«បងសម្រាកទៅ!»មកដល់បន្ទប់និស្ស័យទម្លាក់គេឲ្យគេងលើគ្រែ ដោយជួយដោះស្បែកជើងឲ្យគេនិងរៀបឲ្យគេគេងបានស្រួលបួល មុននឹងងើបខ្លួនរៀបចាកចេញតែ...
«ចង់ទៅណា!?»ដៃក្រាស់រហ័សចាប់ដៃស្ដើងជាប់និងសួរទាំងមិនបើកភ្នែក។
«ទៅបន្ទប់ខ្ញុំវិញ!»
«កុំទៅ!...កុំទៅចោលបងអី.ថេសា!»ឮគេឃាត់ដំបូងឡើងរំភើបទៅហើយតែក្រោយឮឈ្មោះអ្នកដែលគេឃាត់នោះមិនមែនខ្លួនបែរជាធ្វើឲ្យរាងតូចចុកក្នុងទ្រូងទៅវិញ ទើបប្រញាប់បេះដៃក្រាស់ចេញ។
«លែងខ្ញុំទៅ! ខ្ញុំមិនមែនបងថេសាទេ!»
«អូនចង់ទៅណាចោលបងថេសា!»
«អ៉ាយ!!»រាងតូចត្រូវនាយចាប់ទាញផ្ដួលទៅលើពូកហើយនាយក៏ឡើងទ្រោមខ្លួនពីលើជាប់។
«អូនកុំទៅណាអី នៅជាមួយបង បងនឹងការពារអូន បងសន្យា»ប្រយោគទាំងនេះនិយាយប្រាប់ច្រឡំមនុស្សហើយសួរថាអ្នកស្ដាប់មានអារម្មណ៍បែបណា គេច្រឡំខ្លួននិងអ្នកដែលគេស្រឡាញ់ តែខ្លួនវិញគ្មានវត្តមានសូម្បីបន្ដិចក្នុងចិត្តគេ ទោះបីដឹងថាគេនិយាយបែបនេះព្រោះគេស្រវឹងវង្វេងស្មារតីក៏ដោយ ក៏នៅតែមានអារម្មណ៍ថាឈឺ។
«លែងខ្ញុំទៅ! ខ្ញុំមិនមែនបងថេសាទេ!»និស្ស័យខំរើផងអីផងតែមិនឈ្នះកម្លាំងអ្នកខាងលើឡើយ។
«អូនដឹងទេបងស្រឡាញ់អូនណាស់ ថេសា!»
«ខ្ញុំជានិស្ស័យ! មិនមែនថេសា បងមានឮទេថាខ្ញុំជានិស្ស័យ! ហ្ហឹក!»រាងតូចស្រែកឡើងខ្លាំងៗព្រោះឈឺចិត្តស្អិតទ្រូងណាស់មកសារភាពស្នេហ៍ស្អី ប្រាប់ថាមិនមែនហើយ នៅមិនស្ដាប់ទៀតដឹងថាគេឈឺផ្សាក្នុងទ្រូងប៉ុណ្ណាទេ មិនស្រឡាញ់គេហើយនៅមានមុខមកនិយាយថាស្រឡាញ់អ្នកផ្សេងនៅនឹងមុខគេទៀត មនុស្សអាក្រក់។
«លែងខ្ញុំទៅ! អ៊ុប!!»បបូរមាត់តូចត្រូវបាត់បង់សេរីភាពព្រោះបបូរមាត់ក្រាស់បានចូលមកគ្រប់គ្រងហើយក៏ថើបជញ្ជក់ទាំងតក់ក្រហល់ ដូចដាចដាបមកពីណាយ៉ាងអ៉ីចឹង។
«អឹម!...លែង!...លែងខ្ញុំទៅ!»រាងតូចរុញផងគក់ទ្រូងគេផងឲ្យគេលែងខ្លួន តែគេមិនលែងសោះហាក់កំពុងឈ្លក់វង្វេងនឹងបបូរមាត់ទន់ស្ដើងមួយនេះខ្លាំងណាស់។
«ថេសាបងត្រូវការអូន កំដរបងទៅ!»ដៃក្រាស់ចាប់ហែកអាវស៉ីមីសស្ដើងចេញពីរាងតូច ទាំងម្ចាស់ខ្លួនគេយំសសឹក។
«ហ្ហឹក!ហ្ហឹក! បងធ្វើអីលែងខ្ញុំទៅ!»
«បងស្រឡាញ់អូន...អឹម!»នាយឱនទៅថើបជញ្ជក់កញ្ចឹងកសរលោងរបស់រាងតូចខ្លាំងៗបង្កើតឲ្យមានស្នាមក្រហមដុំៗទៀតផង រហូតម្ចាស់គេរបូតមាត់ស្រែកថ្ងូរ...
«អ្ហាស! ឈឺណាស់!»
