merhabalar.iyi okumalar.(medyada Ömer)
Akından..
Kızın bu kadar güçsüz olması sinir ediyordu beni. Ölmesi için daha erken ama ona istediğim gibi işkence çektiremiyorum.
Çok sinirlendirmişti beni o bu evin eşyalarından değersizdi. Hemde kafamı yarmıştı. Buna kimse cesaret edemezken küçücük boyuyla yaptığının cezasını çok güzel ödedi ama ben sinirimi tam çıkaramadım.
Onu dövdüyümde kendimde değildim. Öfke problemim var. Sinirlenince gözüm kimseyi görmüyor.
Annem öldükten sonra oldum böyle. Sonra bizimkiler ne kadar israr etselerde tedavi olmadım.
Kaç saat oldu ama Mehmet -bizim doktor- çıkmadı içerden. Ölmemesi lazım. Babasını bulup onun bu halini yüzüne çarpmadan izin vermeyeceğim ölmesine.
Kapının tıklatılmasıyla her zaman ki gibi kararlı ses tonumla 'gel' diye emr etdim. Mehmet içeri geldi. Ben sormadan hemen konuya girdi.
"Abi şey bence kızı hastaneye.."
Sinirli bakışımla susdu. Hastaneye gitmeyecek demiştim ona. Önce dövüp sonrada şefkat beslemeyecektim.
"Kaburgaları hasar görmüş. Ne zaman uyanır bilmiyorum. Ama beyninin darbe sonucu zarar gördüyünü düşünüyorum."
Of ben bu kızla ne yapacağım?Bir gün elimde geberip gidecek.
"Düşüncelerin kendine kalsın Mehmet. Bana kesin sonuç söyle."
Mehmet iyi çocuktu nerdeyse 4 yıldır tanırım, ama bir gün şu lafı hep uzatarak konuştuğu için cezalandırsam iyi olur.
"Abi kızı muayine ederken burnundan tekrar kan geldi. Beyni hasar görmüş ola bilir. Hastanede olsa hemen teşhis koyarım ama."
Konuyu hastaneye çekerek beni sinirlendiriyordu!
"Mehmet. Çık dışarı. Arada kızı kontrol et."
Daha fazla ikiletmedi.
"Tamam abi."
Odadan çıktı. Neredeyse öylen olmuştu ama işe gitmedim. Gidecek halimde yoktu zaten. Odamın kapısı tekrar çalındı.
Eğer Mehmetse ve yine hastaneye gitme konusunu açarsa onu vuracağım! Gir diye komut verdim. Mehmet değildi. Korumalarımdan biriydi.
"Abi kızı ormana gömdük. Tüm izleri de temizledik."
Banu sürtüyünü de gebertdim. Daha güzel bir ölüm pilanlamıştım aslında ona. Bana sarıldığı için kollarını kesip kan kaybından ölmesini bekleyecektim.
Son nefesini verene kadar bekleyecek anın tadını çıkaracaktım. Ama yine öfke nöbetlerimden birini geçirip kafasına sıkmıştım.
"Tamam. Sen yerine geri dön."
Kafasını saygıyla sallayıp çıktı. Bardağıma içkimi koydum ve yavaş yavaş yudumlamaya başladım.
Kapını dövmeden içeri dalan kişi kendini ateşe atdığının farkında değildi sanırım. Kağandı gelen. Sinirliydi. Ama benim kadar olamaz şu an.
"Akın senin adamlığın, insafın kalmadımı hiç?! Nasıl yapa bildin!17yaşında ya! Daha 17 yaşında!Ölseydi hiçmi canın acımıyacaktı?!"
Umrumda olurmuydu? Tabiki hayır. Şimdiye kadar kaç böylesinin kafasına sıkmış yada başka türlü işlencelerle öldürmüştüm.
Benim kardeşlerimden ayırmadığım hatta onlardan bile daha çok ilgi gösterdiyim Kağan şimdi gelmiş bana saçma bir sebep yüzünden hesap soruyordu!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
..Azap.. (Mafya hikayesi) TAMAMLANDI
General Fiction""Her şeyden habersiz 17 yaşında bir kız. Suçsuz ve çok masum. Sadist bir Mafyanın ellerinde. Ona neden böyle davrandıklarını bilmiyor... Mafya ona yaptıkları yüzünden pişman olursa, Damla onu affedecek mi??
