit?" Vroeg hij. "Sihem. Ik bel met Senna's telefoon. Papa ik ben met Senna mee jurk uitkiezen voor de bruiloft. Ik dacht dat ik het al gezegd had tegen mama maar ik was het vergeten." Ik slikte. "Oh zo vroeg al." "Jaa we zijn niet in El Hoceima daarom." Oke dochter. Goed dat je het me laat weten. Maak het niet telaat."  "Jaa en vergeet het niet aan mama door te geven." "Zal ik doen."

"Zijn jullie familie van Hanane ben Ali?" Senna en ik stonden op. "Jaa hoe gaat het met haar?" Vroeg Senna "De situatie is stabiel. Ze licht nu te slapen." Ik omhelsde Senna. "Godzijdank." Zei ik blij. Ik bedankte de dokter. "Ze had gevaarlijke drugs in haar drinken jullie hebben haar op tijd naar het ziekenhuis gebracht anders zou dat schade aan de baby gebracht hebben." "Baby?" Mompelde Senna. We keken elkaar geschrokken aan. Nee dit kon niet waar zijn? "Hebben  jullie het telefoon nummer van haar ouders? Zodat we hun kunnen inlichten en geruststellen." Senna ik keken elkaar aan. Ik klapte dicht "Ehm.." "Ik zal zo even kijken en dan geef ik het door aan de receptioniste." Onderbrak Senna me. "Dankjewel en morgen is het pas bezoekers uur vooraf graag melden bij de balie." We knikte. We gingen zitten. "Ze is zwanger." Mompelde ik. "Dat kan toch niet waar zijn. Ze is pas net 19. Ze heeft nog een heel leven voor zich." Zei Senna.

Ik deed de voordeur open. Hanane is zwanger spookte er hele tijd in me hoofd. Ik deed me schoenen uit. Me moeder kwam de gang binnengelopen. "Heb je nog een leuke jurk kunnen vinden?" Vroeg ze. "Nee maar ik ga naar me kamer." "Kom je niet eten?" "Nee ik heb net al gegeten." Ik zette een glimlach op. Ik liep naar me kamer. Ik was kapot. Ik stapte me bed in en viel gelijk in slaap.

"Bedankt." Glimlachte ik. Ik overhandigde de taxi-chauffeur het geld. Ik voelde me vandaag een stuk beter en vrolijker. Ik stapte de taxi uit en liep het ziekenhuis binnen. "Goeiemorgen, ik kom hier voor Hanane ben Ali." "Even kijken Hanane ben Ali." Zei ze. "Wat ben je van haar?" Ik ben haar nicht." "Je naam is?" "Sihem." "En achternaam?" "El Yousfi."   "Sihem El Yousfi?" Zei een mannestem. "Ja dat ben ik." Ik draaide me om. Shit het was Amin. Hij keek me met grote ogen aan.  Ik liep naar Amin toe. "Wat doe jij hier?"  Vroeg ik in het Nederlands. "Je hebt me gevolgd!" Het kon niet anders! Hij stond geshockeerd voor me. Er kwam geen enkel woord uit zijn mond. Hij versnelde zijn passen en liep naar buiten. Ik rende hem achterna. "Jij gaat nu antwoord geven!" Schreeuwde ik. Ik kon hem nergens meer zien. Ik stond op de parkeerplaats. Waar was hij nou? Shit ik was hem toch niet kwijt? Ik hoorde naast me de motor van een auto starten. Ik moest de auto zien te stoppen. Ik rende de andere kant op. Er moest een manier zijn om de auto tegemoet te zien komen. Ik ging op de weg van de auto uitgang staan. Vol plankgas kwam hij mijn kant opgereden. "STOP!" Schreeuwde ik. Opeens werd ik aan de kant geduwd. Met een harde klap belande ik op de grond. "BEN JE GEK GEWORDEN? " Schreeuwde Khalid. "JA IK BEN GEK GEWORDEN!" Zei ik schreeuwend terug. Ik keek om me heen. Amin was weg. "Fouad! Hier ben ik!" Riep hij. Fouad kwam aangelopen. Hij keek ons raar aan. "Waarom zitten jullie op de grond?" Vroeg Fouad. Boos liep ik weg. "Wacht!" Riep Khalid me achterna.
---------------------------------------------
Ik wil graag de mensen bedanken die op mijn verhaal stemmen. Dat geeft me juist de motivatie om door te gaan. Ik zal hoe dan ook dit verhaal helemaal afmaken. Graag wil ik ook natuurlijk de mensen bedanken die dit verhaal lezen. 
Veel leesplezier verder!
Liefs,  mij 🙃