Yazının iyisi limonla mı olur sirkeyle mi?
Şaka bir yana, en çok kullandığım sözler top10 listesinde üçüncü sırada "Yazı yazmanın bir adabı vardır." yer alıyor. Devamlı bunu söylediğimi biliyorum ama haksız mıyım? Yazıya başlarken de bitirirken de belli bir çizgi üzerinde ilerlersiniz.
Tanzimat döneminden itibaren hâlâ tartışılan bir konu var: Sanat sanat için midir, yoksa toplum için midir? Kişi yazarken önce bunu belirlemeli. Her şeyden önce insan neden yazdığının bilincinde olmalı.
Bir de betimleme sıkıntısı var, her şeyde olduğu gibi bunun da ayarını tutturamıyoruz. Ya vasat oluyor ya da edebiyatın içinde boğuluyoruz. Kitap iki şekilde de bayağılaşıyor.
Bazı kitapların kasıntı olduğu o kadar belli oluyor ki, ister istemez okuyucu da kasılıyor. Yazar beğenilmek arzusuyla ne yapacağını bilmiyor.
Yazar, kitabı yazarken kendisini okuyucu statüsüne koyabilmeli. Biz yazarın zihninden geçen, kitaba aktarma gereği duymadığı şeyleri bilmiyoruz. Bir nevi empati gibi bir şey...
Ayrıca karakterlerin okuyucuyu bastıran tavırlarını sevmiyorum. Kahraman bakış açısıyla yazılan çoğu kitapta okuyucu kendisini olayları anlatan kişinin yerine koyuyor. Bazı karakterlerin hoyrat davranışları var, mesela her şeyi hızlıca yaşayıp geçmeleri gibi. Sanki kitabın sayfaları arasına zoraki sıkışmış gibi... Bu ister istemez okuyucuyu geriyor. İnsan bazen eline aldığı kitapta bir damla samimiyet arıyor.
Y.N/ Çok ciddi oldu Kırisçınlar, çok. Buraları randomla doldurmak istiyorum ama ciddiliğim kaçar diye şey edemiyorum. İlk defa sağa sola laf atıp sataşmadığım bir bölüm oldu. VOAAA
Bu arada medyada çok mükemmel –aynı zamanda klasik bir sahne var. Benim en sevdiklerimden birisidir, şey edersiniz.
