Ο Βυθός Των Ματιών Σου.

Κεφάλαιο 10ο

Τον κοιτούσε. Έγλυψε το κάτω χείλος της. 'Αχχ Αρη..αχχ'σκεφτόταν. Μα..πως της ήρθε τώρα αυτό; Τον ήθελε; Μπορεί ναι..μπορεί και όχι. Ούτε η ίδια δεν ήξερε τι ήθελε. Δεν τον γνώριζε σχεδόν καθόλου και σκεφτόταν τέτοια. Μάλλον είχε τρελαθεί. Σε κάποια στιγμή την κοίταξε και αυτός. Οι ματιές τους κλείδωσαν. Ένιωσε να ανατριχιάζει καθώς αυτά τα γαλάζια μάτια του την κάρφωναν. Ένιωσε να την διαπερνάει. Για δεύτερη φορά λες και ήθελε να ψάξει κάτι. Στην καρδιά της. Γιατί να το έκανε αυτό; Υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος; Μήπως έκρυβε κάτι;

《Γιώτα;》της ψιθύρισε και ανασηκώθηκε. 《Ναι;》τον ρώτησε. 《Δεν θα ήταν ωραία να κάναμε ένα πικ νικ;》την ρώτησε ενθουσιασμένος και εκείνη γέλασε. 《Και ποιος θα τα φτιάξει αυτά που θέλουμε;》τον ρώτησε και τον κοίταξε ειρωνικά. 《Εσύ》της απάντησε. 《Δεν πας καλά μου φαίνεται》είπε γελώντας. 《Μα γιατί ρε Γιώτα; Θα είναι ωραία..》της είπε. Εκείνη αναστέναξε. 《Και πότε θέλεις;》τον ρώτησε. 《Δεν ξέρω..Κάποια άλλη ημέρα..》της απάντησε. 《Ωραία..》είπε εκείνη και επικράτησαν λίγα λεπτά ησυχίας.

《Θες να γυρίσουμε σπίτι;》τον ρώτησε και εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. 《Έλα》του είπε και σηκώθηκαν. 《Που πάμε;》την ρώτησε. 《Θα δειςς..》του είπε και έπιασε το χέρι του. Άρχισαν να περπατάνε. Εκείνη μπροστά, εκείνος πίσω και τα χέρια τους δεμένα. Του άρεσε αυτή η εικόνα. Θα ήθελε να την έβλεπε κάθε μέρα. Θα μπορούσε όμως;

Έφτασαν σε μια πλατεία. Έβλεπε παιδιά να παίζουν και γονείς στις καφετέριες. 《Κοίτα τα!》του είπε και του έδειξε με το δάχτυλό της. 《Δεν είναι γλυκούλικα;》τον ρώτησε και έγειρε το κεφάλι της ελάχιστα στο πλάι κοιτάζοντάς τα. Σκεφτόταν. Θα ήθελε να κάνει παιδιά; Ήταν σε σχέση; Αν την είχε άλλος;..ειδικά το τελευταίο τον στοίχειωνε. Ναι αλλά όμως, και αν είχε..που ήταν;

《Άρη; Άρη με ακούς;》την άκουσε να λέει. 《Τι; Συγνώμη, κάτι σκεφτόμουν και αφερέθηκα. Το ξαναλές;》της είπε ειλικρινά. 《Λέω. Θες να πάμε να κάτσουμε και εμείς σε καμία καφετέρια;》τον ρώτησε για δεύτερη φορά. Ήλπιζε να πει ναι. Αν και βέβαια το καλύτερο ήταν ότι ήξερε ότι τα χέρια τους ήταν δεμένα. Ακόμη. Κι όμως εκείνος δεν το είχε παρατηρήσει. Και..αν το ήθελε κι αυτός; Αν όντως δεν ήθελε να το τραβήξει; Αν πάλι μετά από λίγο το κάνει; Μπορεί να φαινόταν ήρεμη απέξω αλλά από μέσα βρισκόταν σε τρικυμία. Δεν μπορούσε να το ελέγξει.

《Γιώτα; Γιώτα;》άκουσε να λέει το όνομά της.《Ναι ναι τι;》του είπε. 《Τώρα ποιος δεν είναι εδώ;》της είπε ειρωνικά και εκείνη ξεφύσηξε. 《Εδώ》του είπε μετά από λίγο και σταμάτησαν. Κοίταξε ψηλά. "Ο ΒΥΘΟΣ" έγραφε η ταμπέλα. Χαμογέλασε και μπήκαν μέσα. 《Παναγιώτα!》είπε ενθουσιασμένος ένας μεσήλικας κύριος. 《Γεια σας κυρ.Δημήτρη μου, τι κάνετε;》τον ρώτησε χαμογελαστή. 《Μια χαρά προς το παρόν》της απάντησε. 《Ο..νεαρός;》την ρώτησε. 《Φίλος》απάντησε αμέσως όμως είδε τη ματιά του να πέφτει στα δεμένα χέρια τους. 《Ναι..θέλετε να σας φέρω κάτι;》ρώτησε και εκείνοι χαμογέλασαν αμήχανα.

