30- Leaving

98 6 0
                                    

Chapter 30

"Did you packed all your stuffs? Bakit parang ang konti nito? How about your shoes and all? Bakit two luggages lang?" My mom said while opening my luggages.

"Nope, i didnt brought all my stuffs, nag iwan ako and pag dinala ko lahat baka limang malalaking luggage yan and besides i dont need it all, baka bumili na lang ako dun if ever." I said while packing another small luggage.

"The first thing you do after you and your cousins landed, call me. Do you understand? Maybe after 3 months we will be back to new york, i just need to fix our bussiness here and please be good there, just listen to your ate Cass and to your kuya Sam. Okay sweetheart?" She said while looking at me.

"Yes Mom. You know im good, so ill br good," i said laughing.

I saw the sadness on her eyes like she wanted to comfort me but dont knoe how.

"Mom, im okay. You know im strong, i can get through anything. Through any challenges or pain. Sayo yata ako nagmana! Diba? You told me right? That whatever happens, i need to be strong just like you. So, stop worrying, ill be better in no time." I said raising my eyebrows.

She just laughed and hugged me tight.

"I dont want to see you hurting, kasi its doubled to me. I love you so much that it hurts me seeing you like this. Mom is always here for you anak. I will always be here." She said teary eyed.

"Mom. Dont cry, i love you more!" I said.

"Andreaa!" Wait sino yun?

I looked at my back where the front door is and saw my friends.

"Aly! Anne? Liana? Kath?" I shouted.

"Well i told them to go here, wait lang guys ha? Ill go to the kitchen muna," My mom said to us.

"Bakit ka aalis? Iiwan mo kami?" Aly said.

"Ano ba Alleyah! Masyado kang madrama!" I laugingly said.

"Wag mo nga ako tawaging Alleyah, sobrang girly." She said that made everyone laugh.

"Mag aaral lang ako dun!" I told them.

"At para makalimot? Ganun ba?" Tanon ni Kath.

Tumahimik ang lahat. They know kung anong nangyayari sakin, they are all updated. Kahit di ko sabihin.

"Come on guys. Makalimot? Sige pero kayo? Hinding hindi ko kakalimutan! May skype, facetime and every social media." Sabi ko sa kanila.

"Oo naman sabi mo yan ah!" Anne said.

"Yup. So kain na lang muna tayo? Bago magkaiyakan dito!" I jokingly said.

I saw liana, she's somewhat teary eyed. Medyo naiiyak na din tuloy ako pero mukhang pagod na ung mga mata ko sa mga nangyari at wala nang bumagsak na luha sa mga mata ko.

Kumain lang kami dito sa bahay, nagkwentuhan, nagchikahan at kung ano ano pa.

"Magpapakabait kayo ah! Anne, wag masyadong madaming boylet! Alleyah, wag warfreak masyado, ikaw Kath nakamove on na ba? At ikaw Liana, impliensyahan mo nga tong mga kaibigan natin at nang maging anghel din!"

And lahat kami nagtawanan with that.

Hanggang sa maghapon na, di namin namalayan na 6 na pala. And ang oras ng flight kk eh maya mayang 12 am kaya medyo dapat magready na.

"Andrea! Your cousins called, they'lle be here any time now. So you need to be ready." My mom said smiling.

Tumahimik lahat nang ipinaalala ng nanay ko na paalis na talaga ako.

"Alam nyo guys mamimiss ko kayo! And wag nang sad ha? Babalik ako, pagkatapos ko mag aral dun." I told them convincingly.

"Sabi mo yan ah? Pero pwede bang dumating ka sa mga debut namin? 2 years after pa naman pero please mangako ka na in advance. Pagsasabay-savayin na lang namin para isahan na lang." Namimilit na sabi ni Kath habang umiiyak.

"Oo ba! Promise ko, ill be here on your debut! Ako siguro di na magdedebut. Kasi mauuna ako sa inyo lahat eh. Dun na siguro ako magcecelebrate."

"Pinky swear?" Itinaas ni Aly yung hinliliit nya habang umiiyak.

"Pinky swear. Wag ka na umiyak!" Inilagay ko din yung hinliliit ko at pinatahan sya.

Naggroup hug kami bago magsitayuan.

Tinulungan nila ako sa nga gamit ko. At naghintay kami sa sala.

Maya maya lang may bumusina na sa labas.

Dun na lang biglang umiyak si Anne, sya pa naman yun di agad napapaiyak sa kahit matinding problema o bagay.

Nagyakapan na lang kami and we said our goodbye's.

Sobrang hirap pala talagang magpaalam na ikaw yung aalis, kesa sa nagpapaalam sa aalis. Doble o triple pa pala yung epekto. Na para bang ikaw yung mang iiwan.

I was crying habang pasakay sa kotse. It was too heartbreaking pero mukhang hanggang dito na lang muna talaga, kailangan munang matanggal yung sakit dito sa dibdib ko, bago ako bumalik at sa pagbabalik ko bagong ako na yung ipapakita ko. I'll be successful, at gagamitin ko tong sakit na to para mas lumaban at mas maging matatag.

And i promise myself that this is the last time i would even cry because of pain because the next time i'll cry, ill make sure it's tears of joy and not because im hurt.

Third Persons POV

Habang nag aantay ang magpipinsang Montemayor sa Airport para tawagin ang flight nila, may isang taong patungo sa airport upang pigilan sila.

Hindi na nya alam ang gagawin sa pagmamadali, inabot pa ng traffic kaya wala syang nagawa kundi takbuhin ang airport.

Sa kabilang banda naman tinawag na ang flight nila Andrea. Tumayo na sila at naghandang umalis.

Hindi na sila naabutan at napigilan.

"Bakit ka umalis? Wala na ba talaga Andrea? Wala na ba talaga?"

Umiiyak syang napaluhod sa tapat ng Airport.

"Sige hahayaan kitang umalis ngayon pero kapag bumalik ka babalik ka din sakin Andrea. Babalik ka din sakin, tayo din sa huli. I'll make sure of that. You'll fall inlove again, over and over again." Dwayne finally said.

It was too sure that he even wiped his tears off, stand up at umalis.

He' too sure to get Andrea back when the right time comes.

That she's going to fall inlove over and over again...

------—•–------------------------------------------
Please Vote and Comment!

Xoxo
MOTL

The REAL METahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon