Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 30

"Τι κανεις εσυ εδω; χασου απο μπροστα μου!" της φωναξα και με δυσκολια κρατουσα τον εαυτο μου για να μην την χτυπησω.

"Για ηρεμισε. Ηρθα να απολογηθω για την συμπεριφορα μου τις προαλλες."

"Φυγε! Καταφερες αυτο που ηθελες! Καταφερες να μπεις αναμεσα μας! Μη σε ξανα δω στα ματια μου!"

"Σταματα να φωναζεις και καθισε να μιλησουμε πολιτισμενα σε παρακαλω."

"Τι θελεις απο τη ζωη μου;"

"Θελω να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα."

"Ωραια λεγε γρηγορα εχω επαγγελματικο ραντεβου."

"Μπορω να χρησιμοποιησω την τουαλετα σου μισο λεπτο." ειμαι περιεργος να ακουσω τι μπουρδες θα μου πει.

"Μην αργησεις!"

Οπτικη γωνια Ευτυχιας

Εφτασα εξω απο το μεγαλο κτιριο. Εμεινα μεσα στο αυτοκινητο να το κοιταζω.

Να μπω ή να μην μπω;
Να μεινω ή να φυγω;
Να φαω μια σοκολατα ή οχι;

Ακυρο το τελευταιο. Τωρα τελευταια τρωω πολλα γλυκα και εχω παρει μερικα κιλακια.

Ξανακοιταξα την εισοδο της εταιριας. Θελω να ακουσω τη φωνη του. Να δω τα ματια του. Τον τροπο που με κοιταζει. Εκεινο το βαθυ μπλε χρωμα που λατρευω. Το χρωμα των ματιων του μπορει να το ζηλεψει ολοκληρη η θαλασσα.

Νιωθω οτι μου λειπει. Κοντα του νιωθω ασφαλεια. Δεν θελω να τον χασω αλλα δεν πιστευα ποτε οτι θα με ταπεινωσει ετσι.

Χθες οταν εφευγα απο κοντα του, ενιωθα λες και ξεκολλουσε η ψυχη μου. Ομως ενα κομματι της ειχε μεινει εκει. Και εκει θα μεινει.

Μαζι του.

Σκουπισα τα δακρυα που ετρεξαν απο τα ματια μου. Κατεβηκα απο το αυτοκινητο και μπηκα στην εταιρεια. Εφτασα εξω απο την πορτα του γραφειου του. Δεν θα χτυπουσα την πορτα. Με περιμενει. Την ανοιξα αποφασισμενη.

"Ηρθα." ειπα και μπηκα μεσα αλλα πριν προλαβω να την κλεισω ακουσα μια γυναικια φωνη.

"Μωρο μου ηρθε το ραντεβου που μου ελεγες;"

Η Λαουρα. Ημιγυμνη στο γραφείο του. Μονο με κατι προστυχα εσωρουχα που δεν εκρυβαν και πολλα και έδειχναν τόσο φτηνά πάνω της.

"Δεν το πιστευω" ψιθύρισα στον εαυτο μου κυρίως. Αρχισα να τρεχω προς την εξοδο οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Ηξερα οτι ηταν απο πισω μου. Τον ακουγα που ετρεχε φωναζοντας το ονομα μου. Παλι ηταν μαζι της! Μαζι της! Τα δακρυα δεν σταματησαν να κυλουν σαν ποταμι απο τα ματια μου. Γιατι ηρθα; αφου ηξερα που θα καταληξει ολο αυτο. Γιατι μου το εκανε αυτο Θεε μου; γιατι; Γιατί συνεχίζει να με πονά;

Θελω να φυγει απο το μυαλο μου. Μακρια μου. Και μονο ενας τροπος υπαρχει.

Τον εβλεπα που με πλησιαζε. Τηλεφωνησα στον Γιαννη και απαντησε αμεσως.

"Ευτυχια;" με ρωτησε παραξενεμενος. Ο Αχιλλεας στεκοταν ηδη μπροστα μου.

"Γιαννη...δεχομαι" ο Αχιλλεας αρπαξε το κινητο απο τα χερια μου και το εκλεισε.

"Τι του ειπες; τι δεχτηκες; μιλα!" φωναξε και με αρπαξε απο το μπρατσο.

"Παντρευομαστε.."