Dollhouse

CHAPTER 3

'Als je het koud hebt kunnen we wel terug naar binnen, hoor.'
Ik schudde met mijn hoofd waardoor een aantal plukjes van mijn kastanjebruine haren onder mijn muts door kropen en voor mijn ogen kwamen.
'Het is wel goed zo,' antwoordde ik terug aan Adam.
Eigenlijk zijn we al uit en konden we naar huis gaan. Maar Logan wilde perse dat ik even zou blijven wachten want hij wilde mij.. iets speciaals laten zien. Ashley was al weg gegaan want zij had geen zin om in het sneeuw te wachten, maar Adam was nog zo vriendelijk om mij in deze kou te vergezellen. Maar ik wist het. Ik weet gewoon dat hij diep van binnen mij op dit moment haat en er alles voor geeft om nu naar zijn huis te rennen en als een donzige kat voor het kachel te gaan liggen.

Via het raam kon ik nog net de kerstboom zien die binnen geplaats was. Allemaal rode en zilveren kerstballen hingen erin. Sommigen hadden nu de foto's van de vermiste mensen. Wat is dit alles toch deprimerend. Met een zucht keek ik weer om en zag Adam naar mij staren.
'Waar denk je aan?' vroeg hij dan. Eerlijk gezegd was ik verbaasd van zijn toon aangezien hij nooit echt serieus praat. Deze jongen.. is nooit, maar dan ook echt nooit serieus.
'Aan de Aliens die met hun ufo's onze mensjes ontvoeren.'
'Oh,' zei Adam en ik kon nog net zijn mondhoek omhoog zien kruipen voordat die weer in een rechte lijn veranderde.
'Nee.. ik bedoel, Ik weet dat ik niet echt een relatie heb met de mensen die spoorloos verdwenen zijn.. en ik heb mezelf beloofd om er ook niet mee te bemoeien en het boeit mij ook niet.. echt..'
'Maar je denkt alsnog aan Amy en Joy?'
'Correct.'
Adam grinnikte maar zachtjes en schudde met zijn hoofd.
'Oh god Kenneth, je leeft teveel met bepaalde mensen mee en je wilt het zelf niet eens bekennen,' zei hij dan lachend. 'Maar hoe zou het toch komen dat je alleen aan de vermiste meisjes van deze school denkt en niet aan de eenzame William?'
'Ik kende hem niet. Maar Amy en Joy weer wel,' siste ik zachtjes.

Ik was erg blij toen ik Logan naar buiten zag lopen. Hij zwaaide naar ons en begon in het sneeuw te rennen. Zijn warrige haren vlogen kris kras door elkaar, net als zijn donkerblauwe sjaal die door het wind achter zich aan flapperde.
Ik zeg wel de hele tijd dat heel deze ontvoeringen mij niets boeit zolang het niet over mij of over mijn vrienden en familie gaat.. maar toch heb ik de hele tijd een slecht gevoel onderin mijn maag. Het is alsof ik misselijk begin te worden als ik over deze onderwerp denk, maar ik ben kerngezond. İk krijg er nog kippenvel bij en mijn nekharen vliegen elke keer overeind wanneer ik de namen van de vermiste personen hoor, maar ik voel er geen interesses bij. Het lijkt alsof ik simpelweg de volledige verhaal weet, weet wat er allemaal gebeurde en waar de vermiste personen zijn en wat er met hun gebeurd.. maar ik weet totaal niets. Waarom heb ik deze gevoel dan?

