A Princess story

Wat is haar geheim en hoe?

"Ik vertel het liever zelf zegt ze. Ik zie een kleine traan ontsnappen en ze kijkt Adrian verdrietig aan. Het spijt me zegt ze" nu word ik al helemaal nieuwsgierig. "Nou kijk, lang geleden ongeveer drie jaar geleden had ik verkering met Niklaus. We hadden het gied samen en ik was toen veel vrolijker dan nu. We vulden elkaar aan." Ik keek langs Eveline naar Adrian en hij zat met zijn hoofd in zijn handen, blijkbaar was wat Eveline nu vertelde best wel pijnlijk voor hem. "Na ongeveer een half jaar werd ik depressief en ging het niet goed tussen mij en Niklaus. We maakten ruzie en we hadden ruzie om de kleinste dingen. We waren niet gelukkig. Maar diep in mij zat nog een stukje dat Niklaus wilde, dat nog verliefd op hem was. En hij merkte ook dat onze relatie niet ging, hij maakte het daarom uit. Ik was er kapot van, en ik wist dat ook een klein stukje van hem mij terug wou. Dus ging ik soort van vreemd ook al kon je het niet zo noemen omdat het uit was. Ik ging met de grootste rivalen van deze familie om en dat voelde voor hun als verraadt. Niklaus zag dat ook zo en was boos op zichzelf, hij dacht dat het zijn schuld was dat ik op het slechte pad was geraakt. Ik ging om met de verkeerde mensen en stal van deze familie ik werd nog depressiever en ik sloot mezelf buiten en bracht de dagen huilend door en helemaal alleen in mijn kamer. Het enige wat ik nu eigenlijk wil is Niklaus terug hebben ik hou nog steeds van hem en toen hij aan mij werd uitgehuwelijkt was dat als de beste dag in mijn leven. Maar nu is hij verliefd op jou en die ring is denk ik niet voor mij. En ik weet dat ik het moet accepteren maar dat kan ik nog gewoon niet, de koning en de koningin hebben mij vergeven en zagen het als iets eenmalige alleen Niklaus kan me maar niet vergeven en dat doet me pijn." Ze zag eruit als een geslagen hondje ze kromp ineen en keek vragen naar mij. Ik wist dat het nu mijn buurt was om iets te zeggen maar ik kon het gewoon niet ik wist niet wat ik moest reageer dus zei ik maar het eerste wat in mij opkwam "wat erg, nu snap ik het wat meer. En ik weet zeker dat Adrian ehh.. Niklaus je gaat vergeven." Ik kon het gewoon niet meer aanzien hoe ze daar zat , helemaal ineengedoken als een hoopje verdriet. Ik liep naar haar toe en omhelsde haar. Ik kon het gewoon niet meer aanzien. Toen ik haar uiteindelijk losliet keek ze me met betraande ogen aan, "het spijt me, ik heb gewoon nog wat tijd nodig. " Met die woorden stond ze op en liep ze naar de deur om vermoedelijk terug te keren naar haar slaapkamer. Ik keek naar Adrian alleen hij keek naar de grond evenals zijn ouders.

Heey srry voor dit korte hoofdstukje en ook dat ik zolang niet meer heb geschreven . Ik ben bijna klaar met dit boek en ik ga hem ook zeker weten afmaken. Dit weekend ga ik door met schrijven en waarschijnlijk staat rond volgende week een nieuw deel erop.

Xx