Soundtrack van mijn rocksterleven

1.

Oh love love you always bring me down. Oh love love you turn my life around
Amy Macdonald - Love love

- - -

Het was niet zo dat ik per sé herkend wilde worden op straat of een excuus nodig had om te allen tijde een enorme zonnebril op mijn hoofd te zetten. Ik wilde alleen maar doen wat ik het liefste doe: muziek maken. Waar ik het over heb? Je hebt het nummer vast wel eens op de radio gehoord. Dat kan gewoon niet anders. Maar speciaal voor jou is hier dan het complete verhaal achter mijn hit; de soundtrack van mijn rocksterleven.

De hal zag er die bewuste dinsdag dat het allemaal begon precies hetzelfde uit als altijd; de kluisjes die in rijen achter elkaar stonden, het netjes gepoetste glas van het receptiehokje en de druk pratende medescholieren die wachtten tot de volgende les begon. Het enige dat anders was, was de grote gele poster aan de muur: de poster van Superpop.

De eerste pauze was iets meer dan zeven minuten bezig, op de helft dus, toen ik met mijn vriendinnen naar de wc liep en we het affiche zagen hangen.

"Maken ze daar nu al reclame voor? Dat is pas in september." Die woorden kwamen uit de mond van Annick, volgens de rest van onze band de beste vrouwelijke drummer van Nederland.

"Lees eens even goed," reageerde Fayza, mijn beste vriendin. Door onze muziekleraar werd ze vaak de Marokkaanse Birgit Schuurman genoemd omdat ze praktisch hetzelfde gezicht had alleen dan in een iets donkerdere tint. Ze wees op het woord dat in koeienletters onder het logo stond. "Het is een bandjeswedstrijd. Onze kans om door te breken dus. Wanneer geven we ons op?"

Ik bestudeerde de poster eens goed. De winnende band mocht optreden op Superpop, het jaarlijkse gratis festival van onze stad. In de afgelopen vijftien jaar had het een ijzersterke naam en reputatie op weten te bouwen. Mijn ouders, jong als ze ooit waren, hadden me er al mee naartoe genomen in een levensfase waarin ik nog niet veel meer deed dan slapen en kwijlen. Nog nooit had de organisatie van het festival beginnende artiesten de kans gegeven een podiumplek te winnen.

"Vanavond," antwoordde ons andere bandlid Sarah, die beter keyboard kon spelen dan haar idolen Ray Manzarek en Danny Federici, enthousiast. Dinsdag was één van onze vaste repetitiedagen, dus dat kwam goed uit.

"Oké, doen we, maar nu ga ik eerst even plassen." Fayza schoot de wc's in.

Annick stond nog steeds naar de poster te staren alsof ze net door Ringo Starr uitgenodigd was om thee te komen drinken in zijn huis in Monte Carlo. "We zouden gewoon kunnen optreden op Superpop. Dan zijn we in één klap lokale beroemdheden. Gooi dat profielwerkstuk van jullie maar in de prullenbak. Superpop gaat ons lanceren."

Ik wist precies wat ze bedoelde. We wilden zo graag doorbreken dat Fayza en ik er ons profielwerkstuk over schreven. Als we één wens mochten doen dan was het om een hit te scoren en daarmee op MTV te komen. Zo veel gevraagd was dat toch niet?

-

Tijdens tekenen was de wedstrijd veel interessanter dan de opdracht die we van de leraar hadden gekregen en ook toen we aan het begin van het vijfde uur het geschiedenislokaal in liepen, hadden Fayza en ik het er nog steeds over.

"Hoeveel bands lopen er eigenlijk rond in deze stad? Maken we wel een kans?" vroeg Fayza zich hardop af terwijl we op onze vaste plekken achterin het lokaal gingen zitten. "Dit is zonder twijfel het geniaalste dat Superpop ooit heeft gedaan."

"We doen gewoon ons best en als we dan niet uitgekozen worden, vinden we wel een andere manier om succesvol te worden," verzekerde ik haar. Typisch Fayza, van dit soort dingen schoot ze altijd in de stress en dan werd ze onzeker. Het is een algemeen gegeven dat Fayza normaal gesproken zo hard blaakt van het zelfvertrouwen dat het gewoon eng is om haar te zien stressen.