Παραπατώντας μέσα σε ερείπια και με βλέμματα γεμάτα απορίες βγήκαμε έξω από το κτήριο.
(Αν κανείς πια μπορεί να χαρακτηρίσει έτσι μισογκρεμισμένους τοίχους και κατεστραμμένα αντικείμενα.) Με μια ματιά αυτό που αντικρίσαμε ήταν 'η καταστροφή του κόσμου'. Έτσι το χαρακτήρισε ο αδερφός μου και έμεινε σοκαρισμένος με το στόμα ανοιχτό.
Κάτι σαν γέλιο πρόλαβε να ακουστεί από την πλευρά του Damon καθώς προχωρούσε μην αφήνοντας μας να δούμε το πρόσωπο του για να μην επιβεβαιώσουμε τον ήχο.
«που νομίζεις ότι πηγαίνεις?» Ρώτησα τον Damon
«Αργείτε..» Ακούστηκε η φωνή του με έναν τόνο αλαζονείας καθώς είχε φτάσει και είχε χωθεί ήδη μέσα στα ψηλά φυτά - που πρώτη φορά έβλεπα.
Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου. Βρίσκονταν παντού αμάξια άλλα καμένα άλλα αναποδογυρισμένα. Ένα είδος άμμου κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου και των κτηρίων. Κομμάτια σοβάδων και τζάμια κείτονταν σε όλο το παρκινγκ του νοσοκομείου.
«Τι έχει γίνει εδώ?» Ρώτησα.
«Η καταστροφή έχει γίνει λίγο πολύ. Ακολούθησε με δεν έχουμε χρόνο.» Ήταν η μόνη απάντηση που πήρα, και για να πω την αλήθεια ήμουν ευχαριστημένη που τουλάχιστον μίλησε.
Ξαφνικά όμως την ώρα που μπαίναμε μέσα στο δάσος ακούστηκαν πυροβολισμοί από μακριά.
Ο Damon γύρισε κατευθείαν με μία έντρομη έκφραση.
«Τρέξτε γρήγορα κρυφτείτε» είπε.
Χωρίς δεύτερη σκέψη έπιασα τον Aleksey από το χέρι και κατευθυνθήκαμε πίσω από κάτι θάμνους ακολουθούμενοι από τον Damon.
«Μην μιλήσετε»
Και τότε εμφανίστηκαν αυτοί. Ήταν μια ομάδα 4 ανδρών, φαινόντουσαν νέοι. Όλοι είχαν ένα συγκεκριμένο τατουάζ που φαινόταν από μακριά. Ήταν ένας ουροβόρος στο δεξί τους μπράτσο.
«Τι είναι αυτοί Damon?»
«Είναι οι 'θεριστές', καλύτερα να μείνεις μακριά τους αν τους συναντήσεις ξανά»
«τι κάνουν?»
«Απλά μείνε μακριά τους.»
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The Power of 2100
Genç KurguΌταν η Γη έχει καταστραφεί και ο μόνος σύμμαχος σου είναι η ελπίδα εύρεσης της αιτίας καταστροφής της ξέρεις ότι έχεις μπλέξει άσχημα. Μερικές φορές όμως το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέξεις. Είπα και έπεσα στο κενό.
