Moordlustige bedoelingen - Aan mijn geliefde Maraclea

Hoofdstuk 5 - Vergadering

(mocht het niet duidelijk zijn. Vanaf hier verteld Alex weer over het verleden)

--------

Er waren nu weken verstreken. Op de een of andere manier voelde Alex zich raar. Nu hij een kamergenoot had leek alles plotseling zo anders te zijn. Hij zorgde er wel voor dat hij zo min mogelijk in zijn eigen gedeelde slaapkamer verbleef, maar toch was er iets dat hem altijd weer naar Nigel toetrok. Hij trof hem overal. Niet alleen leken ze nu ook dezelfde klassen te volgen, maar leken ze ook allebei op dezelfde plekken te zijn. Waar Alex ook maar was – op het gebied van school. Zijn nieuwe kamergenoot leek wel een stalker die zich daar zelf niet bewust van was, maar verder ook geen contact met hem opzocht. Ze spraken elkaar verder ook zelden.

Het was donderdag. Een normale, sombere, winterse dag waarop Alex gedwongen als laatste les Godsdienst moest volgen. Echter voordat de les begon hadden we nog een half uur pauze, en een slecht geplande bijeenkomst in de grote zaal. Het ging over het toneelstuk dat binnenkort in de kerk zou worden opgevoerd. Normaal gesproken hield iedere school altijd gewoon zijn eigen opvoeringen - niet uitmakend of het nou een jongensschool, meisjesschool of openbare school was – maar deze keer was dat anders. Twee scholen werden nu samengevoegd. Het St. Barnabus College, de school waar Alex op zat, en het Sansley College. Alex kon nog goed herinneren hoe hij twee jaar geleden een vrouw had moeten spelen in een stuk over Byron. Zijn geliefde, om precies te zijn. Hoe ongelofelijk stom was dat? Ze zaten op een religieuze school. Homoseksualiteit werd niet getolereerd – of in ieder geval niet bepaald gewaardeerd - en toch werden ze gedwongen als een travestiet in een toneelstuk te spelen omdat ze alleen maar over jongens beschikten op de school en het verdomde meisjes via via te regelen. Dit stuk moest wel verbetering bezitten, ging er toen door Alex heen. Dat moest wel. Er zaten nu tenminste ook meisjes in het stuk. Echte meisjes. Meisjes zoals Susan Mueller.

‘Opstaan,’ galmde er door de grote zaal. Alle studenten kwamen tegelijkertijd overeind en rechtten hun ruggen. Orgelmuziek galmde door de ruimte, en Meneer Forbes kwam langzaam door het gangpad in het midden van de zaal naar voren lopen. Plechtig hield hij een bordeaux rode bijbel tegen zijn borst geklampt, en werd hij gevolgd door Meneer MacDonaldson, de godsdienstleraar, en Meneer Hamilton. Hij was de onderdirecteur.

Alle leerlingen toverde hun pocketbijbel tevoorschijn, en uit volle borst begonnen ze “Onward Christain Soldiers” te zingen. Alle leerlingen, op twee na.

“Heb je ooit het gevoel gehad dat er iemand in je hoofd zat te luisteren naar je gedachtes? Ik las ooit een artikel op een website die ging over hoe twee mensen met elkaar konden communiceren doormiddel van hun geest, mijlen van elkaar af. Stel je eens voor als dat echt zou kunnen. Jou donkerste geheimen zwevend door de lucht als radiogolven, wachtend om opgepikt te worden door nieuwsgierige vreemdelingen…”

Alex zong niet. In tegenstelling zelfs. Zonder ook maar moeite te doen om de pocket bijbel van zijn stoel te halen staarde hij zich uit. Zijn ogen waren gericht op een onduidelijk punt, totdat hij plotseling een stevige aanwezigheid voelde in zijn hoofd. Hij voelde hoe iemands ogen op de zijne werden gepind. Hoe iemand zijn ziel leek op te zuigen. Het was Nigel Colbie.

“Deze jongen had iets…”

In eerste instantie was het slechts een vluchtige blik over de schouder geweest – onschuldig, en slechts geschonken door de hoeken van zijn hypnotiserende blauwe ogen – om vervolgens weer voor zich uit te staren. Maar toen draaide hij zich weer om. Dit keer anders. Hij draaide zijn hoofd zodanig waardoor hij over zijn schouder recht in Alex zijn ogen keek. Alex voelde onmiddellijk zijn aanwezigheid, alsof Nigel zojuist zijn naam had uitgeschreeuwd over de koppen van zijn medestudenten. Zonder dat ze beide iets zeiden bleven ze elkaar aanstaren. Pas toen de orgelmuziek was weggevaagd en iedereen zijn ogen op Meneer Forbes had gericht draaide Nigel zich weer terug. Het lied was afgelopen. Nu kwam het korte gebed.