Blood and the Seven Vampires

UNANG KABANATA

"Vivyan, bumangon ka na, andito na si Don."

Gising na ako kanina pa pero dahil ayaw pang makipaghiwalay ng higaan ko sa akin, kaya ito naabotan na ni Lola kong makulit na gumugulong pa.

"Anong oras na po ba, 'la?" inaantok kong tanong.

"Mag-aalas singko na. Tumayo ka na dyan. Tutulungan ko pa lolo mo sa labas." at lumabas na ng kwarto ko.

Si Lola Castella o Lola Tella ang nakagisnan kong magulang. Hindi nila ako kadugo ni Lolo Alco o Lolo Iko. Sabi nila baka di na daw ako kayang buhayin ng mga tunay kong mga magulang dahil iniwan lang nila ako habang tulog sa talahiban ni Lolo isang gabi. Pero nang magising na ako nun, wala akong maalala. Kung sino yung mga magulang ko, kung bakit andun ako sa talahiban, at kung sino ako. Walang-wala talaga ako ng mga panahong yun kaya naisipan na lang nila Lolo at Lola na kupkupin ako hanggang sa bumalik ang alaala ko. Pero lumipas na lang ang panahon, wala pa ring alaalang bumabalik sa akin.

Di kami mayaman pero sagana kami sa mga pananim na ibinibenta. Yung mga bumibenta ng mga gulay at prutas sa palengke, dito sa amin kumukuha ng supply kaya medyo malaki-laki rin ang kinikita namin, tama lang sa pangtustos ng pangangailangan namin sa pang-araw-araw.

Nasa kolehiyo na kami ng kababata kong si Don. Pero sa taong ito, lumipat kami ni Don sa isang unibersidad na medyo may kalayuan dito sa bukirin namin. Ang dating kolehiyong pinag-aaralan kasi namin ay ipinasara na dahil naghihirap na ito. Mura lang kasi matrikula namin dun kaya di na siguro kinaya ng paaralan. Mas malapit sana yun kaysa sa bago naming paaralan ngayon pero kelangan naming makatapos kaya tiis-tiis na lang. Isa pa, nakakuha din kami pareho ni Don ng libreng eskolarship doon. Gayun pa man, kelangan pa rin namin ng sapat na pera para sa iba pang pangangailangan sa unibersidad. Kaya doble kayud na rin kami nina Lolo at Lola sa pagbebenta. Mukhang mayayaman kasi ang mga nag-aaral dun kaya baka mahal ang mga pangangailangan dun.

Sino si Don? Don Verden, ang baliw kong kababata na sunod ng sunod kung saan man ako nililipad. Sya ang nakagisnan kong kaibigan dahil wala din akong alaala kung may mga kaibigan ba ako. Sya lang ang naglalakas loob na kulitin ako dahil lumalayo ang ibang mga bata sa akin noon. At sya lang ang nagtitiis na kausapin ako kahit hindi pa ako nun nagsasalita. Dahil sa baliw na yan, natuto akong magsalita muli at ngumiti.

Pero kahit napalapit na kami sa isa't-isa, hindi pa rin ako nakakapunta sa bahay nya hanggang ngayon. Pati mga magulang nya ay di ko pa rin nakikilala sa labing-siyam naming paglalakad sa mundong puno na ng polusyon. Nasa ibang bansa kasi daw ang mga ito at mabibilang lang ang mga buwang umuuwi ang mga ito na isang linggo lang din naman ang itinatagal kaya hinabilin na lang sya sa mga kasam-bahay nila.

Nasa ika-tatlong baitang na kami ngayon sa Business Management at di pa rin nya ako pinapapunta sa kanila. Mahirap at delikado daw ang papunta sa kanila lalo pa daw dahil babae ako. Baka daw gawin syang nilaga ni Lola kapag may masamang mangyari sa akin. Ilang beses ko na rin syang pinilit na sasama ako sa kanila sa twing umuuwi na sya kahit isang beses lang, pero palagi syang may dahilan. Sabi nga ng mga daga sa palayan namin, pag ayaw, maraming dahilan. Pero biro lang yun, di ako kumakausap ng mga daga. Ano ako, si Cinderella?

Maliban pa dun, ilang beses ko na rin syang sinubukang sundan pauwi sa kanila pero sa di malamang-lamang kadahilanan ay lagi pa din nya akong nahuhuli.

"Vivyaaaaaaaaaaan!" ayun na ang mala-Regine na sigaw ni Lola.

"Andyan na po! Hinay-hinay sa pagsigaw, yung puso nyo po baka lumabas na sa lalamunan nyo!"

Inayos ko muna yung higaan ko bago lumabas. Sa paglabas ko ng kwarto ay nakita ko kaagad ang lumalamong Don sa hapag-kainan. Kahit kelan talaga, walang kahihiyan ito sa katawan. Sayang ang inosente nyang kagwapohan. Pero dahil pangalawang bahay nya na rin ito kaya hinahayaan ko na lang. Pero dati ayaw pa nyang kumain sa twing niyayaya namin sya.