«អឹក! ឈឺ...ឈឺណាស់ ឈប់ទៅ!»បបូរមាត់ក្រាស់ថើបជញ្ជក់បង្អួសពីកញ្ចឹងកចុះមកដល់ដើមទ្រូងពើតៗ ដែលមានចុងស្រួចពណ៌ស៉ីជំពូស៉ិចស៉ី នាយលិឍគ្រលាស់ទៅមកយ៉ាងជំនាញ ពីចុងម្ខាងទៅម្ខាង ធ្វើឲ្យម្ចាស់ខ្លួនគេសឹងតែដកដង្ហើមមិនរួចទៅហើយ។
«ឈប់ទៅ! បងកំពុងតែធ្វើឆ្កួតអីហ្នឹង! ហ្ហឹក!ហ្ហឹក!»ដៃក្រាស់លូកសសៀៗចូលទៅទាញខោចេញពីខ្លួនតូចនោះធ្វើឲ្យរាងកាយតូចស្ដើងពេលនេះគ្មានអ្វីបិទបាំង បង្ហាញចេញរាងដ៏ស្រស់ស្អាតនិងស៉ិចស៉ីនៅកណ្ដាលវាល នរៈសង្ហាឃើញបែបនេះនាយកាន់តែងប់ងល់ឈ្លក់វង្វេងនឹងអ្នកក្រោមខ្លួន។
«បងកុំ...កុំធ្វើអីខ្ញុំអីណា...ខ្ញុំសុំអង្វរ»ពេលឃើញរាងក្រាស់ដោះសម្លៀកបំពាក់គេចេញអស់ពីខ្លួនដែរនោះ រាងតូចកាន់តែភ័យបុកពោះ លើកដៃសំពះអង្វរកគេឲ្យឈប់។
«កុំយំអី! ព្រមជាមួយបងតាមសម្រួលទៅ អឹម!»នាយឱនមកថើបជញ្ជក់បបូរមាត់ស្ដើងផ្កាឈូកម្ដងទៀតរួចចាប់ដៃតូចទាំងពីរសង្កត់ទៅលើផុតក្បាល មុននឹងសសៀកខ្លួនចូលចន្លោះជើងស្រឡូននិងដាក់បញ្ចូលអាវុធពិសេសទៅក្នុងខ្លួនរាងតូចភ្លាមៗ...
«អាស៎!...ហ្ហឹក!ហ្ហឹក! ឈឺ...ដកវាចេញទៅ!...ឈឺណាស់!»គ្រាន់តែវត្ថុរឹងនោះចូលក្នុងខ្លួនភ្លាមនិស្ស័យស្រែកសឹងភ្លាត់សំឡេង ទឹកភ្នែកក៏ហូរច្រោកៗតាមកន្ទុយភ្នែក ព្រោះនេះជាលើកដំបូងបង្អស់ក្នុងឆាកជីវិតរបស់គេដែលធ្វើរឿងនេះ។
«ទ្រាំបន្ដិចទៅ»នាយនៅសង្ងំប្រឹងបន្ដិចទុកឲ្យរាងតូចស៉ាំនឹងទំហំរបស់ខ្លួនសិនមុននឹងសម្រេចចិត្ត កម្រើកចង្កេះធ្វើចលនាចេញចូលក្នុងខ្លួនតូចពីយឺតទៅលឿនអុកតាមចំណង់ដែលនាយចង់។
«អ្ហាស!...អាស៎!...ឈឺ...ចេ.ចេស្ដាឈប់ទៅ...អឹស!...ឈប់ទៅ»ស្រែកទាំងសំឡេងដាច់ៗព្រោះខ្លួនកំពុងរលាក់ទៅតាមចង្វាក់ដែលរាងក្រាស់កំពុងកម្រើកញាប់រន្ថើន មិនអាសូរអ្នកក្រោមទ្រូងអីបន្ដិច។
«អឹស! ស្រួល...ថេសាបងស្រួលណាស់»នរៈសង្ហាងើយ.កស្រែកថ្ងូរហៅឈ្មោះមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ព្រោះតែមានក្ដីសុខដែលទទួលបានពីរាងតូចក្រោមទ្រូងនេះ តែមិនយល់អារម្មណ៍អ្នកខាងក្រោមទេថាយ៉ាងម៉េច។
«អាស៎!...ហ៉ឺ!ហ៉ឺ!...»រាងតូចយំយកតែម្ដងព្រោះឈឺចាប់ពេកសូម្បីពេលនេះក៏នាយនៅតែហៅឈ្មោះអ្នកផ្សេងមិនឈប់ ដឹងទេថាក្នុងទ្រូងគេវាបែបណា វាឈឺស្ពឹក ហើយបេះដូងក៏ប្រេះបែកជាបំណែកដែរ វាគ្រាំគ្រាខ្លាំងណាស់។ នរៈសង្ហានៅតែបន្ដចេញចូលនិងបង្កើនល្បឿនលឿនទៅៗតាមអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលរបស់នខ្លួន ហើយក៏នៅតែស្រែកហៅឈ្មោះរបស់មនុស្សគេស្រឡាញ់មិនឈប់ រាងតូចក៏បានត្រឹមតែយំសសឹកនិងបណ្ដោយខ្លួនឲ្យគេបំពានតាមចិត្តគេចង់ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះគ្មានកម្លាំងអ្វីនឹងឃាត់គេឈ្នះឡើយ។
គ្រប់យ៉ាងក៏បណ្ដោយទៅតាមពេលវេលា វាស្ទើរតែពេញមួយយប់ទៅហើយទើបកម្លោះសង្ហាព្រមឈប់ហើយរាងតូចវិញពេលនេះទន់ខ្លួនល្អូក សឹងតែសន្លប់ម្ដងៗទៅហើយ។
«ចេញពីបន្ទប់យើងទៅ!»គ្រាន់តែបញ្ឈប់ភ្លាមនាយក៏ពោលពាក្យគ្រោតគ្រាតដាក់រាងតូចភ្លាមហាក់ដឹងស្មារតីស្វាងពីស្រវឹងមកវិញហើយ។
«ហ្ហឹក! ហ្ហឹក!»