'Heei, Adam,' groette mijn broer Adam nog toen hij eenmaal bij ons stond voordat hij zich naar mij toe wierp.
'Oke, Ken, check this out..'
Zonder een normale adempauze of een pauze in generaal te houden gooide hij zijn rugtas het sneeuw in en graaide een boekje eruit.
'Wat is dat?' vroeg Adam, alsof Logan een tijdbom in zijn hand hield en Adam wilde niet zeker zijn van dat het daadwerkelijk een tijdbom was. Maar het was een boekje. Roze. Beplakt met stickertjes. Een meisjes dagboek. Eh.. een meisjes dagboek?
'een meisjes dagboek?' herhaalde ik mijn gedachtes en staarde Logan aan.
'Serieus?'
'Het is van Joy!'
'wat?' murmelde ik en staarde naar het roze boekje. 'van waar heb je die gevonden?'
'vorige week had ze haar kluis sleutel vergeten waardoor ze aan mij vroeg of ze haar boeken in mijn kluis mocht dumpen.. en ik zei natuurlijk ja want waarom niet?'
'En ze heeft het in jouw kluis vergeten?' vroeg ik dan. Nou ja, niet echt "vragen" want ik wist dat zijn antwoord "ja" was. Wat, verbazingwekkend genoeg, niet zo was.
'Niet echt nee. Nou ja.. Ik gaf haar gewoonlijke boeken weer terug maar haar dagboek bleef in mijn kluis.'
'waarom zou ze haar dagboeken in jouw kluis gooien?' vroeg Adam lichtelijk verbaasd. Logan grinnikte alleen maar en schudde met zijn hoofd.
'Weet ik veel, moet je maar aan haar vragen.'
Hoe dan ook, deze gesprekje duurde voor veels te lang. Ik greep naar de dagboek.. en nam plaats op de bankjes van de schoolplein.
'Ik vraag me af waarom al die meiden altijd beginnen met "lief dagboek", alsof een boek een ziel heeft of zo..'
'ssssht,' suste Adam plotseling. 'Ieder boek.. heeft een ziel..' oh, vergeten te zeggen.. deze onserieuze, gestoorde en fantasievolle Adam is een boekenwurm. Nee. Geen PlayStation, geen voetballiefhebber, geen sport, geen televisie, niets. Hij. Houd. Van. Lezen. Had je niet verwacht.. of wel?
'Lees gewoon,' siste Logan plotseling ongeduldig.
'..Logan, hier staat een hele bladzijde vol over wat voor een perfecte jongen jij bent.'
'weet ik toch!' riep Logan plotseling enthousiast en klapte die boek dicht. Ik keek mijn broer verbaasd aan en wees naar de dagboek.
'Je keek serieus alleen naar die pagina? Logan, Joy is vermist en je kijkt niet eens naar de laatste pagina? Wie weet schreef ze erin waar ze heen ging of.. of..'
'Denk je dat ik dat niet gedaan heb? Ik las het al en er stond niets bijzonders. Wat mij opviel was dat ze neer geschreven had dat ik haar een sms gestuurd had met daarin dat ik met haar uit wilde gaan ofzo en dat ze naar een bepaalde locatie moest komen waar ik haar op kon halen terwijl ik dat nooit gedaan heb.'
'Sukkel,' mompelde Adam plotseling en greep naar mijn arm. Oh ja, Adam heeft een hekel aan Logan. Niet dat ze elkaar haten, maar Adam haat Logan. Eigenlijk is "haat" een te grote woord voor dit. Hij mag hem gewoon niet.
'Je bent echt een idioot. God zijn dank lijkt Kenneth niet op jou of anders werd ik gek van hem.'
En met dat trok Adam mij weg van mijn eigen broer die met een grijns toekeek.
'Het was maar een grapje! Ik wilde jullie natuurlijk eerst de laatste pagina laten zien...'
'Sorry, Kenneth, maar ik heb het echt waar koud en ik ga nu naar huis voordat ik hier doodvries. Kom je nog met mij mee of wil je samen met jouw broer de aliens zoeken en hun een preek geven over waarom ze aardelingen continu ontvoeren?'
'Ik.. eh..' murmelde ik en keek mijn broer even aan. Ik weet het gewoon. Sowieso ga ik een van de twee teleurstellen. Het moet gewoon. Maar dit gebeurd haast dagelijks. Ze laten mij van de makkelijkste tot de moeilijkste keuzes maken. Iedereen en alles. Waarom ik? Ik keek terug naar Logan en perste mijn lippen op elkaar. Logan is een zeer avontuurlijke persoon. Hij is onwijs actief en kan nooit zorgvuldig stil blijven staan. En altijd wilt hij dat ik op zijn "tripjes" meekom. Altijd.

