The Power of 2100

Part 1

28 Μαΐου 2088

Η χαρακτηριστική μυρωδιά της κανέλας έφτανε μέχρι και το ισόγειο του ουρανοξύστη μας. Το καθιερωμένο κέικ. Ο κ. Φρέντο προσπαθούσε απεγνωσμένα να φτάσει τον πάγκο της κουζίνας καθώς η μαμά μου έπλενε τα πιάτα , δυσκολεύοντας τον ακόμα περισσότερο. Ξαφνικά όμως τον βρήκα να στέκεται στο περβάζι του παραθύρου. Χαρακτηριστική θέση του, παρόλο το ύψος των 25 ορόφων.

Τον ακολούθησα και την επόμενη στιγμή θυμάμαι να τον κοιτάζω από κάτω καθώς απομακρυνόμουν. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και βρέθηκα στον καναπέ. Το κέικ βρισκόταν πάνω στον πάγκο και ο γάτος στο περβάζι. Γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα μία λαμπερή μορφή να κατευθύνεται προς τα δωμάτια. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ο αδερφός μου όμως δεν άργησα να καταλάβω ότι ο Aleksey στην πραγματικότητα είχε πάει για προπόνηση.

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ξανάβλεπα αυτή τη μορφή μπροστά μου μετά από 12 χρόνια και ότι θα το θυμάμαι τόσο καθαρά. Αυτή τη φορά στεκόταν δίπλα μου και μου χαμογελούσε σαν ένας άγγελος.

Δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν και ούτε νομίζω να είχα ξαναδεί το μέρος. Θύμιζε δωμάτιο νοσοκομείου μετά από ολική καταστροφή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να βρω τον Aleksey, τον αδερφό μου.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και τα πάντα έγιναν μαύρα. Τότε ένιωσα δύο χέρια να με πιάνουν.

«Βίκ, ευτυχώς σε βρήκα»

«Τι έγινε που βρισκόμαστε?»