dit is een ncis fanfictie
dit is geen Tiva of Mcabby verhaal.
dit is een echte zaak met de persoonlijke problemen en al.
Eli David is nog steeds in leven, alleen weet heel Amerika dat niet (ook Ziva niet). hij wilt wraak nemen op Ziva voor het verli...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ziva's p.o.v.
voor me mij staat de man waar ik een jaar geleden mijn emoties voor heb laten lopen, ik heb hem voor mijn ogen zien sterven, waar ik om heb gerouwd, waar voor ik naar de begrafenis ben gevlogen. voor mij staat de enige echte Eli David. ik zie achter hem zijn trouwe bodyguard Aris.
"ook Shalom Ziva" zegt hij en hij wilt een stap naar voren doen, maar blijft staan door de Evil-blik die ik hem geef. ik zie dat Tony, McGee en Gibbs aan komen lopen en om mij heen komen staan. "jij hoort in een graf te liggen" zeg ik nog een keer. "tja dat is wat jij en heel Amerika denkt, maar dat is een lang verhaal" zegt Eli, zogenaamd heel vermoeid. "we hebben alle tijd dus begin maar" zeg ik verward, maar laten dat naar buiten komen als boosheid. "laten we het bespreken in het kantoor van de directeur" zegt Gibbs. meteen sta ik op en loop naar de trap. ik hoor hoe mijn familie en Eli en zijn schoothondje mij volgen. "Cynthia is de directeur bezet?" hoor ik McGee vragen, maar ik open de deur al en loop naar binnen. "agent David, wat kan ik voor u doen?" vraagt Vance als hij op kijkt van wat hij aan het doen is. ik zeg niks en wacht totdat iedereen binnen. ik zie de blik van Vance veranderen als hij mijn vader ziet staan. "shalom Leon" zegt Eli als hij naar voren stapt en naast mij komt staan. hij probeert een hand op m'n schouder te leggen, maar ik snauw naar hem "blijf van me af" en ik zie zijn blik harder worden. "hoor jij niet dood onder de grond te liggen?" zegt Vance op precies de zelfde toon als ik. "net als mijn wijf"sist hij er zacht achter aan. "daarom zijn we naar u toe gekomen directeur. hij wilt het allemaal gaan 'uitleggen'"zeg ik met een sarcastische toon. "zoals Ziva hier al zegt wil ik het graag uitleggen" zegt Eli onschuldig. "nou kom maar op. iedereen heeft de tijd, toch?" zegt Vance en hij kijkt naar Gibbs, die knikt. "dat zij Ziva ook al" zegt hij en mijn familie komt dichter bij me staan. "laten we allemaal snel gaan zitten dan" zegt Vance die opstaat en gaat zitten aan de tafel. we lopen allemaal naar de tafel en gaan zitten. ik zit tussen Gibbs en Tony in, daarnaast zit McGee. tegenover mij zit Eli en daarnaast Aris. aan kop zit Vance. "begin maar met je verhaal" zegt Vance.
"voordat ik naar Amerika kwam om Ziva te zien hadden Bodnar en ik een afspraak gemaakt" begint hij, maar Tony onderbreekt hem meteen. "wat voor afspraak?" "Tony shut up!" snauw ik hem geïrriteerd toe. meteen houd hij zijn mond. "dankje Ziva" bedankt Eli mij. "ik deed het niet voor jou" snauw ik hem af. "ga verder"beveelt Vance. "de afspraak was, dat Bodnar iemand zou inhuren die mij zogenaamd neer zou schieten in een kogelregen. zo gezegd zo gedaan. Bodnar had iemand ingehuurd die op mij in jouw huis zou gaan schieten. en dat heeft hij ook gedaan, alleen was het nooit de bedoeling dat er een onschuldig iemand gewond/gedood zou worden" " nou dan is dat zwaar mislukt! je hebt de vrouw van mijn directeur vermoord!" roep ik uit. ik voel hoe Gibbs met zijn hand de mijne vastpakt en er in knijpt. ik word er iets rustiger van. "ga verder" zegt Vance zonder enige emotie, maar ik zie daaronder zijn verdriet zitten. "het spijt me van uw vrouw. zoals ik net al zei was het nooit de bedoeling. weet u nog de anonieme condeleance kaart die u heeft ontvangen? die was van mij afkomstig" gaat hij verder. ik zie heel kort een vlaag van wanhoop door de ogen van Vance schieten, maar die is meteen weer weg. "ik had van te voren een kogelvrijvest aangetrokken en bij Mossad hebben we een paar jaar geleden een pil ontwikkeld die er voor zorgt dat het net lijkt alsof je geen hartslag meer hebt. in het vest zaten capsules die open zouden springen als een kogel het vest raakt waardoor het net leek alsof ik aan het bloeden was. zo was het in totaal net alsof ik dood was. op de begrafenis was mijn kist dicht, zodat niemand zou zien dat ik er niet in lag." en dat was het moment dat ik opstond en weg rende.
ik hoor hoe meerdere stemmen mijn naam roepen, maar ik ren door naar de lift en stap naar binnen en de deuren sluiten net optijd om niemand anders binnen te laten kunnen komen. ik druk op de knop naar Labby en switch de alarm knop en de lift komt tot stilstand.
wat vonden jullie van dit hoofdstuk ( ik zelf een beetje te kort, maar het volgende word langer! beloofd). ik moet nu gaan. ik hoop zo snel mogelijk er weer een nieuw hoofdstuk op te kunnen zetten.
comments en votes zijn heeeele leuke knopjes om in te drukken vinden jullie ook niet?
