Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 20

"Ακομα δεν καταλαβαινω που το πας."

"Ακουσε με χωρις να με διακοψεις. Πριν λιγο μου τηλεφωνησαν...οι γονεις μου. Και θα ερθουν εδω. Θυμασαι τον Νικο;" με ρωτησε και κουνησα το κεφαλι μου θετικα. "Ειπε στον πατερα μου οτι γνωρισε την κοπελα μου. Και θα ερθουν εδω για να την γνωρισουν." συνεχισε διστακτικα.

"Δεν καταλαβαινω." του ειπα και τον ειδα να αναστεναζει.

"Η κοπελα αυτη εισαι εσυ."

"Τι; Πλακα κανεις."

"Μιλαω σοβαρα."

"Γιατι δεν τους λες την αληθεια."

"Δεν θελω να τους απογοητευσω. Χαρηκαν πολυ. Και...'' αρχισε να λεει αλλα τον διεκοψα. Το προσωπο του πηρε το υφος ενος παιδιου που του πηραν το γλυφιτζουρι.

"Ενταξει δεν χρειαζεται να κλαψεις."

"Αν ειναι για να σε πεισω." μου ειπε και με κοιταξε στα ματια. Δεν ξερω για ποση ωρα κοιταζομασταν. Δεν μπορω να αποκρυπτογραφησω το βλεμμα του. Οταν με κοιταει νιωθω παραξενα.

Ωραια παραξενα.

"Λοιπον τι λες να παμε για ενα καφε και να το συζητησουμε." η φωνη του με εβγαλε απο τις σκεψεις μου.

"Εσυ και εγω;" τον ρωτησα εκπληκτη.

"Δεν νομιζεις οτι πρεπει να κανουμε μια καινουργια αρχη;"

"Μια καινουργια αρχη για το συμφερον σου η γιατι το θελεις;" οι λεξεις βγηκαν μονες τους απο τα χειλια μου. Δεν πιστευω οτι ρωτησα εγω τετοιο πραγμα!

"Ισως και να το θελω....Λοιπον παμε;"

"Παμε."

******

Μπηκαμε μεσα στο μαγαζι και η διαφορα θερμοκρασιας ηταν αισθητη. Αυτες τις μερες κανει τσουχτερο κρυο.

Η ατμοσφαιρα στο μαγαζι ηταν ηρεμη και ζεστη. Καθως παρατηρουσα τον χωρο το ματι μου επεσε σε ενα τραπεζι.

Εε οχι ρε φιλε! Τοση τυχη πια!

Στο τραπεζι απεναντι ειναι η ξινη. Θυμαστε την Λαουρα; Ναι, το τσουλακι απο την δεξιωση.

Οταν μας ειδε... Ακυρο. Οταν ειδε τον Αχιλλεα χαμογελασε. Ειναι τοσο ψευτικη. Οπως και το ψευτικο χαμογελο που εχει στη μουρη της.

Και εκτος απο το ψευτικο χαμογελο στη μουρη της εχει 20 κιλα make up! Που πας ετσι πρωινιατικα κουκλιτσα μου;

Μας εκανε νοημα με το χερι της να παμε εκει.

Και ναι. Πηγαμε.

"Αχιλλεα ποσο χαιρομαι που σε βλεπω!" του ειπε και του χαμογελασε.

Ειμαι και εγω εδω!

"Γεια σου...πες μου λιγο το ονομα σου γιατι το ξεχασα."

Καλα τωρα αν την αρπαξω απο το μαλλια και την φυτεψω θα φταιω;

Ειναι που ειναι γλαστρα, τι πειραζει να κανει και λιγο το δεντρο. Αα! Ξεχασα και τα 20 κιλα make up. Ετσι αλλαζει το πραγμα.

Γινεται χριστουγεννιατικο δεντρο!

"Καθίστε μαζι μου. Περιμενω μια φιλη μου που μαλλον δεν θα ερθει."

Ενταξει δεν της ηταν και πολυ δυσκολο να πεισει τον Αχιλλεα. Αλλα καλος ειναι και αυτος. Εδω ηρθαμε για να συζητησουμε οι δυο μας.

Μετα απο αρκετη ωρα ο Αχιλλεας πηγε στην τουαλετα. Μολις εφυγε το χαμογελο της εξαφανιστικε απο τη μουρη της. Πηρε το υφος της ντιβας και με κοιταξε.

Και τωρα οι δυο μας ομορφη! Χα!

"Απορω τι σου βρηκε γλυκια μου. Δεν μιλησες ουτε μια φορα απο την στιγμη που με ειδες. Εισαι σαν παγοβουνο." Το τελευταιο το ειπε και γελασε μονη της. Τι αθλιο χιουμορ.

Αντε ας γελασουμε ολοι μας! Για χαρη της! Κριμα ειναι.

"Εσυ γλυκια μου εισαι σαν τον ηλιο!" της ειπα και της χαμογελασα ειρωνικα.

"Τι εννοεις;"

"Δεν βλεπεσαι!" της απαντησα και το στομα της ανοιξε σαν να μην πιστευε τι ειπα μολις τωρα.

"Σταματα να με προσβαλεις."

"Μου δινεις το δικαιωμα να σε προσβαλω.''

"Συγγνωμη, με αποκαλεις ευκολη;" με ρωτησε και καλα θιγμενη.

"Δεν σε λεω ευκολη. Απλα αν τα ποδια σου ειχαν κωδικο...θα ηταν 1 2 3."