Dollhouse

CHAPTER 5

CHAPTER 5

Dat beantwoordde dus mijn angsten van een seconden geleden. Adam is een van de velen die gisteravond genomen zijn. Ik keek Ashley weer aan wiens gezicht al lijkbleek was. Haar ogen staarden angstig naar mijn richting toe en ze schudde zachtjes met haar hoofd.

'Betekend dat..'

'Dat dit hoogstwaarschijnlijk de begin van een afschuwelijke nachtmerrie is?' vroeg ik kalmpjes en haalde mijn schouders op.

'Nah. Ik wil en zal dit nog niet geloven.'

Net toen Ashley haar mond opentrok om te protesteren, stak ik mijn vinger tussen ons in en schudde met mijn hoofd.

'Nee, Ashley, hoe groot is de kans dat Adam een van de 29 verdwenen mensen is?' Heel erg groot.. 'Geloof het nou.. het gaat goed komen.' Het gaat helemaal niet goed komen. Adam is verdwenen en hoogstwaarschijnlijk is mijn beste vriend meegenomen en ik sta heer meneertje-alles-zal-goed-komen te spelen tegenover Ashley!

De bel ging en geluiden van haastige voetstappen begonnen in mijn oren te galmen, net als de stemvolumes van de leerlingen die harder en harder werden. Ik keek even rond en begon langzamerhand te twijfelen. Hoe kan ik nu in hemelsnaam een normale les volgen?

Ashley greep mij onverwachts bij mijn arm waardoor ik er ietwat van schrok en mij met een ruk weer omdraaide. Ze keek mij met haar donkere ogen zeer strak aan.

'Ik weet niet wat jij gaat doen maar ik kan hier echt niet positief blijven zitten, Kenneth! Ik ga naar buiten, terug naar zijn huis. Misschien krijg ik nog wat meer te horen van zijn ouders..'

Ik keek lichtelijk beschaamd weg en knikte vervolgens zachtjes met mijn hoofd. In hemelsnaam Kenneth.. hoe kan je zo rustig blijven zitten na zo'n nieuws gehoord te hebben?

'Oke.. Oke, dan blijf ik wel hier en verzin wat bij de docenten.. zeg wel dat je bij de schoolverpleegster bent ofzo.'

Ze knikte met haar hoofd en perste een glimlach tevoorschijn.

'Zeg.. als je mee wilt komen, ik hou je niet tegen. Staan we beiden wel absent.'

'Nee nee, ik dek jou wel,' zeg ik dan met een kleine zucht. Ashley glimlachte en klopte nog even op mijn schouder voordat ze haar omdraaide.

'Eindelijk, jarenlang wachtte ik op zo'n moment! Een mysterie net als in de films die we altijd zagen!'

Ik rolde met mijn ogen maar kon een grinnik niet onderdrukken voordat ik gehaast een zwaaibeweging maakte zodat ze op zou schieten.

'Ja, ga maar nou, super detective Ashley Williams. Vertel me maar wat je uitgevonden hebt als je mij weer tegenkomt, Ik moet nu naar klas gaan.'

Ashley begon te lachen en stak zijn duim triomfantelijk naar mij uit.

'Geen probleem, hulpje Kenneth Harrison!'

Klas was stom. Serieus. Niet voor niets nam ik achteraan plaats. Er was heel erg veel rumoer in de klaslokaal. Mensen praten over Adam, de leuke, grappige, slimme en gekke jongen en wie in hemelsnaam zo'n kuikentje als hem zouden willen verminken. Iedereen kwam zo te zien tot de conclusie dat hij ook genomen is. Alleen ik was de enige die stond de schreeuwen en roepen dat het niet waar was.

'Wat, Harrison? Bang dat ze je vriendje gaan vermoorden?' zei Alex plotseling. Man.. ik haat deze gozer.

'Voor een keer,' begon ik dreigend en stak mijn vinger op om het duidelijk te maken, 'kan je je grote bek voor deze ene keer eventjes niet dicht houden, Alex?'

'Dude,' siste de jongen naast mij plotseling en legde een hand op mijn schouder. 'Je weet hoe hij is: negeer hem gewoon.'

'Mensen beweren dat hij door jou verdwenen is.' ALEX jij grote idioot, HOU JE BEK DICHT.