«កុំមករំអួយ! ឆាប់ក្រោកចេញពីគ្រែយើងឲ្យឆាប់! កុំឲ្យខ្លួនប្រាណស្មោគគ្រោកឯងប្រលាក់កន្លែងដេកយើងច្រើនជាងនេះ!» ខ្លួនប្រាណស្មោគគ្រោក? ទាំងដែលមុននេះធ្វើអ្វីខ្លះដាក់គេនោះ? និស្ស័យឮបែបនេះគេចង់តែស្រែកយំហ៊ូៗទេ តែគេគ្មានកម្លាំងនឹងយំទៀតឡើយព្រោះសឹងតែពេញមួយយប់ហើយដែលគេយំសម្រក់ទឹកភ្នែកនោះ។
រាងតូចក៏ខំប្រឹងក្រោកឡើងទាំងឈឺចាប់ពេញរាងកាយ ក្នុងចិត្តក៏ខ្ទិចខ្ទាំ ក្រោកចុះពីលើគ្រែតែក៏ត្រូវដួលព្រោះតែជើងញ័រឈរមិននឹង...
«អួយ!!»ឮគេស្រែកថ្ងូរទាំងភាពឈឺចាប់បែបនេះ នាយគ្រាន់តែគ្រលាស់ភ្នែកមើលបន្ដិចប៉ុណ្ណោះហើយក៏មិនបានមកខ្វល់នឹងរាងតូចដែរ ទុកឲ្យគេក្រោកឡើងដោយខ្លួនឯង។ និស្ស័យ ព្យាយាមក្រោកឡើងទាំងវេទនានឹងដើរទើមៗទៅរើសអាវស្ដើងដែលដាច់រហែកដោយស្នាដៃមនុស្សចិត្តយក្ស និងខោមកស្លៀកពាក់វិញ រួចក៏ដើរសសៀៗទៅទ្វារចេញ...
«រឿងទាំងអស់មុននេះ បំភ្លេចចោលទៅ ទុកថាគ្មានអ្វីកើតឡើងចុះ!...»ឮបែបនេះនិស្ស័យឈប់ដំណើររួចក៏ងាកមកសម្លឹងគេហើយគេក៏និយាយបន្ដ...
«ឯងក៏ដឹងថាយើងស្រវឹង ដែលយើងធ្វើគ្រប់យ៉ាងទៅនេះ ព្រោះយើងច្រឡំថាឯងជាថេសាប៉ុណ្ណោះ»ពាក្យសម្ដីទាំងនេះហាក់ដូចជាទឹកកករុំរឹតបេះដូងតូចឲ្យកកលែងលោតអ៉ីចឹង។
«បំភ្លេចវាចោលទៅ!»
«ហ្ហឹក! ខ្ញុំយល់ហើយ!»និស្ស័យយល់ព្រមទាំងទឹកភ្នែកស្រក់ចុះតក់ៗកាត់ថ្ពាល់រលោង រួចក៏បែរខ្នងដើរចេញទៅបន្ទប់ខ្លួនវិញ ដែលគ្រប់យ៉ាងនៅសល់ត្រឹមតែការឈឺកាយនិងឈឺចិត្តប៉ុណ្ណោះ។
«ឈាម! មកពីយើងធ្វើវាតក់ក្រហល់និងខ្លាំងៗពេកហើយ!»ពេលរាងតូចចេញទៅផុត នាយក៏ងាកមកកន្លែងគេងវិញ ហើយក៏ប្រទាក់ភ្នែកនឹងឈាមក្រហមដែលប្រលាក់លើកម្រាលពូកធ្វើឲ្យនាយនឹកដល់សកម្មភាពឃោរឃៅរបស់ខ្លួនដែលបានធ្វើដាក់រាងតូចមុននោះទាំងអស់ ទាំងដឹងហើយថាទំហំរបស់ខ្លួន និងគេមិនស៉ីគ្នាតែនាយនៅតែបង្ខំធ្វើខ្លាំងៗទើបធ្វើឲ្យគេត្រូវដាច់រលាត់ចេញឈាមថ្នាក់នេះ។
ច្រឡំ🚫 (08)
Start from the beginning