《Τι θα πάρεις;》τον ρώτησε. 《Εσένα》της απάντησε κοιτώντας την στα μάτια. 《Πολύ αστείο》του είπε και στριφογύρισε τα μάτια της. 《Ποιος το είπε πως ήταν για πλάκα;》της είπε και ανασήκωσε το φρύδι του. Ξεφύσηξε και κοίταξε ξανά τον κατάλογό της. Δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με τέτοια. Ή μήπως δεν το παραδεχόταν; Τον παρατηρούσε ξανά. Αυτά τα μαλλιά σε κότσο..αυτό το μούσι στην εντέλεια..αυτά τα δυο γαλανά μάτια, σαν τον ουρανό ένα πράγμα! 《Θα με ματιάσεις》της είπε και καλά θιγμένος. 《Δεν περιστρέφονται όλα γύρω από εσάς..》του είπε στον πληθυντικό και εκείνος σοβάρεψε. 《Πάμε》της είπε και εκείνη τα έχασε. 《Τι λες;》τον ρώτησε χαμένη καθώς είχαν βγει ήδη έξω. 《Άφησέ με ντε!》του φώναξε και κάποιοι γύρισαν να τους κοιτάξουν. 《Συγκεντρώσου και προχώρα》την διέταξε και την έβαλε στους ώμους του σαν σακί με πατάτες. 《Άρη. Άρη άσε με τώρα..》του έλεγε και κάθε τρεις και τόσο, του έριχνε και κανένα χτύπημα στην πλάτη αλλά δεν καταλάβαινε. Λίγο αργότερα σταμάτησε καθώς έβλεπε πως δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα..

《Ξύπνα βρε..》άκουσε κάποιον και ένιωσε κρύα δάχτυλα στο μάγουλό της. Άνοιξε τα μάτια της και από πάνω βρέθηκαν τα γαλάζια. 'Όχι πάλι..'σκέφτηκε και αναστέναξε. Κοίταξε πλάγια και τότε ήταν που το παρατήρησε. 《Τι είναι αυτό;》τον ρώτησε και έσμιξε τα φρύδια της. Η προσοχή του στράφηκε ξανά σε εκείνη. Πέρασε το δάχτυλό της από το λαιμό του, αλλά πριν φτάσει σε εκείνο το σημείο, της το απομάκρυνε. 《Απλώς συμβολίζει κάτι..》της απάντησε αόριστα. 《Το ψάρεμα μάλλον..》του είπε και ανασηκώθηκε ελάχιστα. 《Ναι ναι..》της είπε αφηρημένος κοιτώντας αλλού. 《Είσαι καλά;》τον ρώτησε. Δεν της απάντησε. Απλώς σηκώθηκε. Εκείνη την στιγμή η Γιώτα κοίταξε το τοπίο. Βρισκόντουσαν σε μια παραλία. Ο ήλιος δεν φαινόταν πλέον και ο ουρανός ήταν μισός γαλάζιος και μισός πορτοκαλί. Ήταν τόσο μαγικά που θα μπορούσε να το κοιτάζει για ώρες. Έβγαλε την μπλούζα του και έτρεξε προς την θάλασσα. Έκανε ένα μακροβούτι και αργότερα ανέβηκε πάλι στην επιφάνεια. Κοιτούσε και εκείνος προς τον ήλιο. Εκείνη μπορούσε να δει μόνο την γυμνασμένη πλάτη του, τα βρεγμένα μαλλιά και το παντελόνι που πλέον κολλούσε απάνω του..《Τι να έπαθε;》μονολόγησε η Γιώτα..

-----------------------------------------------------

Χευυ. Καλημέρα σαςς. Έβαλαα. Πρωί πρωί χδ.

Λοιπόνν. Δεν έχω κάτι να πω. Ας τα πείτε εσείςς.

Εικόνα: Το τατουάζ του Άρη. Αχνε. Εσείς τι λέτε να συμβολίζει; :3

Αυτάαα. Αντίο σαςςς:*
#ΝΤΟΝΑΤΣΑΚΙΑ #ΛΟΒΕΕ♥♡
-Ροδ:3'