Perfecte problemen

Tears Of Fire 1

Angel POV

Dit jaar wordt anders dan alle anderen. Renèssmay en Remus hebben het goedgemaakt en Nessi gaat met hem mee om meer te weten te komen over hun verleden... Nessi is namelijk gebeten door een weerwolf, deze zomervakantie. Ik vind het zò erg voor haar! Gelukkig is Remus er voor haar om haar te helpen. Hij kan haar helpen het te controleren en ze hoeft niet in haar eentje te veranderen. Ze hebben nog niks, maar dat gaat veranderen. Tenminste, dat denk ik.

Ik heb besloten niemand meer te vertrouwen, behalve Remus, Sirius, James en Lily. Ik weet zeker dat zij niks zullen doen. Ik vertrouw de rest van mijn vrienden ook wel, maar dat is anders. Ik vertrouwde Fausta ook. Maar uiteindelijk.. uiteindelijk bleken 2 van mijn beste vrienden de verraders zijn...

Lily is onder water. Ze wil geen meermin meer zijn en gaat daar kijken of ze haar krachten weg kan halen. Ze wil ook nog even kijken of ze Kyara veilig kan spreken, zonder dat ze vermoord wordt, want ze wil meer weten. Waarschijnlijk is ze nog niet terug als school begint, dus de trein gaat een leger zijn. James en Sirius komen wel naar school, Peter en Ezgi ook, maar de andere meiden mogen niet.

Dus dan aan het begin van het jaar zijn we met z'n vijven . Ezgi, Peter, Sirius, James en ik.

En dat is nu..

Ik loop door de trein.

''Wings!''

''Gaffel!''

We geven elkaar een vriendschappelijke knuffel.

''Heb jij Sluipvoet gezien?''

''Nee, nog niet... Peter zit als in de coupé''

''Ezgi ook... Oeeh!''

''je weet dat Peter..''

''Heel erg lelijk is en dat geen meisje op deze wereld hem leuk zal vinden in zijn hele leven?''

Hij kijkt me aan met zo'n blik van Je-Hebt-Gelijk-Maar-Dat-Is-Niet-Aardig waardoor ik heel hard moet lachen. Eerste jaars kijken me raar aan, waarschijnlijk of omdat ik zo hard zit te lachen of omdat mijn haar heel er heel cool uitziet. Het is heel fel geel en het geeft een beetje licht. Ik vind het echt supercool! Het is vorige jaren lichter geworden, maar ik dacht dat het natuurlijk was... Maar deze zomer ging het lichtgeven. Eerst snapte ik het niet, maar ik denk dat het te maken heeft met engelen. Ik ging een paar dagen geleden door mijn portaal in mijn slaapkamer naar Lèon toe om het te vragen. Hij is al langer engel, snappie?

Hij zei dat dit een engelengave is. Het heeft zijn voordelen, maar ook nadelen. Het is natuurlijk cool om je haar te kunnen kleuren wanneer je wil, maar het verraad wel je gevoelens. Het veranderd van kleur als ik verdrietig, boos, blij en noem maar op ben. Als ik verdrietig ben word het blauw, blij geel, boos rood en als ik bang ben word het zwart.

''Hey, wat is er met je haar gebeurd?'', vraagt Peter als we de coupé inlopen. Ik kijk naar mijn haar. Groen... Die kende ik nog niet.. Misschien een combinatie van verdrietig en blij? Blij omdat ik weer op school ben en verdrietig omdat Sluipvoet er nog niet is terwijl de trein allang is vertrokken?

''Iets van engelen..'', mompel ik.

''Heet dat niet transformagiër?'', vraagt Ezgi.

''Bij tovenaars noemen ze het Transformagiër, maar engelen noemen ze Mutangel's als ze deze gave hebben. Mijn ouders hadden deze gave ook'', zeg ik. Ik heb ze nooit verteld over mijn ouders, dat hoeven ze trouwens ook niet te weten ook. eigenlijk vind ik het niet erg dat ze dood zijn. Mijn vader was een soort voorloper van Jeweetwel en mijn moeder was iemand die het heerlijk vond om mensen te martelen. Een soort hobby van haar. Ze oefende op mij, maar na een tijdje kon ik tegen de cruciatusvloek, dus werd het gewoon met messen en dat soort shit. Ik kom uit een vreselijke familie, waardoor ik ook bang was om een Zwadderaar te worden.

En ik moet nog iets kwijt:

weet je nog dat ik vertelde hoe ik bij de duistere en goede kant werd afgewezen? Nouja.. Ik begon bij de goede kant. Maar toen ik een jaar of 10 was werd het de duistere zijde. Ik voelde geen pijn meer, door mijn moeder. Alco, de keizer aan de duistere zijde, had veel vertrouwen in mij. Iemand met een Voldemord-de-tweede vader en een martelende moeder kon toch niet een mietje zijn? En hij had gelijk ook. Ik leek op mijn moeder, vond hij. Maar ik hield er niet ècht van om anderen dingen aan te doen... Ik wilde alleen kennis en training. Ik was dapper en vastberaden om niet te stoppen voor ik getraint was. Toen ik 13 was en de training van een soort huurmoordenaar had gehad, ben ik gevlucht. Ik was ogelofelijk sterk en had het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Met 'de hele wereld' bedoel ik dus Olivia... Niet dus.

Ik heb nooit iemand hierover verteld, omdat het nu al te laat is. Het is best heftig en daarom is het raar als ik er nu mee kom. Ik heb 4 jaar gelogen!