A Princess story

Eindelijk!

P.O.V Elena
We zijn ruim een dag onderweg en we hebben honger.
Ik heb het gevoel alsof we steeds dichter en dichter bij het dorp komen, en eindelijk na ongeveer drie uur
zie ik een licht, en als ik wat beter kijk zie ik het dorp, we zijn er! Na twee lange dagen zijn we er eindelijk.
Adrian loopt een tijdje mee en zet me dan af voor mijn huis. Er werpen veel mensen blikken op Adrian , en dat begrijp ik dus helemaal niet. Ik geef hem een knuffel en dan ga ik naar huis. Als ik thuis aankom zie ik gelukkig dat Caroline en mijn moeder ongedeerd zijn, de aanval was toch echt op het paleis gericht. Mijn moeder merkt het niet eens als ik binnenkom ," kan je pap gaan maken? vraagt ze" ik zucht. Nu ik alweer thuis ben begint het hele verhaal opnieuw .

P.O.V Niklaus
Zo dat was dat, Elena was weer thuis en nu moest ik weer naar het paleis. Ik zag dat veel mensen blikken op me wierpen maar gelukkig sprak niemand me aan in Elena's bijzijn. Ik begin te rennen , ik maakte me zorgen om mijn ouders, het personeel en het paleis zelf. Als ik dichterbij kom zie ik dat alles is verwoest, in de muren zitten enorme gaten , en dat terwijl we net alles weer hebben gemaakt. Ik zie dat twee mensen op mijn af komen rennen, mijn ouders. "Niklaus ! O schat, wij waren zo bezorgt. Zegt mijn moeder" ze begint te huilen en geeft me een knuffel, ze houd me nog even vast en dat loopt ze naar mijn vader toe. Hij kijkt me boos aan "waar was je! We waren zo ongerust! je had wel dood kunnen gaan! " Hij schreeuwde het hard en mijn moeder klampte zich aan hem vast . Er keken een paar mensen naar ons op maar ze wierpen vooral boze blikken op mij. Ze waren het voorgeval op het feest nog niet vergeten en toen ik zij dat ik het niet zo had bedoelt, geloofde niemand me. Ze geloofde allemaal Eveline, en nu logeert ze dus bij ons. Ik moest haar gezeur elke dag weer aanhoren en op het ene moment doet ze weer heel aardig en op een ander moment is ze de duivel zelve. Toen ik uiteindelijk thuis was werd ik op mijn kamer opgesloten en negeerde iedereen me. De enige die mij nog niet helemaal negeert is mijn moeder, zei komt soms nog even met me praten , ook al waren dat simpele woorden zoal: wil je wat eten? Of "Eveline blijft hier nog maar een tijdje logeren. " Nou dat laatste was niet echt een leuk 'gesprek' .
Maar iedereen is nog steeds boos op mij en ik was vandaag naar buiten geglipt , om Elena te ontmoeten. Ik weet dat ze gekwetst zou zijn als ik niet kwam opdagen, en daarom liet ik haar ook schrikken, ik wou niet dat iemand van het personeel me zag.
" Maar, vader, moeder, ik redde een meisje. Ze had het zelfde geval als Charles. Anders zou ze het niet overleven en jullie hebben me geleerd dat ik goed moet doen." Ze keken me lang aan. "Ga naar je kamer, zegt mijn vader" ik zucht en loop naar mijn kamer, blijkbaar zou ik daar nog even opgesloten zitten .

P.o.v Elena.
De pap was net klaar als er op de deur geklopt word. Even denk ik dat het Adrian is maar snel bedenk ik me . Hij was pas net weer weg en dan zou het raar zijn als hij weer terug komt. Ik doe voorzichtig de deur op een kier en kijk naar buiten. Daar zie ik dan een jong meisje staan. Ze is ongeveer van mijn leeftijd en ze heeft viezig blond haar dat in een losse knot naar beneden valt. "Hallo, ehmm mag ik binnenkomen? Ik ben verdwaald." Ik twijfel even , want ik ken haar niet maar toch doe ik de deur helemaal open, ze ziet er niet uit alsof ze veel schade aan kan richten.

"Ik weet niet meer waar ik ben , kan ik misschien een tijdje bij jullie blijven?" Ik kerk mijn moeder aan , we zaten met zen alle aan de tafel en het meisje ( Davina ) was blijkbaar een 7 en leefde op straat. Nadat haar broertje stierf moest ze even weg van alles en toen begon ze te lopen, ze liep steeds verder en verder en uiteindelijk was ze de weg kwijt en is ze hier gekomen. "oké, als je wilt mag je een week blijven. Maar niet langer, je kan misschien wel wat klusjes in huis doen. zegt mijn moeder" ze begon te lachen. " Heel erg bedank!, ik zou alles doen wat u zegt, maar mag ik eerst misschien douchen?. Ga maar zei ik en ik wees haar de weg .