Niall and me (dutch)

Zwart

Zodra ik de deur open doe zie ik haar liggen. Ze kijkt wanhopig naar me 'Niall...'

-------vera------

Tranen stromen mijn ogen binnen. Niall kijkt verward mijn kant op 'liefjee...' voorzichtig komt hij mijn kant op en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Starend naar buiten met tranen in zijn ogen gaat hij op de stoel naast mijn bed zitten. Ik pak zijn hand en knijp er zachtjes in. 'het komt goed.. ik beloof het' fluister ik. Ik zie nog meer tranen in zijn ogen ontstaan. 'Niall alsjeblieft! kijk me aan' Hij hikt even en kijkt mijn kant op. Rustig draait hij zijn hoofd om en kijkt diep in mijn ogen. Ik voel kriebels in mijn buik ontstaan. 'kom' ik trek Niall naar me toe als teken dat hij naast me moet komen liggen. 'sorry...' zegt Niall zacht. 'hee kijk me aan.. je kan hier helemaal niets aan doen! ongelukken gebeuren en je was er niet eens bij' hij komt dichter bij en drukt zijn lippen op de mijne. 'ugumm' Niall kijkt snel om. In de deur opening staat een zuster 'het is niet de bedoeling dat u bij haar op het bed komt liggen'zegt ze. Ik zie Niall betrapt kijken en staat snel op. 'jaaa..jaa ik ga hier wel zitten' de zuster knipoogt naar me. voordat ze omdraait zegt ze nog 'jonge man je moet zo ook weer terug want de zieke  moet rusten' Niall kijkt bedroeft mijn kant op. 

Ik klop op het bed 'kom nog even dan' ik zie zijn grijns opkomen en voel zijn lichaam weer tegen de mijne komen. Even voelt het alsof ik geen pijn heb, alles vredig is en Niall en ik de enige op de wereld zijn tot dat het zwart voor mijn ogen wordt.

-------Niall-----------

Hier liggen we dan. Snijwonden van het ongeluk maar  onze lichamen vlak tegen elkaar. Ik weet dat ik zo weer terug moet naar mijn kamer. Maar nog heel even. Ik wil dit voelen.Ik wil haar voor altijd in mijn armen hebben. 

Veilig...

I voel Vera haar lichaam steeds meer tegen de mijne weg zakken. Ik schrik van de verwoestende geluiden die haar hartmonitor maakt. Een paar seconden heb ik te realiseren dat dit niet goed is. binnen deze paar seconden staat de hele kamer vol met doktoren Ik wordt door een van de zuster van bed begeleid. ze wil dat ik naar mijn kamer ga maar ik wil niet! Niet nu! ik moet bij Vera zijn! Ik wil roepen dat het goed komt, dat ik voor altijd op haar zal passen... Maar het lukt niet. Mijn spieren verstijven. Het enige wat ik op heb kunnen vangen is de grijs grauwe kleur die Vera op haar hele lijf heeft. Dit kan niet waar zijn, ze moeten haar helpen! Nog meer dokteren, ze praten allemaal door elkaar heen en Vera, Vera ligt in het midden van ons allen verstijft. Net als een pop.. 

Na wat wel uren leek te duren, stappen de doktoren naar achteren en kijken mij aan. 'jongen, je kunt nu beter  familie of vrieden gaan bellen'  verluisterd de hoofd arts. 

Nu weet ik genoeg.. Het is over.. Dit moet haar tijd geweest zijn. Het enige wat nu door mijn hoofd gaat, waarom zij.. Waarom niet ik? Zonder haar ben ik niemand.. In schokkende bewegingen loop ik naar de deur. Een zuster wil achter mij aan lopen maar wordt tegen gehouden. ' laat hem maar even alleen'. Strompelend loop ik langs de medicijnen kar op de gang. Ik zie een glinsterend scherp voorwerp uit het middelste la steken. Dit is mijn kans, dit is mijn kans. Ik kan alles vergeten door  maar een ding te doen. Onopvallend de schaar te makken en naar mijn kamer te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben naar mijn kamer gelopen, op bed gaan liggen, mond vol gepropt met lakkens en gestoken. Alleen maar gestoken... Die helse pijn, die stem die tegen mij roept 'stop!'  niemand, niemand kon mij op dat moment helpen. Het enige wat ik wil is bij Vera zijn. 

Na een paar halen voel ik mensen om mij heen staan. Mijn bed beweegt. Dit was het laatste stukje leven dat ik gehoord heb. Ik val weg, weg van deze wereld. Richting mijn Vera. 

The End

------------------------------------------------

Na 5 jaar eindelijk een einde. Niet het leukste eind die er bestaat maar ik dacht ik doe eens gek.

Dankjulliewel voor het lezen van mijn boek! Ik ben op mijn 14de begonnen met schrijven en heb dit laatste hoofdstuk op mijn 19de afgerond. Ik hoop dat het wat passend is in de verhaal lijn. Ik moet wel lachen om mijn spellings fouten destijds hahaha.

Groetjes!