Dollhouse

CHAPTER 1

Ik was duizelig. Alles tolde om mij heen. Naja, alles? Mijn hoofd voelde zwaar aan terwijl ik diep in ademde. En weer uit. En weer in. En weer uit.
'Haal eens diep adem.'
En weer in. God, als het flauwvallen zelf al niet genoeg was gaat deze man hier ervoor zorgen dat ik weer eens flauw zal gaan vallen door gebrek aan zuurstof.
'En weer uit..'
Ik hield mijn ogen gesloten en mijn hand schoot naar mijn hoofd. En ja hoor, daar ging ik weer.
'Kenneth,' hoorde ik mijn broer plotseling en voelde vervolgens een hand op mijn schouder. Mijn ogen schoten weer open en met een reflex keek ik om naar Logan.
'Gaat het?'
Ik knikte maar met mijn hoofd en keek om naar mijn moeder die nog op de stoel voor de bureau zat.
'Jullie overdrijven allemaal,' murmelde ik zwakjes. Toen de dokter, meneer Johnson zich eenmaal omgedraaid had en zijn oordopjes, ja, Logan en ik noemen het oordopjes, van zijn oren gehaald had, nam hij weer tegenover mijn moeder plaats. Ze begonnen te praten, maar ik luisterde niet eens mee. Ik gooide mijn benen van de ziekenhuisbedje en trok mezelf weer wat overeind. Dit was een afschuwelijke lange dag. Ik had al de hele dag lang niets gegeten en toen ik nog op school opgesloten werd in de bezemkast waar ik nog met die ene jongen, Alex, een afschuwelijke ruzie aan ging en ik nog benauwd begon te raken door de kleine kamertje waar ik in zat.. Ik ben claustrofobisch. Dit alles was gewoon een slechte combinatie en ik kon het simpelweg niet meer aan en viel flauw. Mijn tweelingbroer, Logan kwam mij zoals gewoonlijk weer redden. Logan en ik zijn twee eiige tweeling, dus wees maar niet te enthousiast. We lijken totaal niet op elkaar. Qua uiterlijk, maar ook innerlijk. Hij is de sociale vlinder, ik ben de loner. Hij is de charmer, ik ben socially awkward.
'Je hebt zeven gemiste oproepen,' zei Logan en haalde mijn telefoon uit zijn broekzak vandaan.
'raad eens wie?'
'Adam en Ashley?'
'Correct.'
En met dat gaf hij mijn telefoon terug. Natuurlijk. Zes van Adam en een van Ashley. Zeer waarschijnlijk vond Adam dat hij mij te vaak gebeld had en vond dat het vreemd begon te worden waardoor hij Ashley overhaalde om ook eens mij te bellen. Of het was juist totaal andersom. Die twee zijn zeer waarschijnlijk mijn enige vrienden op school. En ik zou geen meer willen. Ik wilde net WhatsApp openen en de twee in onze groeps chat laten weten dat het goed ging met mij, maar iets anders trok mijn aandacht al. Namelijk de flitsende beelden van de televisie die aan de muur hing.

"jammer genoeg is er nog niets bekend van de aantal vermiste groep mensen. De 21 personen worden nog gezocht en de politie beweert dat ze dichterbij de antwoord van deze eeuwig durende mysterie komen. Meer informatie komt tijdens onze avond uitzending en-"

En toen ging de televisie uit. Mijn ogen vielen op meneer Johnson die nog bij de bureau stond en staarde zielloos naar de televisie. Minuten gingen voorbij in deze ongemakkelijke stilte en ik maakte er maar gebruik van om mijn schoenen aan te doen en mijn veters te strikken.
'..dan is alles geregeld?' vroeg mijn moeder spontaan en keek de man ietwat twijfelend aan. Hij keek terug naar mijn moeder alsof ze iets afschuwelijks gezegd had voordat hij terug naar zijn kopje koffie keek die vlak voor zijn hand op het bureau lag.
'Mijn dochter is ontvoerd..'

Zo ging het tegenwoordig. Mensen praten non stop over de vermiste personen of toevallig komen wij zulke personen tegen. Op mijn school bijvoorbeeld. Onze mentor is met verlof omdat zijn dochter ook verdwenen is. Hij is vervolgens aan de drank begonnen en kwam nooit meer terug naar school. Ik kan me zo iets niet echt voorstellen maar ik weet niet of het ook al weer zo heftig kan zijn. Ik bedoel, ze komen vast wel weer terug. En daarna nog mijn kleine buurjongen van 10 is ook verdwenen. En niet alleen dat, hij is samen met zijn vader spoorloos verdwenen. Mensen beweren hierbij dat hij gewoon gevlucht is samen met zijn zoon omdat hij stiekem een afschuwelijke relatie had met zijn vrouw die nog zwanger was. Maar ze beweerd de hele tijd van niet.
Adam en Ashley praten er ook non stop over. Ze bedenken samen de hele tijd wat er met de vermiste mensen gebeurd kan zijn. En ik zit dat als een onzichtbare standbeeld tussen hun in en voel me vervolgens als de derde wiel.

'Ik zeg het jullie, het zijn de aliens!' riep Adam maar.
'ze zijn toch spoorloos verdwenen? Alleen aliens kunnen met hun ufo er voor zorgen dat mensen spoorloos verdwijnen! Ze zijn allemaal gehersenspoeld.'
'kom op, Adam, hoe oud ben je? 8? Aliens, serieus? Of is het een grap?'
'16,' gromde Adam dan.
'de universum is zeer groot. Waarom zouden wij de enige mensen in heel het universum zijn die leven? En kom op: het verklaart dan alles! Hoe mensen verdwijnen en vervolgens weer terugkomen en ons niets vertellen alsof ze gehersenspoeld zijn? En dan nog het feit dat-'
'Droom maar verder, Adam. Droom maar verder.' Murmelde Ashley.

Ja, dit is dus een van onze alledaagse "normale" gesprekken. Maar wat dan nog? Het is niet alsof een van ons ontvoerd is. Dus zolang het maar niet over mijn eigen leven gaat, boeit het mij niet echt. Want op dit moment stap ik in de auto van mijn moeder, samen met Logan en ik ben moe en alles wat ik wil is naar huis gaan, mijn bed in springen en niets meer te horen krijgen van deze sprookje.