KÜÇÜKLÜK SÖZÜ

BİR DAHA GİTME

Merhaba yeni bir bölümle karşınızdayım inşallah beyenirsiniz.

İyi okumalar....

Batunun anlatımı

Yüzüme son kez avuçladığım suyu çarptım ve banyodan çıktım.daha yeni duş almıştım ama hala kendime gelememiştim.açıkçası ben altı aydır kendimde değildim.sürekli duş alıyordum avden çıkmıyordum.hatta odamdan bile çıkmıyordum.babam sırf benim bu halima çözüm bulmak için beni halamlara yollamıştı ama yinede aynı şeyleri yapmaya devam ediyordum.6 ay önce yaptığım iğrenç hatayı düşünüyordum. sevdiğim hatta yanından bir gün bile ayrılmak istemediğim reyhanımi düşünüyordum.o lanet olası adam yüzünden onu terk etmek zorunda kalmıştım.ona yalan söylemiştim.o sözü verdiğin  kişinin ben olmadımı söylemiştim.ve eminimde inanmıştı benden nefret ediyordu.şu anda hayatı nasıldı bilmiyordum.istersem adamlarıma onu buldururdum ama bu saçma düşüncelerim yüzünden yapamadım.ya başkasıyla görüşüyorsa...ya beni unuttuysa,veya onu üzgün görmekten korktum.

Bunları düşünürken odaya kuzenim Burak gelmişti ve gülümsüyordu.şuanda belimdeki havluyla yatağımda oturuyordum.kardeşim selinin yaşındaki Burak bana gülümserken bende zorla gülümsedim.

-ne oldu yakışıklı neye gülüyorsun?

Diyip göz kırptım o ise beni süzüyor ve gülümsüyordu.en sonunda cevap verdi,

-batu abi reyhan seni bu haline bile terk mi etti?

Burağın sözleriyle şaşırdım ve cevap verdim,

-ne var halimde?

-şu kaslara baksana birde şu baklavalara...

Acıyla gülümsedim.Reyhan ben ayrıldım diyelim demişti.ben reyhan ayrılmak istedi demiştim.oda batu ayrılmak istedi demişti.

Kimse hatta reyhanda dahil selini kaçıran adam yüzünden ayrılmak zorunda kaldığımı bilmiyordu.zaten ayrıldıktan sonra selini kurtarmış sonra hıyarı kendi ellerimle dövmüştüm.

-neyse hadi batu abi dışarıya çıkıyoruz değil mi?

Her ne kadar istemesemde başımı olumlu anlamda başımı salladığımda çıkmıştı.bende üzerinti giyip aşağıya indim ve evin yanında olup benim hiç farketmediğim parka gittik.Burak arkadaşlarıyla oynarken bende telefonla uğraşıyordum.maksat zaman geçirmekti.galeriye tıklayıp reyhanın fotoğraflarını açtım.her fırsatını bulduğtunda fotoğrafını çekmiştim keratanın.dakikalarca fotoğraflarına baktım.o ela ışıldayan gözlerine,tatlı gülüşüne...

-Beyza çekil oradan!

Bu ses,bu ses onun sesiydi.al işte sonunda kafayı yemiştim.kendi kendime reyhanın sesini duyuyordum.onun burada ne işi olabilirdi ki sonuçta evleri bile burada değildi.

-beyzaaa!

İkinci defa sesini duymamla başımı kaldırdım ve koca bir küfür mırıldandım.bu oydu! Kardeşine bağırmıştı.bir dakika kardeşinin yanında Burak vardı.ne yani Burak beyzayı mı kurtarmıştı?reyhan gözlerini açtığında elini kalbine götürdü ve bir oh çekti.onun bu hali beni gülümsetmeye yetmişti.onu ne kadar özlediğimi şimdi daha iyi anlıyordum.ne kadar deli gibi sevdiğimide.

Bir dakika ben niye ortalıkta izliyordum onu.beni görmemesi gerekti.hemen yanımdaki duvara yaslandım ve onu izlemeye devam ettim.reyhan birden koşup beyzayı ayağı kaldırmış ve bağırmaya başlamıştı.

-sana oradan çekil demedim mi?

Reyhan çok sinirliydi ve bütün sinirini püskürüyordu.sanki çok değişmişti.burağa dönüp,