'Ik heb gewoon een.. speciale band met jou, Kenneth,' zei Logan die ene keer dramatisch. We zaten in de woonkamer en onze moeder was uit met haar vriendinnen. Logan was van plan om uit huis te sluipen en samen met zijn vrienden naar een soort.. disco te gaan? Tenminste, hij noemde het een "disco" maar het was heftiger dan wat voor disco je ooit zal vinden.
'Een speciale band? Een speciale band is dus wanneer je je awkward broertje naar een disco mee sleurt waar hij voor schut kan staan?'
Logan knikte enthousiast met zijn hoofd en greep naar mijn pols.
'Ja! Kom op, hoe eerder we daar zijn hoe meer we pret kunnen maken!' en met dat sleurde hij mij de huis uit.
En ik kan je garanderen.. dat de avond niet echt goed afliep.

'Ik spreek je nog wel, Adam' zei ik snel en liet ik Logan mij mee wegsleuren.
'Oke.. Ik spreek je nog wel..'
'loser,' hoorde ik Logan plotseling murmelden en keek mij met een grijns aan terwijl we steeds sneller en sneller begonnen te lopen. Ik staarde hem maar met een neutrale blik aan. Zei hij dat tegen mij of Adam? Wat maakt het toch uit.. Ik haat het om mensen teleur te stellen. Nog vorig jaar hadden we een schoolfeest omdat het jaar afgelopen was. Ashley wilde zo graag met mij samen naar het feest gaan maar Adam was geen feestbeest. Hij hield niet van feestjes en houd er meer van om rustig thuis te zitten, een boek te lezen of een film te kijken. Zo hadden de twee aparte plannen gemaakt. Ashley over het feest en Adam om iets gezelligs bij zijn huis te doen. De twee vonden elkaars ideeën niet leuk en in die periode hadden ze ook ruzie waardoor ze niet echt met elkaar omgingen. En zo moest ik een keuze maken. Zal ik samen met Ashley gaan feesten of tijd doorbrengen met Adam bij zijn huis? Ik koos ervoor om samen met Ashley naar het feest te gaan en kreeg een ongelofelijke schuldgevoel toen ik achteraf van Amy hoorde dat Logan de hele dag lang met een sip gezicht op het bang gelegen had en een of ander thriller op televisie gekeken had en uiteindelijk naar in slaap viel. Hetzelfde gevoel zou ik sowieso ook weer krijgen als ik met Adam mee ging.. Ik kan mensen niet teleurstellen. Ik kan het gewoon niet.

'Nu je bij mij bent.. zin om naar de kermis te gaan?'
'..De kermis is gesloten rond deze tijdstip..'
'Dat bedoel ik dus ook!' riep Logan enthousiast. Ik zuchtte diep en stopte absurd met lopen.
'Je zei.. Ik dacht dat je.. over de dagboek van Joy..'
'Sukkel,' grinnikte Logan abrupt en haalde aan hand door mijn haren.
'Ik wilde simpelweg mijn broertje van die gek weghalen zodat ik je weer samen met mijn vrienden voor schut kan zetten!'

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

Het was al middernacht en ik zat wanhopig in mijn kamer. Ik had de groeps chat helemaal vol gespamd. Ik had Adam gebeld. Honderd keer. Geen antwoord. Ik vroeg het aan Ashley, maar zij wist van niets. Uiteindelijk viel ik in slaap en dat was maar goed ook.
En de ochtend daarna kreeg ik van Amy te horen dat haar broer die avond nooit thuis gekomen was. Ik was de laatste persoon, samen met Logan, die hem gesproken had.

'Je bent