Emotions

Hoofdstuk 1

20 november 2012

Een paar maanden geleden zijn we erachter gekomen dat Emoties gemanipuleerd kunnen worden. Sindsdien is de mensheid in gevaar, zonder dat iemand het weet, behalve wij. Wij zijn de enige die weten dat de mensheid in gevaar is.

Een bepaalde groep mensen, de Emotielozen, zijn van plan om Emoties voor eens en voor altijd te laten verdwijnen, maar of dat ze gaat lukken. Nee, het gaat ze niet lukken, nooit. Daar zijn wij voor, de FFE. De FFE staat voor: Fight For Emotions. Wij moeten ervoor zorgen dat de mensheid straks niet zonder Emoties komt te zitten door de Emotielozen. De wereld ligt in onze handen.

Wij zijn ervoor om de wereld te beschermen.

Wij zijn de FFE.

MvG 

Alicia, voorzitter FFE.

--------------------------------

1 december 2012

Het is december, de maand van het jaar waar ik het meest hekel aan heb, de koudste maand van het jaar. Ik ril al bij de gedachte aan de sneeuw, de vele hagelbuien en het ijs op de kleine riviertjes en meertjes. Soms vraag ik me wel eens af waarom ik zo'n hekel heb aan de maand december. Soms vraag ik me wel eens af waarom iemand eigenlijk ergens een hekel aan kan hebben. Met tegenzin loop ik naar beneden. Het is vakantie, maar we gaan dit keer niet weg dus moeten we thuisblijven, in de kou. We kunnen niet eens naar een warm land...

'Daar ben je eindelijk, Iris,' zegt mijn vader als ik beneden ben. Ik ga tegenover hem aan de keukentafel zitten en eet zwijgend mijn ontbijt op.

'Is er nog nieuws over de verdwijning van mama?' vraag ik nadat ik mijn ontbijt heb opgegeten. De boze blik van mijn vader zegt al genoeg. Er is nog geen nieuws over mama. Nog altijd mis ik haar, ook al heb ik haar nooit gekend.

'Er zal geen nieuws meer komen over je moeder. De zoektocht is allang stopgezet, er is geen bewijs,' zegt pap. Ik zucht. Kan de dag nog slechter beginnen dan vandaag? Boos kijk ik hem aan.

'Ik wil haar terug. Ik heb haar nooit gekend, maar ik wil weten of ik op haar lijk. Of ze nog wel van mij houd,' zeg ik zacht en pap schud zijn hoofd.

'We vinden je moeder niet meer, Iris. Reken daar nou maar op,' zegt hij en hij loopt naar boven, mij alleen achterlatend. Ik zucht en sta ook op van tafel. Ik trek mijn schoenen en jas aan en loop naar buiten, de kou in. 

'Hey Iris!' mijn beste vriendin Esther komt op mij afrennen, ze ziet er nat uit, alsof er een sneeuwbal tegen haar aan is gegooid. Dat is niet gek, want er rennen allemaal kinderen rond die sneeuwballen naar elkaar toegooien. Ik slik. Dit is nog een reden waarom ik zo'n hekel heb aan de maand december, aan de laatste maand van het jaar.

'Hey,' begroet ik haar met een emotieloos gezicht. Esther weet nog steeds niet dat ik een hekel heb aan december, aan de sneeuw, aan alles wat te maken heeft met de gebeurtenissen in deze maand. Waarom ik nog meer een hekel heb aan deze maand? In deze maand is mama verdwenen, en dat is precies over 14 dagen. 

'Hoe gaat het nou met je?' vraagt Esther bezorgd. Ik zucht. Een paar weken geleden had ik plotseling een verkoudheid opgelopen, waardoor ik anderhalve week niet op school was. Er was meer aan de hand, maar dat weet niemand.

'Het gaat wel iets beter,' zucht ik. Gelogen? Misschien wel, misschien niet. Wie zal het zeggen, zij weet niet of ik lieg, maar ik weet het wel.

'Dat is fijn. Heb je zin om vanmiddag naar de bioscoop te gaan?' stelt Esther voor. 

'Ja hoor. Welke film draait er dan?' We gaan op een bankje zitten waarop geen sneeuw of nattigheid ligt zodat we niet nat worden, tenminste zodat ík niet nat word, Esther is al nat dus maakt dat niet meer uit. 

'Mockingjay part two. We kunnen ook nu naar jouw huis gaan om een marathon te houden?' Ze kent me te goed. Ik ken niet zo heel veel films en heb eerlijk gezegd nog nooit van Mockingjay part two gehoord, laat staan van de vorige delen van die serie. Ik weet waarom ik nooit naar de bioscoop ga. Omdat mijn moeder daarvan hield...

'Laten we morgen een marathon bij jou houden. Ik moet het nog even overleggen met mijn vader,' zeg ik en Esther knikt. Na een paar uur ga ik weer naar mijn eigen huis en wacht totdat mijn vader thuis is. Dat kan lang wachten, want ik denk dat ik al weet waar hij zit en dat is niet op zijn werk.

------------------------

A/N 

Wat vinden jullie van het eerste hoofdstuk?

Ik vind zelf dit hoofdstuk echt niet goed gelukt...

Ik ben gewoon kritisch op mijn schrijfwerk, mijn schrijfwijze.

Ideeën zijn altijd welkom via de reacties.