Bir Sadistin Elinde

Yardım

"İmdaat yardım ediiinn... Kimse yok mu?"

Arkamdan gelen üvey babamın "Dur" diye bağırışlarını aldırmadan bomboş sokakta koşuyorum.

Şu an o kadar korkulu o kadar çaresizim ki... Hala koşmaya devam ederken bir yandan yardım için bağırıyordum. Burada kim olabilir ki sanki.

Bunlar son çırpınışlarım galiba. Anne beni affet. Dedim içimden ve durdum. Uğurlu kolyemi tuttum bunu bana annem vermişti iki gün önce. Sanki öleceğini biliyordu.

"Hele şükür durdun. Gel buraya" dedi üvey babam ve saçımdan tuttuğu gibi sürüklemeye başladı.

Arkadan "Kızı bırak" diye tehditkar bir ses geldi. Hemen o tarafa döndük. Tahminimce benden bir kaç yaş büyük bir çocuk arabasına yaslanmış bize bakıyordu.

"Sana kızı bırak dedim" dedi sakin bir şekilde. Sonra cebinden bir sigara çıkardı ve çakmakla yaktı. Dudaklarına koydu bize bakmaya devam ediyordu. Ben ise kolyemi hala bırakmamıştım.

"Sen kimsin?" dedi üvey babam. İlk defa üvey babamın sesinde bir korku vardı.

"Bence biliyorsun." dedi çocuk gülerek ama bu gülüş alaycı bir gülüştü.

"Şimdi kızın saçını bırak." dedi hala sakindi. Üvey babam yavaşça saçımı bıraktı.

İlk önce üvey babama sonra çocuğa baktım. Gözlerimden yaşlar firar ediyordu. "Gel buraya" dedi çocuk.

Hiç bir şey demedim. Diyemedim... Yavaşça yanına gittim. O beni kurtarmıştı.

"Defol git buradan." babama bakarak öyle bir bağırmıştı ki ben çocuktan biraz daha uzaklaştım. Gözlerimdeki yaşlar siddetlenmeye başladı.

Yanıma geldi ve yavaşça arabanın kapısını açtı. "Bin" dedi emir verir gibi çıkmıştı sesi. Ona tekrarlatmadan arabaya bindim. Şu an hiç tanımadığım bir insanın arabasındayım. Üvey babamı tanıyordum da ne oldu sanki? diye geçirdim içimden.

Çocukta arabaya bindi ve bir anda gaza yüklenip arabayı sürmeye başladı.