Dollhouse

PROLOOG

Alles was zwart voor mijn ogen. Of nee. Het was licht, het was ochtend. Maar we konden de zon gewoon niet zien. Of nee, Ik kon de zon niet zien. Nee nee.. Ik kon niets zien. Ik kon ook niets aanraken. Ik wilde mijn armen optillen, maar iets hield mij tegen. Waarom kon ik niet bewegen? Wacht.. wat.. waarom kon ik niets zien? Misschien komt dat omdat ik mijn ogen gesloten had. Ja, dat is het. Mijn ogen zijn dicht. Met al de kracht die ik over had opende ik mijn ogen. Ja, bijna open. Ik zie een vage licht. Nee.. dat is geen licht. Nee.. ja.. nee.. dat is de lamp. Een peertje? Het wiebelde heen en weer op het plafond en gaf een piepend geluid. Ik haat piepende geluiden. Ze zijn heel erg irritant. Eindelijk.. mijn ogen zijn open. Wat zie ik? Nog steeds in. Gefeliciteerd, ik. Ik probeer mijzelf overeind te trekken, maar dat lukt ook niet. Waarom? Ik ben vastgebonden. Wacht.. nee.. waarom denk ik de hele tijd dat ik in een actie film zit? Ik ben niet vastgebonden.. maar waarom kan ik mijn armen dan niet bewegen? Misschien komt dat door de acht mannen die om je heen staan en je armen en benen vast hebben, Joy. Wacht.. wat?
'what THE FUCK?!' schreeuw ik. De eerste man met de witte lab jas. Toen hij zag dat ik wakker was, liet hij mijn arm los en pakte iets van een plaat die een andere man met een cowboyhoed voor hem hield. Cowboyhoed.. zit ik in een droom?
'HELP! MANNEN, ER ZIJN MANNEN!' riep ik paniekerig. Toen ik eenmaal zag dat de man een afschuwelijke grote spuitje in zijn hand hield, schreeuwde ik de longen uit mijn lijf. Nee.. geen spuitje, please please please geen naald! Ik haat naalden! Vermoord mij met een mes, bijl, een clown, een beer of met een dodelijke beer die bereden word door een clown maar. Geen. Naald.
'Hou haar vast,' siste een van de mannen toen ik als een wilde kat begon te bewegen. Met een harde schop, schopte ik de man die bij mijn voeten stond in zijn.. nou ja.. je weet wel.. hij kan hoogstwaarschijnlijk geen kinderen meer krijgen na dit. Met een schreeuw sprong hij achteruit en riep iets naar mij wat ik niet verstond. Waarschijnlijk een scheldwoord. Dat verdien ik. Maar hij ook.
'Stop die chip in haar nek! Het is een bevel!' riep een man met een vreemde, zware stem die ik niet kon zien. En toen werd ik duizelig.
'RAAK MIJ NIET AAN!' riep ik paniekerig maar het was al te laat. De naald stak hij in mijn nek wat eigenlijk.. best kietelde.
'raak.. mij.. niet..'
'rot.. op..'
'Ik zal mijn wraak ooit krijgen.'
Oke oke, die laatste zei ik niet. Maar dat zeggen ze altijd bij de einde van iedere proloog en Ik vond het best wel cool. En natuurlijk waagde ik het niet om het hardop te zeggen. Hoe dan ook.. Ik ben al weer weg. Dat waren de spannendste vijf minuten van mijn leven. Ik werd wakker, werd betast door acht mannen en werd weer in slaap gebracht. What the hell is going on here?