Να με προσέχεις...

Κεφάλαιο 10

"Ποτέ!"

"Κι αν θέλω εγώ?" είπε εκείνος παιχνιδιάρικα ενώ εγώ κατέβηκα από πάνω του αλλά τα χέρια του με κρατούσαν ακόμα από τη μέση ενώ τα δικά μου ήταν γύρω από το λαιμό του. Κοιταζόμασταν στα μάτια και είμασταν σε απόσταση αναπνοής...

"Δεν πρόκειται να σου δίνω λογαριασμό Ορεστούλη! Θα σε κάνω ό,τι θέλω όπως πάντα!"είπα σε στυλ ντίβας και έχωσα παιχνιδιάρικα το κεφάλι μου στο λαιμό του βγάζοντας επιφωνήματα! Εκείνος φυσικά γέλαγε αλλά δεν έκανε κίνηση για να δείξει ότι τον ενοχλεί.

...

"Πάμε να φάμε πρωινό?" είπε λίγο αργότερα και όταν τον κοίταξα είδα ότι ήταν λίγο αναψοκοκκινισμένος! Χαχαχαχα! Φάση θα έχει...

"Ορέστη γιατί έχεις κοκκινήσει?", είπα και χάιδεψα το μάγουλό του.

"Έχει ζέστη" είπε αποφεύγοντας την ματιά μου

"Αυτά σε μένα δεν πιάνουν! Έχει 14 βαθμούς με το ζόρι έξω. Άντε τράβα να κάνεις κανα μπάνιο να ηρεμήσεις ή μάλλον να ηρεμήσετε..." είπα και του έκλεισα το μάτι γελώντας ενώ εκείνος γούρλωνε τα μάτια. Παρόλα αυτά πήγε αφού πρώτα άφησε ένα φιλί στο μάγουλό μου. Μετά από λίγο εμφανίστηκε και η Ειρήνη με ένα χαμόγελο πλατύ.

"Πόση ώρα ήσουν εδώ?", τη ρώτησα

"Αρκετή για να ακούσω την απολογία του βλάκα και όλα τα άλλα. Φιλενάδα ήσουν τέλεια! Κάτι τέτοιες στιγμές λέω ότι μου έμοιασες! Είμαι περήφανη βρεεε!" είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά

"Χαχαχαχα"

Καθίσαμε όλο το υπόλοιπο πρωινό έτσι και αργότερα ήρθε ο Ορέστης. Η Ειρήνη πήρε τηλέφωνο τον Βαλάντη και ήρθε κι εκείνος. Αρχικά αποφασίσαμε να παίξουμε UNO στο δωμάτιο του Ορέστη και του Πάνου. Τα δύο κρεβάτια ήταν κολλητά με ένα ελάχιστο κενό στην μέση. Ο Βαλάντης με την Ειρήνη ξάπλωσαν αγκαλιά στο ένα κι εγώ με τον Ορέστη στον άλλο. Εγώ για την ακρίβεια είχα ξαπλώσει πάνω του κι εκείνος παραπονιόταν ότι τον ενοχλούσαν τα μαλλιά μου. Έτσι κι εγώ τα έβαλα από τη μια πλευρά αφήνοντας στη θέα του τον αψεγάδιαστο λαιμό μου. Τον είδα να δαγκώνει το κάτω χείλος του σ'αυτή τη θέα και εγώ κρυφογέλασα. Οι άλλοι δύο δεν πρόσεξαν τίποτα! Πάλι καλά!!

Κάποια στιγμή δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και κατέληξα με 19 περίπου φύλλα. Εντάξει ρε παιδιά, είμαι άσχετη από UNO! Πλέον παίζαμε στην ουσία σαν ομάδες αφού τα αγόρια μας έλεγαν τι να ρίξουμε και τι όχι. Με εκνεύρισε αυτό κάποια στιγμή αλλά δεν με έπαιρνε να μιλήσω.