«Είσαι αναίσθητη εδώ και δύο μέρες και απ' ότι κατάλαβα βρισκόμαστε σε νοσοκομείο»
«Σε νοσοκομείο? Τι δουλειά έχουμε εδώ?»
«Δεν έχω ιδέα. Έχω μια προαίσθηση όμως ότι κάτι πολύ κακό συνέβη και πρέπει να φύγουμε γρήγορα από δω» Πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση του, ένας κρότος ακούστηκε από τον διάδρομο του νοσοκομείου. «Σσς» κλείνω το στόμα του Aleksey και τον κατευθύνω προς την ντουλάπα όπου κρυφτήκαμε βιαστικά, επηρεασμένοι από τον φόβο μας. Βήματα βαριά ακούστηκαν να πλησιάζουν αργά προς το δωμάτιο όπου βρισκόμασταν. Όπως και ο ήχος σπασμένων γυαλικών και συντριμμιών να πάλλονται σε κάθε βηματισμό.
Όταν κυριάρχησε ησυχία, άνοιξα αργά την πόρτα και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αυτόν!
Αυτός είναι! Το ξέρω.
Ξαφνικά άρχισε να γελάει και την επόμενη στιγμή βρήκα τον αδερφό μου να προσπαθεί να χτυπήσει το άγνωστο αγόρι τρομαγμένος όπως ήταν.
«Aleksey τι πας να κάνεις?»
Έτρεξα κατευθείαν και τον απομάκρυνα.
«Τι είναι τόσο αστείο?» είπα στο ξανθό αγόρι
«Το γεγονός ότι το αγόρι σου μπορεί να με χτυπήσει.»
«καταρχήν δεν είναι το αγόρι μου είναι ο αδερφός μου.»
«Ποιος είσαι?» Ρώτησε ο Aleksey όχι και πολύ ευγενικά
«Με λένε Damon και με χρειάζεσαι περισσότερο από όσο νομίζεις αν θέλεις να επιβιώσεις.»
«Δεν έχω ανάγκη κανέναν και αν σε ξαναδώ μπροστά μου θα είναι η τελευταία φορά που θα σε δουν» Απείλησε και με τράβηξε από το χέρι μη γνωρίζοντας αν συμφωνώ. Στο μεταξύ εγώ έμεινα να τον κοιτάζω καθώς γελούσε.
YOU ARE READING
The Power of 2100
Teen FictionΌταν η Γη έχει καταστραφεί και ο μόνος σύμμαχος σου είναι η ελπίδα εύρεσης της αιτίας καταστροφής της ξέρεις ότι έχεις μπλέξει άσχημα. Μερικές φορές όμως το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέξεις. Είπα και έπεσα στο κενό.
