FARKLI

3. BÖLÜM - TOPRAK

- Beğendiniz mi gösterimizi?

- Gerçekten harikaydı Otto.

Otto'nun yüzünde gülücükler açmıştı. Gururlanmıştı kendisiyle. Hem şenliği beğenilmişti, hem de biricik kızı. Bello karanlıkta belirdi ve babasının yanına geldi.

- Artık gitmemiz gerek. Una zibaret tika!

- Tika!

Birbirlerine selamlarını verdikten sonra yavaş yavaş kendi kabilelerinin yolunu tuttular. İfe artık konuşmak için zamanı bulmuştu. Bir şekilde onu çadırına çekip konuşmalıydı.

- Ulu Otto! Sizinle görüşmem gerekiyor.

- Üzgünüm İfe bu gün çok yorgunum. Yarını bekleyebilir.

Otto arkasını dönüp yürümeye başladı. Başını eğmiş İfe doğruldu, babasının kolunu tuttu. Otta şaşırdı. Onun babası olabilirdi ama kabilesinin önünde babası gibi davranamazdı. Kolunu ani bir hareketle temastan kurtardı.

- Çok az vaktinizi alır efendim.

- Hayır bekleyebilir. O kadar.

- Halkınızdan biri sizinle konuşmak isteseydi hemen konuşurdunuz ama.

İşte İfe can alıcı yerinden vurmuştu Otto'u. Otto halkına çok önem verirdi. Zaten o yüzden ailesi ile ilişkilerini dışarıda göstermek istemiyordu. Biraz düşündü, sonra istemeyerek kafasını salladı.

İfe hızlı adımlarla ilerleyerek çadırına girdi, babası da onu takip etmişti. Şimdi sessiz, göz önünde olmadıkları bir ortamdaydılar.

- Ne oldu İfe?

- Ben Bello ile evlenemem.

Otto'nun gözleri açıldı. Nasıl olurda kabile Reisine karşı gelebilirdi.

- Evlenemem de ne demek? Bu benim kararım.

Öfkesine engel olamayan Otto bir anda istemeden de olsa çok bağırmıştı ki bütün halk kulak kesilmiş, Vrigo ormanın hayvanları korkudan yuvalarına sığınmış, Wega ormanındaki ağaçlar sallanmış, bataklıktaki çiçekler yönlerini değiştirmiş, karanlık ormandaki hayvanlar kafalarını kaldırmış en sonunda küçük titreşimler halinde dağın tepesine ulaşmıştı. İşte orda Margret, Devon ve Lori aralarından tartışıyor fısıltıların içindekinden haber bekliyorlardı.

- Margret yani diyorsun ki önce temeli yakmalı sonra kalbine bıçağı sokmalı. O zaman bu iş biter.

İçlerinden en güzeli kafasını aşağı yukarı salladı.

- Ama o nasıl oldu da böyle oldu. Yarım kan bizim gibi olmasına yetmez.

- O gün bir şey olmuş olmalı demek ki.

İçlerinden hiç konuşmayan, sohbete katılmayı tercih etti.

- Acaba neyi kontrol ediyordur.

Tam sorusu cevap bulacakken sesler duyuldu. Fısıltıların içindeki irtibata geçmişti.

- Nasıl bulacağım onu?

-Bakıyoruz. Ayrıca planda bir değişiklik var. Sana bildireceğiz.

Devon koşarak bir tilki kaptı, Lori de elindeki büyük bıçağı ile hayvanı ortadan ikiye böldü. Mermer tamamen kana bürünmüş, üstünde de tilkinin cesedinden başka bir şey kalmamıştı. Lori elleri ile Hayvanın kalbini koparıp Margret'e verdi. Magret elindekini bir kaseye atıp iyice dövdükten sonra püre olmuş kalbin içinde bir kaç kelime fısıldayarak parmaklarını gezdirdi.

- Tam orda kal. Bir şeyler oluyor.

İşte o an İfe ağlamaya başlamıştı. Babası onu dinlemiyordu.

- Ama baba ben onunla ormanda karşılaştım. Adımın Umi olduğunu söyleyince bana çok kötü davrandı.

- Bir de yalan mı söyledin. Sana neler oluyor İfe. Yalan söylediğin duyulursa bizim hakkımızda ne düşünürler sen biliyor musun? Yalanın kabileler arasında çok büyük sonuçları olur. Bunu sende biliyorsun.

- Ama ormanda karşılaştığım birine hemen güvenemezdim.

Otto çadırın aralığından baktı. Halk toplanmış dinlemeye çalışıyordu.

- Ben yalan söylemiş sayılmam seni korumaya çalışıyordum, Umi mi? Temizlikçiler bana layık değil dedi aklı fikri to...

Babası halkının daha fazla bir şey duymasını istemiyordu. Hızlı bir şekilde gelerek ağzını kapatmak istedi. İfe, susturmak istediğini anladı ama konuşmakta kararlıydı. Gözlerini kapattı, elleriyle babasını ittirmek için kaldırdı. İçindeki isyan durdurulabilecek gibi değildi.

- Hayır konuşacağım!

İşte o an önündeki toprak ayaklandı babasını bir kafes gibi kavradı.

Burada gördüğünüz yazım yanlışları, anlatım bozuklukları ve kesik cümleler ilerleyen her bölümde azalmaktadır. Eğer hikayeyi bırakmak istiyorsanız kesinlikle nedenini bildirmelisiniz. Eksikliklerimi öğrenirsem ancak öyle kendimi geliştirebilirim.