Dollhouse

CHAPTER 7

CHAPTER 7

Mijn hart begon als een tijdbom tegen mijn borstkast aan te kloppen terwijl ik mijn eerste stappen richting het grote, brede deur zette die geen deurklinken had.

'Ken?' hoorde ik Joy mij met een ietwat verwarde toon roepen. Ik negeerde haar en liep met grote en snelle stappen richting het deur toe. Meerderen begonnen naar mijn richting op te kijken. Het waren geen neutrale blikken: Iedereen keek met angst en pijn in hun blikken. Ik negeerde iedereen tot ik bij de deur kwam en mijn hand zachtjes over de deur heen liet glijden. Het was een stalen deur die zeer waarschijnlijk automatisch schuivend open zou gaan of zo iets. Ik schudde met mijn hoofd en zocht naar een enige gat of scheiding waardoor ik kon gluren, maar nee.

'Heei!' riep ik hard en begon op de deur te bonken.

'KENNETH, wat doe je?!' riep Joy weer en begon ook mijn richting op te lopen.

'K-Kenn,'

'WIE JE OOK BENT, IK WEET DAT JE DAAR BENT!' riep ik nogmaals en drukte mijn oor tegen de koude deur aan tot poging iets te kunnen horen, maar helaas. Het was erg dik, de deur. Ik schudde met mijn hoofd, verward en angstig. Wanhoop begon mijn lichaam binnen te dringen en ik begon nog harder en luider te schoppen en slaan.

'LAAT ONS ERUIT!'

'KENNETH!!'

Joy kwam ook naast mij staan en greep met een snelle beweging naar mijn pols.

'Stop,' siste ze. 'Je zult nergens komen met deze actie van jou.'

Ik schudde maar met mijn hoofd en trok mijn pols van zijn greep vandaan. Nog met een bonk tegen het duur een, liet ik mijn hand op het deur zitten en staarde maar wezenloos voor mij uit. Waar ben ik beland..

En toen klonk er een luidde gepiep. Iedereen plakte hun handen met een kleine 'Argh,' tegen hun oren aan, inclusief ikzelf. Ik keek op en zag dat een aantal muurlampen rood verkleurden, maar dan op een soort ritme alsof de brandalarm afging.

'Ken- !' hoorde ik de stem van Adam nog van ver af roepen maar het was al te laat. Ik draaide me weer terug naar de deur om en ik zag al dat de deur halverwege open was. Al snel nam ik impulsief stappen achteruit toen ik een aantal grote mannen, naja, brede mannen achter de schuifdeur verschenen.

'O,' murmelde ik en bleef staan waar ik was toen de voorste man met de litteken op zijn wang mij aan begon te kijken. Hij maakte een gebaar met zijn hoofd en liep de zaal binnen. Verbaasd keek ik om mij heen waar al de gevangenen in hun bedden of bij de muren verscholen. Anderen stonden bij elkaar en begonnen zachtjes te mompelen.

'Adam,' siste ik toen ik hem lijkbleek zag staan. Hij zat nog steeds op mijn bed en kneep mijn kussen haast fijn.

'Kenneth,' siste Joy en nam ook een aantal grote stappen van de mannen vandaag.

'Ga weg van daar!'

Ik keek haar verward aan en schudde met mijn hoofd. Waarom doen ze niets? Onze ontvoerders zijn hier! Zei Gered niet dat ze straks zouden bespreken wat ze zouden doen als de doctoren terug zouden komen om- weet ik veel wat met ons te gaan doen? Waarom vallen ze de doctoren niet aan? Waarom niet gewoon met z'n allen? Waarom geen stoel of tafel naar ze toe gooien?

'Wat doen jullie in hemelsnaam?!' siste ik angstig.

'Deze gekken staan gewoon hier en jullie duiken als bangeriken onder de dekens?'

Ik draaide me weer terug naar de man met de litteken die mij ietwat verbaasd aankeek.

'Kenneth, kom hier,' siste gered plotseling. Tot mijn verbazing kon ik net nog een ietwat boze toon in zijn stem onderscheiden, hoewel het voor de rest als bezorgdheid klonk. Ik keek terug naar Gered wiens blonde haren als een spons gevuld met zweet voor zijn ogen aan het bungelen waren. Even keek ik terug naar de man met de litteken die mij strak aankeek voordat ik richting Gered begon te schuifelen die mij strak bij mijn pols greep en naar zich toe trok alsof hij klaar stond om een stoute kind een preek te geven. Nou ja, hij blijft een volwassenen aangezien hij 25 jaar oud is en ik pas 16.. hoewel ik binnenkort eindelijk 17 word. Shit.. wat gaat Logan zonder mij doen op onze verjaardag? En mam? Wat doen ze nu..? hebben ze het al gemerkt dat ik er niet ben?