Het was niks, toch?

17. Ace

Ik open mijn ogen. Naast me ligt Julius. Gisteren was zwaar. We moesten alles opbiechten aan onze ouders. Julius' ouders reageerden goed. Helaas moest mijn vader er een heel drama van maken. Daarom zijn we weggegaan.

Ik buig me over Julius heen en kus hem op zijn lippen. Hij opent zijn ogen. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Hij kust me terug.

We besluiten naar beneden te gaan. We pakken zwijgend de ontbijtspullen en beginnen te eten. Het valt me op dat Julius heel weinig eet. Hij excuseert zich en loopt van tafel. Stilletjes sluip ik hem achterna. Julius gaat de wc in en even later hoor ik hem overgeven.

Als hij de wc uitloopt, ziet hij mij. Zijn gezicht betrekt. 'Zeg alsjeblieft niks,' fluistert hij. Ik kijk hem vol ongeloof aan. Dit wist ik zelfs niet.

We lopen naar zijn kamer en gaan op zijn bed zitten. 'Hoelang is dit al bezig?' vraag ik. 'Lang,' antwoordt Julius simpelweg. 'Waarom doe je dit?' vraag ik. 'Dat wil ik gewoon,' zegt hij. 'Er moet toch een reden voor zijn,' zeg ik. 'Laat me nou maar gewoon mijn ding doen!' roept hij uit.

Meteen daarna buigt Julius zijn hoofd. 'Sorry,' zegt hij zacht. Ik sla een arm over hem heen. 'Ik snap dat dit een moeilijk onderwerp voor je is.'

Na een tijdje ga ik weer naar huis. Ik kijk om het hoekje van de woonkamer. Mijn vader en moeder zitten op de bank. 'Hoi,' zeg ik zacht en ik ga naast ze zitten.

Mijn vader kijkt me vol minachting aan. 'Dit is mijn zoon niet,' zegt hij. 'Mijn zoon is geen homo.' 'Jouw zoon is wel homoseksueel!' roep ik kwaad uit. 'Dat is hij niet!' schreeuwt mijn vader terug. Hij staat op. Ik sta ook op. 'Jouw zoon is gewoon homoseksueel, accepteer het nou gewoon!' roep ik in zijn gezicht. 'Dan is hij mijn zoon niet meer,' antwoordt hij. 'Dat is flink balen voor je!' kaats ik terug. Dan slaat mijn vader me in mijn gezicht. Verschrikt deins ik achteruit met mijn hand voor mijn wang. Ik word nog een keer geslagen en nog een keer en nog een keer. 

Mijn moeder snelt op ons af. 'Zijn jullie nou helemaal gek geworden!' gilt ze. 'Dit kan niet.' Ik hou mijn hand tegen mijn wang. Het doet pijn. Mijn moeder draait zich om naar mijn vader. Ze prikt in zijn borstkast. 'Weet je hoeveel homo's er in één dag in elkaar geslagen worden, omdat ze homoseksueel zijn. En ineens besluit jij om ook een homo in elkaar te slaan. Je bent niet goed bij je hoofd! Je gaat je eigen zoon toch niet slaan? Weet je? Jouw zoon is homoseksueel en daar heb jij niks over te beslissen!'

Ik sluip naar mijn kamer. Mijn moeder loopt me achterna. Ze gaat naast me zitten. 'Ik respecteer je zoals je bent,' zegt ze. 'Ik zal proberen om met je vader te praten. Hij weet niks. Ik ben er trots op dat jij durft te zijn wie je bent.' Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd.