Just one night

~ Just one night ~ Hoofdstuk 1

Oh no! He didn't!

Met knikkende knieën door het gewicht van de twee verhuis dozen die ik stevig tussen mijn armen heb geklemd, loop ik voor de vierde keer vandaag de gang in van de studentenwoning.

Als ik -na twee keer tegen een meubelstuk aanlopen- veilig aankom in mijn slaapkamer, laat ik alles met een zucht op het bed vallen.

Ik loop naar de hoek, en gooi daar mijn handtas op de grond. Ik vloek zacht als ik merk dat alle spullen door mijn fantastische worp uit de tas zijn gevallen, omdat hij nog niet dichtgeritst was. Snel hurk op de grond, en pak ik alle spullen op.

"En bevalt het appartement je een beetje?" 

Verschrikt spring ik omhoog, en stoot daardoor mijn hoofd tegen de plank die aan de muur hangt, waar ik helaas op dat moment onder zat. "Au, verdom-" de woorden stokken in mijn keel als ik omhoog kijk, recht in een paar bruine ogen. Mijn blik blijft rusten op zijn strakke kaaklijn. Bruin tot bijna zwart haar, en een litteken net boven zijn lip. Ik kan mijn ogen er niet van afwenden, en blijf er gebiologeerd naar staren.  

De jongen krijgt een arrogante glimlach op zijn gezicht door mijn goedkeurende blik, en dat brengt me terug naar de realiteit. Shit, ik was naar hem aan het staren.

Mijn wangen kleuren rood en ik probeer te bedenken wat hij ook alweer zei. "Ook hallo?" zeg ik na een paar seconden twijfelend. 

Zijn glimlach wordt nog iets breder en hij loopt me zonder een blik waardig te keuren door. Ik blijf even half verdoofd staan. 

Ik besluit er maar niet meer aan te denken, recht mijn rug en loop weer naar buiten om de volgende lading spullen mee te nemen.

"Waarom wilde je ook alweer zoveel mee nemen?" klonk het gesteun van Chris. Hij is een hele goede vriend, en een soort over beschermende broer. Je kent ze wel. Als ze ook maar een keer zíen dat je toevallig met een jongen praat, dan is die jongen officieel dood verklaard. 

"Jij Stond erop om me te helpen." geef ik als antwoord.

"Wist ik veel dat je zoveel dozen mee zou nemen.." 

Ik draai me om en wil net zeggen dat ik helemaal niet zo veel dozen heb meegenomen, maar ik merk dat hij blijkbaar al doorgelopen is. Snel pak ik de laatste doos en loop ik achter hem aan naar binnen.

Als ik heelhuids ben aangekomen in mijn toekomstige slaapkamer, zet ik de doos neer op een stapel andere dozen, die gevaarlijk aan het wiebelen is.

"We moeten jouw dozen ook nog doen he?" zucht ik vermoeid. 

Chris grijnst. "Nee hoor die staan daar."

Hij wijst naar vier dozen die in de hoek staan. Serieus, vier dozen? We blijven hier minimaal twee jaar, en hij neemt maar vier dozen mee?!

Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Maar vier dozen? Hoe wil jij het hier overleven?"

"Simpel. Er bestaat zoiets als ieder weekend je was naar je moeder brengen, en een winkel genaamd mijn kamer." Terwijl hij dat zegt maakt hij met zijn armen een soort van regenboog, en probeert hij te kijken alsof hij net het achtste wereldwonder heeft gezien.

Ik glimlach. Als je hem voor het eerst ontmoet, denk je dat hij pas net vijftien is, inplaats van achttien. Maar hij heeft ook zo zijn 'volwassen' momenten. 

Naast Chris en ik, zijn er nog vier andere jong-volwassenen die hier wonen. Chris weet als enige van ons tweeën hoe de andere zijn, ik was weer eens ouderwets ziek toen hij hier ging kijken. 

Ik geef hem een knuffel. "Thanks voor het helpen met de dozen." 

"Geen probleem joh!"

"Zullen we ergens iets drinken?" stel ik voor.

Hij trekt ter bevestiging zijn jas aan en loopt alvast naar de voordeur. Niet veel later staan we allebei buiten en lopen we (volgens mij) richting het winkelcentrum.

Ik trek hem mee naar links. "Deze kant op."

"Nee hoor, andere kant." Hij wijst naar een paal met een bord, waarop heel groot 'winkels' staat en een pijl naar rechts.

Hehe, de weg vinden is nooit mijn sterkste punt geweest..

"Ik was je gewoon aan het uittesten hoor." 

Chris lacht om mijn stalen gezicht. "Weet ik, daarom was je vroeger altijd verdwaald."

Oei makker, daar maak je een grote fout.

Ik krijg een grijns op mijn gezicht, en trek hem mee in de dichtstbijzijnde kledingwinkel. Wij gaan eens even doen waar hij een hekel aan heeft; shoppen.

Hij kijkt me verbaast aan, en net op het moment dat hij iets wilt gaan zeggen, klapt zijn mond dicht en beseft hij zich dat we in een lingerie winkel staan.

Met een verdwaasde blik in zijn ogen kijkt hij naar alle beha's.

Ik had zelf nog helemaal niet gezien dat ik hem een nogal 'foute' winkel ingetrokken had, maar ik vind het alleen nog maar beter.

Ik kijk hem zelfvoldaan aan en tuit mijn lippen. Hij denkt er voortaan wel een tweede keer over na, voordat hij me weer slechte kaartlezer noemt.

Een twinkeling verschijnt in Chris zijn ogen. En, helaas voor mij, heeft hij die alleen als hij een geniaal idee heeft.

Wat is hij van plan?

Wacht eens even..

Waarom loopt hij naar de toonbank?!

"Hallo mevrouw. Ik ben hier met mijn vriendin, en zoek de meeste uitdagende lingerie voor haar."

Oh no! He didn't!

Waarom, oh waarom moest ik weer eens zo ongelofelijk dom zijn dat ik Chris meenam -correctie; meesleurde- naar een lingerie winkel?!

Ik heb me volgens mij nog nooit zo opgelaten gevoeld als nu. 

"What the hell ben je aan het doen?!" fluisterschreeuw ik in Chris zijn oor.

Hij glimlacht als een pedofiel en tuit zijn lippen.

Oké, ergens was dat een kleine payback.. Maar serieus?! 'Mijn vriendin is opzoek naar iets uitdagends.'

Als ik zie dat het meisje terug komt met een jurkje wat gelijk staat aan een sjaal valt mijn kaak ongeveer op de grond.

Dit kun je niet menen.. Ik ga dit dus echt niet aan doen. Hell no!

_______________

Eerste hoofdstuk! Ik ben best wel zenuwachtig, wat vinden jullie ervan? En even voor de mensen die me niet volgen; Ik heb laatst twee interviews gedaan en ze zijn te bekijken in "Het grote interviewboek" van @R3g3nb0g3n en "Het Interview Hoekje" van @LoubnaAdahchour.