Het was niks, toch?

26. Julius

Als ik mijn ogen open, zie ik Ace naast me liggen. Dat is waar ook! Ik was helemaal vergeten dat hij bleef slapen. Ik stap uit mijn bed en loop half dronken van de slaap naar de badkamer. Tenminste, dat probeer ik. Ik knal tegen de deur aan. 'Misschien moet ik de deur opendoen,' mompel ik. Ik open de deur en kom zonder verdere problemen bij de badkamer aan.

Ik kijk op de klok. Het is al tien uur en Ace is nog steeds niet wakker. Gelukkig hebben we vandaag geen school. Ik ben al zeker een uur wakker. Nu heb ik wel een excuus. Ik kan tegen Ace zeggen dat ik in dat uur al heb gegeten. Ik glimlach.

Nu Ace toch slaapt, heb ik wat tijd voor mezelf. Ik ga naar de site. Ik ga echt niet naar Ace luisteren. Wat denkt hij wel! Ik begin de tips te lezen. Drink veel water. Dat doe ik al. Als je ijskoud water drinkt, verbrand je meer calorieën. Dat moet ik doen. Beweeg veel. Ik moet inderdaad meer gaan sporten. Zorg dat je nooit stil zit. Dit is een goede. Dus als ik zit, zoals nu, moet ik met mijn voet bewegen. Ik sluit mijn mobiel af en trek mijn sportkleding aan. Laat ik maar gaan hardlopen!

Hijgend kom ik even later weer binnenlopen. Ace is inmiddels wakker. 'Waar was je?' vraagt hij. 'Een klein rondje hardlopen,' antwoord ik. Hij kijkt me wantrouwig aan. 'Je hardloopt nooit?' 'Je was nog niet wakker en ik verveelde me,' zeg ik simpelweg. Waarom moet hij nou zo doorvragen?

Ace komt naar me toe lopen. Hij pakt mijn handen vast. 'Je doet dit toch niet om af te vallen?' vraagt hij zacht. 'Natuurlijk niet,' zeg ik. Hij schudt ongelovig zijn hoofd. Hij gelooft me niet. Natuurlijk niet! Ik geloof het zelf ook niet meer.

'Verdomme!' roept Ace uit. Hij draait zich om. 'Waarom doe je me dit aan, Julius?' Ik durf niet naar hem te kijken. Ik heb hem boos gemaakt. En normaal is hij niet eens zo snel boos. 'Je zou niet meer op die site kijken!' schreeuwt hij. 'Je had het beloofd. En nu lieg je me gewoon voor.' Zijn stem hapert. Ik loop naar hem toe en sla een arm op hem heen. Ik schrik als ik naar zijn gezicht kijk. Hij is in tranen.

'Kijk toch een keertje naar jezelf!' roept hij. 'Dit is niet normaal meer!' Ik laat hem los en loop naar de spiegel. 'Ik ben niet dun,' fluister ik. Hij loopt naar me toe en schudt me door elkaar. 'Hoe kan ik het je laten inzien. Je bent net een skelet!' fluistert hij. Ik kijk naar mezelf. Nee, ik ben absoluut geen skelet. Misschien iets dunner dan eerst, maar niet dun.

'Wat wil je dan dat ik doe?' vraag ik. 'Eten, idioot!' schreeuwt hij als antwoord. Ik kijk naar de vloer. Misschien heeft Ace gelijk. Misschien moet ik proberen te eten. Maar waarom wil ik dat dan niet?