365 dni Massima

11

Po tym pojebanym występie Domenico wyszedł. Zostałem tylko z Naczosem.
- Chciałbyś pewnie tak dla mnie tańczyć, ale boisz się do tego przyznać - wyszeptał mi Nacho wprost do ucha, po czym zaczął się nade mną nachylać. Gdy zbliżył się wystarczająco blisko, szepnął:
- „Zerżnę cię tak, że twoje krzyki bedzie slyszec cala Sycylia" - Po czym odszedł i poluzował mi kajdanki na łóżku. Wyswobodziłem się, ponieważ były luźne i ruszyłem do wyjścia. Naczos nijak zareagował. Po drodze niestety spotkałem niejakiego Pablo, ochroniarza Nacho, który również czasem mnie pilnował, a nawet raz zajebał mi w łeb co skutkowało moim omdleniem. Wysoki barczysty mężczyzna syknął i spojrzał się z beznamiętnym wyrazem twarzy w moje oczy, na co prychnąłem i przeszedłem obok niego jakby nigdy nic. Gdy już znalazłem się w pokoju, moją uwagę przykuł bukiet czarnych róż na stoliku nocnym i szklankę wody z cytryną. Pewnie Naczos zerwał je ze swojego tandetnego ogrodu i pofarbował plakatówkami. Położyłem się na łóżku i poszedłem spać, jakby nigdy nic.

**********************************************

Wstałem ledwo co żywy. Nawet nie wiedziałem która jest godzina. Tym razem nikogo nie było w moim pokoju, co oznaczało, że Pablo musiał spać w innym pokoju, na co odetchnąłem z ulgą. W końcu poczułem się choć trochę komfortowo.  Było ciemno, co musiało oznaczać, że jest noc, bo swój występ Domenico zakończył o około dwudziestej pierwszej (przynajmniej tak podsłuchałem z rozmowy Naczosa). Nagle zauważyłem, że drzwi są uchylone, co nieco zbiło mnie z tropu. Naczos przecież je zawsze zamykał, a to był już jego drugi raz, gdy zostawił je otwarte... Może próbował mnie do siebie przekonać, dając mi poczucie swobody, a nie więźnia. Co z tego. Ruszyłem w stronę uchylonych drzwi, wychodząc na korytarz. Minąłem przejście do tajemniczej piwnicy i wyszedłem na zewnątrz... Wtedy nie wiedziałem, że do dziś zapamiętam ten widok.