Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 11

"Περιμενω την καταλληλη."

"Ασε μας ρε μαγκα! Αντε πες τι θες να τελειωνουμε."

"Ξεχασες το σκουφακι σου εδω."

"Και;"

"Μολων λαβε."

"Ελα μου;"

"Ελα να το παρεις. Χαζο!"

"Δεν μπορω να ερθω. Μπορεις να μου το φερεις;"

"Οταν βρω ελευθερο χρονο θα ερθω να σου το φερω. Θα σου στειλω μηνυμα."

"Καλα."

"Αντε πιες το γαλατακι σου και νανι."

"Βρε αϊ στο διαολο."

"Με τρελενεις οταν αγριευεις."

"Καληνυχτα Αλεξη."

"Καληνυχτα μικρο." μου ειπε και τερματησα την κληση.

"Ααα!!" γυρισα το σωμα μου και τον βρηκα ακριβως πισω μου.

"Ειμαι τρομαχτικος;" με ρωτησε. Την νυχτα περισσοτερο.

"Εε κατι λιγο." του ειπα.

"Παλι κατι σκεφτηκες." πως στο διαολο το καταλαβαινει; ουτε να σκεφτομαστε ελευθερα δεν μπορουμε! Ελεος!

"Προτιμας να στα λεω;" ρωτησα ειρωνικα.

"Προτιμω!"

"Ωραια! Τη νυχτα εισαι περισσοτερο τρομαχτικος. Αυτο σκεφτηκα. Μπορεις να μου πεις τι θελεις. Αν μεινω εδω ακομα λιγο, νομιζω οτι θα γινω παγακι"

"Η κορη σου."

"Τι η κορη μου; κοιτα αν σου εκανε οτιδηποτε, το ξερω, ειναι λιγο ζωηρη, ισως και πολυ αλλα.."

"Μου ειπε να σου πω καληνυχτα γιατι θα κοιμηθει και δεν θα προλαβει." με διεκοψε.

"Εε;"

"Αυτο ηθελα να σου πω."

"Η Ελενη; σε εσενα; πως;"

"Σε εψαχνα, πηγα στο δωματιο σου και μου ανοιξε."

"Αα. Ευχαριστώ υποθέτω."

"Ειναι πολυ ομορφη."

"Στη μανα της εμοιασε." πλακα κανω. Μου μοιαζει ελαχιστα. Τα περισσοτερα χαρακτηριστικα της τα κληρονομησε απο τον πατερα της.

"Και γλωσσου. Να υποθεσω οτι και αυτο απο εσενα το πηρε;"

"Ελα, μην ακουω αηδιες!" του ειπα και ξεκινησα να παω στην επαυλη.
Δεν αντεχω αλλο το κρυο.

"Που πας παλι;" με ρωτησε.

"Παω στην επαυλη. Παγωσα εδω."

"Περιμενε ερχομαι και εγω." μου φωναξε.

Οταν φτασαμε στην επαυλη ολα τα φωτα ηταν κλειστα.

"Ειμαι πτωμα. Καληνυχτα!" Ψιθύρησα αλλα η φωνη του παλι με διεκοψε.

"Αυριο θα ερθεις;"

"Αυτο σε καιει τοση ωρα έτσι; Θα ερθω. Και δεν προκειτε να κανω καμια βλακεια. Μεινε ησυχος. Οπως σου ειπα και πριν, για την πλακα θα ερθω." με κοιταξε με ανασηκωμενο το δεξι φρυδι.

"Δεν μου αρεσουν αυτα που λες." μου ειπε χαμηλοφωνα και γελασα ειρωνικα.

"Που να ξερες και αυτα που σκεφτομαι."

"Ισως και να τα ξερω."

"Εσυ δεν μου ειπες οτι προτιμας να στα λεω; λοιπον, αυτο κανω. Καληνυχτα αφεντικο."

~Οπτικη γωνια Αχιλλεα~

Οταν εξαφανιστικε απο μπροστα μου ενα χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο μου. Τι ηλιθια!

Ηθοποιος επρεπε να γινω!

Ειναι τοσο ευκολοπιστη, τοσο αθωα. Απλα παριστανα τον ευγενικο για λιγη ωρα. Μολις φτασει στο τελος της η αυριανη μερα, επιστρεφω στον παλιο καλο μου εαυτουλη. Ποσο δυσκολο θα ειναι;

Τιποτα δεν θα παει στραβα.

Δεν φταιω εγω που ειναι ηλιθια και εχαψε τοσες μαλακιες.

Ανεβηκα αθορυβα στο δωματιο μου. Ανοιξα το φως και εκλεισα τα ματια μου για λιγα δευτερολεπτα.

Ο δυνατος ανεμος ακουγόταν έντονα. Λες και θελει να παρει τα παντα στο περασμα του. Να τα καταστρεψει ολα.

Εβγαλα τα ρουχα μου και εκανα ενα ζεστο μπανιο για να χαλαρωσω.

Οταν τελειωσα ξαπλωσα στο κρεβατι μου και θυμηθηκα τα λογια της.

Την επομενη φορα που θα πεις συγγνωμη φροντισε να το εννοεις.

Ισως να καταλαβε οτι δεν εννοουσα την συγγνωμη. Αλλα αν το καταλαβε γιατι δεχτηκε να ερθει μαζι μου;

Λες να σκαρωνει τιποτα και μου κανει καμια χαλαστρα αυριο το βραδυ;

Αν γινει το παραμικρο και δεν κλεισει η εταιρεια μου την συμφωνια με τους μετοχους θα την σκοτωσω με τα ιδια μου τα χερια.

Ξαφνικα αρχισε να βρεχει. Οι σταγονες τις βροχης χτυπουσαν με φορα στο παραθυρο. Σηκωθηκα απο το κρεβατι και κατευθηνθηκα προς το παραθυρο.

Τι απαισιος καιρος!

Οπα! Ξεχασα...ξεχασα το παλτο μου!

Το φοραει αυτη!

Γαμωτο!