Can't hold us

Bijna

Na een uurtje zegt Liam dat hij mijn huis ook wel eens van binnen wilt zien.
Mijn vader is niet thuis gelukkig, dus het zou geen probleem moeten zijn.

Als ik de deur open doe, gooi ik mijn sleutels in het bakje naast de deur.
Liam volgt me de gang ik en zijn mond valt open. Ik doe de deur achter hem dicht.

"Hier woon je met je vader? Alleen jullie twee?" Vraagt Liam.
"Ja. Ik vind het ook een beetje over de top," zeg ik.

Ik duw hem de trappen op naar mijn eigen verdieping.
Als hij mijn kamer in loopt, stap ik snel voor hem. Zijn mond staat nog steeds open. Ik leg mijn vinger onder zijn kin en duw zijn onderkaak omhoog. "Je vangt vliegen," Zeg ik.
Hij lacht. "Het zou niet de eerste keer zijn," Grapt hij. "Ieuw!"

Liam gaat op mijn bed zitten, en kijkt mijn kamer rond. "Volgens mij is je favoriete kleur groen," zegt Liam.
"Volgens mij zou je daar wel eens gelijk in kunnen hebben," zeg ik tegen Liam.

"Je gaat het toch wel doen hè?" Vraagt hij weer. "Ik wil best bij het lacrosse team Liam, maar die keuze is niet aan mij. Laten we de coach eerst maar eens beslissen wat hij van me vindt," vertel ik Liam.

"Maar je haalt het vast wel. Punt een: hij vroeg jou, een meisje, bij een team vol jongens. Punt twee: je bent een natuurtalent. Als hij je nu niet toe laat is hij gek," zegt Liam.
"Dank je Liam." Zeg ik zachtjes.

Even later, ga ik heel even naar de WC, en als ik terug kom, zie ik dat Liam naar een stapel met foto's die ik ooit gemaakt heb of die ooit van mij gemaakt zijn die ik leuk vind aan het kijken is.

"Ben jij dit?" Vraagt hij, wijzend naar een foto van een tien jarig meisje met een hockey stick.
"Ja." Antwoord ik.

Op de foto draai ik mijn haar in een staart, ik hang een beetje. Naar de zijkant en heb mijn stick stevig vast. Ik draag een oranje shirt met een wit broekje en gele polsbandjes.
"Waarom heb je oranje kleding aan?" Vraagt Liam.
"Omdat oranje de staatskleur van Nederland is. Je weet wel, waar ik vandaan kom," Zeg ik. Liam lacht. "Oranje staat je goed," Zegt hij zachtjes, snel doorgaand naar een andere foto.

De foto is van een donker blauwe lucht. Hij is 's avonds genomen. De maan kwam net achter een wolk vandaan. Het was winter, en de sneeuw in de straat werd door het maanlicht verlicht.

"Mooie foto's," zegt Liam. "Dank je, ik maak ze zelf. Fotografie is een van mijn hobby's," leg ik uit. Hij knikt. "Je bent er echt heel goed in," zegt hij.

Hij kijkt me recht in mijn ogen aan, langzaam komt zijn gezicht dichter bij het mijne. Maar net voordat onze lippen elkaar raken, zoemt mijn telefoon. Liam zet snel een stap naar achteren. "Sorry, ik weet niet wat me bezielde," Zegt hij. "Nee, het maakt niets uit. Het spijt mij," Zeg ik snel.

Liam pakt mijn telefoon van mijn bureau, klikt het scherm aan, en kijkt van wie het is.
"Mason," zegt hij, en hij gooit mijn telefoon. Ik vang het apparaat en lees het  bericht voor.

Hey Roaden.
Als je het team haalt, geef ik je morgen een adres. Dan gooien we een feestje met het team.
~Mason

"Moet je doen. Is leuk," zegt Liam. "Maar dan ben ik zo alleen," zeg ik tegen Liam. "Dat ben je niet. Bijna iedereen neemt zijn vriendin mee. Dus ook Kira en Malia zullen er zijn. En het feestje zal bij Lydia thuis zijn," Zegt Liam.

"En wij dan?" Vraag ik.
"Wel, ehm. Ik ga dan alleen. En als jij het team haalt heb je nog meer jongens om je heen hangen, dus jij vind vast wel iemand anders," zegt Liam tegen mij.

Zei hij nu iemand anders? Dus wou hij eigenlijk met mij?

"Maar wat nu als ik niet met iemand anders naar het feestje wil?" Vraag ik aan Liam. Hij kijkt me ineens recht aan. "Hoe bedoel je?" Vraagt hij.
"Wat als ik met jou naar het feestje wil? Of ik het team nu haal of niet," vraag ik aan Liam.
Ik zie de glinstering in zijn ogen.
"Als vrienden of als stel?" Vraagt hij aan mij. "Als jij als stel wilt gaan vind ik dat prima," zeg ik grijnzend van oor tot oor.
"Dan gaan we dus als stel." Zegt hij glimlachend.

Vervolgens gaat zijn telefoon.
"Mag ik hier blijven eten? Mijn stief vader kookt, en dan is het meestal niet te eten." Zegt Liam. "Tuurlijk." Lach ik, en ik ren de trap af.

Als ik op de koelkast kijk, zie ik een briefje van mijn vader hangen.

-hier, bestel maar een pizza voor jezelf. Ik ben pas laat thuis. Pap-

Helaas is het maar geld voor een pizza. Nou ja, jammer dan.

"Je vind het toch niet erg om er eentje te delen hè?" Vraag ik. "No Problemo." Zegt Liam.

Vervolgens bestel ik pizza. En niet heel veel later wordt hij geleverd. Ik bedank de bezorger en loop met de pizza in mijn handen naar de bank in mijn eigen woon kamer (op mijn verdieping) toe, waar Liam al klaar zat.
"Hier," zeg ik, en ik handig hem de pizza doos over. Hij opent de doos en de geur vult de ruimte.
"Mmm,"Zeg ik.

Liam en ik eten beiden een halve pizza.

Vervolgens ruim ik de doos op. Als ik weer naar boven loop, zit hij niet meer op de bank. Ik kijk de kamer rond en voel op eens twee handen op mijn schouders. Ik schrik me kapot. "Jeesh Liam! Ik schrik me kapot!" Gil ik.
Hij draait me om en pakt mijn armen vast. "Dan schrik niet zo," Zegt hij.

Vervolgens duwt hij me naar de bank toe en trekt me op zijn schoot.

"Waarom zei je dat? Tegen de coach?" Vraagt Liam. "Wat?" Vraag ik hem. "Dat je het geen probleem vond om met de jongens samen om te kleden?" Vraagt hij.

"Omdat ik dat geen probleem vind," zeg ik. "Waarom niet?" Vraagt Liam. "Wel, jij staart naar me, dus dat kan ik van een aantal andere jongens ook nog wel hebben. Plus, als jullie je omkleden hebben jullie allemaal geen shirt aan, en dat vind bijna ieder meisje leuk," zeg ik tegen Liam. "Oh, oké," zucht Liam. Ik leg mijn hand op zijn borstkas en draai me naar hem toe. "Maak je geen zorgen. Ik ben van jou," zeg ik liefkozend.