Dollhouse

CHAPTER 2

'Wie sloot jou eigenlijk in die kast op?'
'Ik heb geen idee.'
'Wat deed Alex daarbinnen waardoor je.. je weet wel.. van je stokje ging?'
'Niets ergs.. geloof ik.'
'Ik wist niet dat je claustrofobisch was!'
'Is dat heel erg bijzonder?'
Ik staarde naar mijn broodje die ik in mijn hand hield. Een dikke laag kaas zat erin samen met tomaat en ei. Een broodje gezond van de kantine. Bah. Ik wilde alles doen behalve dit eten. De jongeren hier beweren dat er een geheime kamer in de keuken is waar mevrouw Habitte kinderen laat werken die in de nablijflokaal terecht kwamen en als ze eenmaal niet meer bruikbaar zijn, hun vlees aan ons laat eten. De kantines zijn dus afschuwelijk, of het nou waar is of niet.
'Kenneth,' begon Ashley plotseling. Ik keek op naar haar en schudde al met mijn hoofd.
'Nee, Ze hebben mij geen pijn gedaan bij de dokter. Nee, Ik ga niet dood. Nee, Ik ben geen-'
'-Ga je je broodje nog eten?'
Ik keek haar even aan voordat ik terug naar mijn "broodje" keek en mijn schouders ophaalde.
'Ik heb niet echt zo'n trek eigenlijk.'
'Kenneth, je bent onwijs dun man! Je moet wat eten, echt waar. Misschien was dit ook een van de redenen waarom je gisteren spoedig naar de dokter moest gaan.'
'Het was niets erg, echt waar. Ik had gewoon mijn dag niet.'
Ik zucht en keek weg terwijl ik de blikken van mijn twee vrienden probeerde te ontwijken.
'Kenneth,'
Ik gromde maar een antwoord en keek Ashley aan die in haar paarse rugtas zat te graaien.
'Wat?' murmelde ik en legde mijn broodje op de tafel neer. Ik had echt geen trek.
'Hier,' zei ze en haalde een plastic zakje uit haar tas. Een broodje. Wat verbazingwekkend.
'Als je de stoute kinderen vlees uit de kantine niet wilt eten is hier een broodje met Nutella.'
Een glimlach sierde langs mijn lippen en ik schudde maar met mijn hoofd.
'Leuk geprobeerd, Ash.'

Dit is dus onze alledaagse normale gesprek. De twee proberen voedsel aan mij te voeren en ik zeg nee. Buiten dat.. Adam zei een aantal keren dat Ashley verliefd op mij was. Maar ik heb geen zin om gefriendzoned te worden dus Ik nam aan dat Adam een grapje maakte. Maar zelfs nu kon ik haar twinkelende ogen op mij voelen branden. Wellicht is het waar, maar ik zal het ook nooit vragen aangezien Logan al een oogje op haar heeft. Ja. Hij heeft een oogje op mijn beste vriendin. En dat had hij zelf tegen mij gezegd.

'Die ene Ashley is toch jouw vriendin?' vroeg hij terwijl hij plezier aan het maken was op mijn draaistoel.
'Ja.. hoezo?'
'Dus je hebt haar nummer, toch?'
'..waarom vraag je dat?'
'Kom op, Kenneth,' zei hij en stond vervolgens weer op. Iets te snel waardoor de draaistoel draaiend op de grond viel. Maar we gaven de stoel geen aandacht. Arme stoel.
'Ik ben een man die al een maand lang geen liefde gevonden heeft. Wil je deze man helpen om iets moois te beginnen, een sprookje of een romantische verhaal.. met deze beeldschone dame?' en toek kreeg hij in plaats van deze beeldschone dame een kussen tegen zijn hoofd aan en ik duwde hem vervolgens uit mijn kamer.
'En o wee als je haar met een vinger aanraakt!' waren mijn laatste woorden.

"attentie, attentie leerlingen,"
De aula viel stil en iedereen keek op naar de boxen waaruit de geluid vandaan kwam. Onze directeur, meneer Roman, sprak weer eens in de intercom. Nou ja.. weer? Dit doet hij zelden. Bijna nooit. Dit is de eerste keer dit jaar. Dus het moest wel iets speciaals zijn.
"Als een teken van respect voor de leerlingen van onze school die onder de 30 vermiste mensen zijn hebben wij samen met de docenten iets op het plein gezet. Er is een tafel met een boekje waar de vrienden en familie van de vermiste leerlingen iets erin kunnen schrijven. Iedereen die iets in het boekje wilt gaan schrijven mag nu naar het plein gaan. Einde bericht."
'God damn,' murmelde Adam plotseling en sprong overeind.
'Maya, de dochter van onze mentor zat in de eerste klas. Mijn zusje was bevriend met haar.'
Ik keek Adam verbaasd aan en stond ook van mijn stoel op.
'Jouw zusje zit hier op school?'
'Nee, Maya woonde met haar moeder in onze straat. Ze zijn buren van ons.'
'En meneer Doorn, onze mentor, was hij dan gescheiden?'
'Waarschijnlijk wel. Hij heeft zijn privé leven nooit aan ons verteld, geloof ik,' gaf Ashley als commentaar en pakte haar tas op.
'Dan ga ik wel even naar buiten. Ik kom zo wel terug..'
'Wacht,' zei ik en gooide mijn tas op de tafel neer.
'Ik kom wel mee. Ashley, kan jij op onze tassen letten?'
'Best..' murmelde ze en nam weer op haar stoel plaats.

We liepen de plein op en zagen al meteen de grote aantal leerlingen die met elkaar aan het fluisteren waren. Er was een vreemde sfeer. Niemand praatte hardop, of lachte. Er stond een grote tafel in de midden van de plein met allemaal bossen met bloemen en kaarsjes. Kom op.. ze zijn toch niet dood? Ze komen nog wel terug. Een dikke pak sneeuw lag ook op het grond. Al de voetstappen die in het sneeuw lagen zorgden er voor dat de gewoonlijke "deken" van sneeuw die ik in de ochtend zag niet meer echt als een "deken" eruit zag. Het was ook erg koud waardoor ik spijt begon te krijgen dat ik mijn jas niet aandeed toen ik naar buiten ging. Ze konden deze tafel net zo goed ook binnen plaatsen. Waarom in het sneeuw? Misschien omdat het zo mooi en magisch erbij stond, hierzo vlak onder de enige dennenboom die zo illegaal in het midden van de plein stond. De foto's van de leerlingen waren ook boven iedere boekje gezet. 3 leerlingen van onze school. Dat is Maya, de meisje uit de eerste.. William, een jongen uit de derde leerjaar en Joy, ook een meisje uit mijn leerjaar. Joy.. ze was de nieuwe meid en ik had een oogje op haar. maar dat was niets bijzonders. Ze was een hele leuke meid. Anders dan de andere. Cool en gezellig. Niets meer. Maar alsnog voelde ik een knoop in mijn maag toen ik de foto zag. Haar donkere, blonde haren die in een warrige paardenstaart stond en haar donker groene ogen die lachend naar ons staarde. Het volgde mij.. die paar ogen volgden mij. Dat was tot dat ik plotseling in de blauwe ogen van Adam staarde die achter zijn rechthoekige brilletje zat.
'Kom je nog? Vroeg hij plotseling. Ik knikte maar met mijn hoofd en keek weg. God.. ik wil er eigenlijk niet echt zo erg mee bemoeien.. maar waar the hell zijn al deze 30 mensen? Eigenlijk.. ieder jaar werden er 31 personen ontvoerd. Er mist een. En wie weet wie die gene zal worden.. eh.. wie het ook zal zijn, zolang het maar niet met mijn eigen leven te maken heeft, maakt het mij niet echt zo veel uit.

'Je