LoveKada (ON-GOING)

UNEDITED

Sophia's POV

Iyak lang ako ng iyak that time. Hindi ko na kinaya kaya hindi ko na din pinigilan. Ano ba kasi talaga ang nangyari?

*Flashback

Nagpaalam na ko sa tropa na hindi kami sasabay ni Justine sakanila kasi may pupuntahan pa kami when in fact wala naman talaga. Ang bagal kasi nila maglakad, akala mong may prusisyon e uwing uwi na ko kaya eto, hinila ko na si Justine para mauna na kami. At first, nagrereklamo pa but then ng sinabihan ko na bakit hindi siya nakiride agad agad e narealize niya din naman ang gusto kong iparating. Hindi din naman kami dumaretso ni Justine sa bahay, instead dinala niya ko sa isang park na medyo malapit sa subdivision namin. Nagtaka naman ako but eventually naisip ko na baka tinotoo na niya na may pupuntahan nga kami. 

We sat on one of the bench at the park. Pinapanood lang namin ang batang naglalaro kasama ang kanilang mga yaya, pati na din ang iba na masayang kumakain ng icecream at ng kung ano pa. Napapangiti na lang ako sa mga nakikita ko ng biglang hawakan ni Justine ang kamay ko kaya naman napalingon ako sakaniya. Hindi ko madistuingushed kung ano ang nararamdaman niya but then I managed to smile at him

"Bakit?" hindi ko alam kung bakit pero yan na lang talaga ang nasabi ko agad. Bigla akong kinabahan but then hindi ko pinahalata sakaniya. Nakatitig lang siya sa mga kamay ko na hawak hawak niya.

"What if ..." 

"What?" kalmado pero may irita na sabi ko

"What if, I leave the country?" Seryoso niyang tanong sakin habang nakatitig sa mga mata ko, he even hold my hand tighter.

Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko nung tinanong niya iyon. Kahit ba sabihin nating what if pa yon, may chance na maging totoo yon. Pero hindi dapat ako maniwala agad agad, dahil what if nga lang daw diba? Kalma Sophia, what if lang yan

"What if, suntukin kaya kita?" pagbibiro ko sakaniya sabay tawa ko to ease the too much pressure between us. Pero bumalik nanaman yung mabigat na atmosphere nung tumigil ako sa pagtawa at marealize ko na ako lang ang tumawa. Seryoso pa din siya

"Hay nako, hindi magandang what if yan Ramos." sabi ko sabay tingin sa harapan ko.

"Tara na, ihahatid na kita" he said as he pulled his hands on mine and walked slowly towards his car.

Nakatingin lang ako sa kaniya habang palayo siya sa pwesto ko. Unti unti kong nararamdaman ang mga luha na gustong tumulo mula sa mata ko pero inunahan ko na to. Pinunasan ko agad agad ang mata ko at pumunta sa ibang direksyon. Tinawag pa niya ko pero hindi ko na siya nilingon. Dali dali akong pumara ng tricycle at nagpahatid hanggang loob ng subdivision namin.

*END OF FLASHBACK

Yun ang dahilan kung bakit ko siya hindi pinapansin kanina at kung bakit hindi ko siya ininvite sa movie marathon namin kanina. Masyiado pa din akong nagpapadala sa nangyari kagabi. Hindi nyo naman ako masisisi kasi ang sakit lang isipin na aalis siya ng bansa.