You're my baby monster (Red Velvet SeulRene)

Hoofdstuk 3

-Seulgi-

"En de winnaar is... Red Velvet!!!"

De wereld stopte. Alles leek in slow motion te gaan. Mijn hart bonsde tegen mijn ribbenkast, ik was in shock. Ik draaide me om en zag dat Irene nog meer in shock was dan ik. Al mijn gevoelens mixte door mijn lichaam, ik hoorde alleen maar het gegil van de fans. Totdat ik een warme hand met dunne vingers in mijn hand voelde glijden dat me weer terug bracht naar de realiteit. Het was Irene met een poging om mij te kalmeren.

Ik kan het niet geloven dat we wéér hadden gewonnen!

Wendy's speech, ik vond het heel goed dat ze het initiatief nam maar bij mij ging het ene oor in, en het andere oor weer uit. Ik deed mijn best om te horen wat ze zei en het ook te begrijpen, maar het mocht niet baten.

Ik wist mijn tranen in te houden en te blijven lachen, maar ik wou enorme tranen laten vallen. Yeri had haar mental breakdown en was overrompeld met tranen van geluk. Joy moest ook erg haar best doen om niet te huilen. Vanuit mijn ooghoek zag ik Yeri tegen Joy's arm leunen en hield haar stevig vast, de tranen rolden over haar gezicht. Met mijn vrije arm hield ik Yeri vast en gaf haar een paar klopjes op haar rug. Mijn andere arm was nog steeds bezet door Irene. Ik keek diep in de glinsterende ogen van mijn dierbare leidster.

Ze glinsterde omdat ze zo blij voor ons was, al de tijd en het enorme harde werk wat wij er allemaal in deze comeback hadden gestoken. Ze was niet alleen maar blij, nee.

Ze was meer dan dat. Veel meer. Ze was trots op alles wat we met elkaar tot nu toe hadden bereikt, niet alleen maar als een groep. Als Red Velvet.

Ik hoopte stiekem dat Wendy een beetje tempo zou maken met haar speech voordat we allemaal onze tranen niet meer konden inhouden. Door alle gevoelens had ik geen controle meer over mijn acties.

"IIEEH, DANK U, DANK U!!"

Riep ik nogal beschamend door de microfoon...

Mijn tranen van binnen zette zich om in geluk en trots. We namen met liefde onze prijs aan en zongen en dansten mee met de achtergrondmuziek. Op dit punt deed iedereen mee, ook Yeri, en waren we de tranen al lang weer vergeten. Onze energie was helemaal op toen het lied aan zijn einde kwam. Helaas konden we niet nog langer geniet van onze fans die de longen uit hun lijf gilden en onze namen riepen. We verlieten het podium naar onze ruimte backstage.

Toen de deur eindelijk op slot was zaten we allemaal in een kringetje, we waren stil en je kon alleen onze ademhaling horen. Irene zei als eerste wat waardoor iedereen uit hun gedachtes werd geschud.

"Ik denk dat het tot iedereen is doorgedrongen van wat er net is gebeurd. Ik...Ik weet niet zo goed wat ik precies moet zeggen maar ik ben zo ongelofelijk trots op jullie. Ik ben niet alleen een trotse leidster, maar als lid, een vriend, een zus. D...Dank jullie wel m...meiden."

Ze eindigde met een schattige stotter.

"Inderdaad, we weten allemaal dat dit niet onze 1e, 2e of 3e win is. Maar elke win geeft maar weer aan dat we talent hebben en we zeker thuis horen in deze zware industrie. We zijn allemaal moe en gestrest, maar laten we hier samen doorheen komen!"

Zei ik, mijn moederachtige kant kwam naar voren toen ik dat zei Irene keek naar me alsof ze het niet verwacht had. Mijn hart ging tekeer.

"Yaas meiden. Kom op!"

Zei Wendy ineens, nog een beetje slaperig, gelach was te horen door heel de kamer. Ze was sowieso de derp queen van iedereen.

Ineens ging de aandacht naar onze manager die in de deuropening stond.