Euphoria

Chapter 8

I thanked God dahil hindi na muling nasundan ang tanong ni Kuya.  The silence remained habang tinatahak namin ang daan.

After he dropped me at the OB-Gyne he went off to their house, it was not that far from here.

My doctor gave me a vitamins and another advice. I need to eat a healthy foods, a exercise. Marami pa siyang sinabi pero hindi ko na matandaann iyong iba. May libro naman itong binigay upang maging gabay sa pagbubuntis ko.

Dumaan ako saglit sa bahay upang makapagbihis. Balak kong pumasok ngayon sa cafe, kahit may staff kami kailangan ko ring dalawin ang kaibigan ko roon.

The familiar ambiance and the smell of coffee embraced me as I entered at the coffee shop. Bukas na iyon, may mga costumer na ring may mga kanya-kanyang usapan. Makikita mo na abala sila, talking about the business, works and studies, usually iyon naman talaga ang usapan kapag napadpad ka sa mga ganitong lugar.

Neverlyn raised her eyebrows the moment she saw me. Her eyes meets mine, my eyes squint a bit as I smiled at her. Bumaling ito muli sa costumer na kausap, kita ko kung paano niya iyon nginitian. Her beautiful face became more lighten as she entertain the girl in front of her.

Umupo ako sa high stool chair sa gilid. Sumenyas siya sa isang staff namin matapos niyang makausap ang babae upang palitan siya sa counter.

"Hey! Hindi mo ba alam na nag-alala kami sa'yo kahapon?" Ngumiwi ako, para naman akong batang pinapagalitan na gumala at hindi agad nakauwi.

"I know, sorry. Nandito na naman ako e, buong-buo," She frowned nang marinig ang sagot ko. I laughed inside my head.

"Whatever! Sino ba kasi ang lalaking iyon?" May halong inis ang boses nito. I know that she'll asked me this.

"The father of my child," deretsong sagot ko. Nanlaki ang mata niya and she cover her mouth with her hands.
I know how shocked she is. Kahit ako ay hindi rin lubos maisip na mangyayari ito.

Naiiling na lamang ako tuwing iniisip ang pangyayari kahapon. Tila sumasakit pa rin ang aking ulo dahil sa tagpong iyon.

"Hey! You're joking right?" I gazed her for how many seconds at umiling ng ilang beses. I can't joke like that. It really happened like a blink of the eyes.

"Oh my," tila hindi makapaniwalang pahayag niya, suminghap pa ito bago umupo sa swivel chair na katapat ko.

"Alam na ng parents mo?" Muli akong napatingin sa kanya.

"Hindi ko pa nababanggit," mahina kong usal. Kusang bumagsak ang tingin ko sa aking kamay na kanina ko pa nilalaro. Hindi ko kasi alam kung paano simulang sabihin sa magulang ko ang mga pangyayari.

"I see. By the way, himala at nadalaw ka dito?" Paglilihis nito ng usapan. Tumaas pa ang isang kilay niya na tila ba may ibang pinapahiwatig.

Umikot ang aking mata dito.

"Baka nakalimutan mong pagmamay-ari ko rin ito?" Pagtataray ko ngunit tumawa lamang ang aking kaibigan. Gumaan muli ang aking pakiramdam, kahit papaano ay alam na alam pa rin nito kung paano ibaling sa ibang bagay ang seryosong usapan.

"Alam ko, malinaw pa sa kagandahan ko na dalawa tayong may-ari nito," pagbubuhat pa ng sariling upuan niya. Naiiling at tumawa ako sa kanya. Walang pag-asa na magbago pa itong kaibigan ko. Ihahanap ko 'to ng love life baka sakaling tumino.

But knowing her, having a boyfriend isn't her style lately. She's been hurt for so many times, nadala na siguro kaya ayaw na munang pumasok sa isang relasyon. Hindi ko naman siya masisisi, minsan kasi kailangan din nating hanapin ang ating sarili.